ŷ������

" ما به این دلیل به پزشکان نیاز داریم که می توانند در اوقات بحرانی ، (فقدانِ خودشناسیِ جسمانی)بیماران خود را جبران کنند.
وقتی روحمان ناخوش است، باید به فیلسوفان روی آوریم . فلسفه اگر تألم فکری را برطرف نسازد بی فایده است. "
وجه مشترک همه ی فلاسفه ، علاقه ی مشترکی ست که به بیان مطالب تسلی بخش و عملی درباره ی علل بزرگترین غم های ما داشته اند.

سقراط معرفت را نه فقط آگاهی از (چراییِ درست بودن چیزی ) می شمارد ، بلکه آگاهی از (چراییِ نادرست بودنِ بدیل های آن چیز) نیز می داند. از نظر او آنچه باید نگرانمان کند، تعداد مخالفان ما نیست، بلکه خوب بودن دلایل آنها برای این کار است ...
از نظر دوباتن سقراط تسلی بخشِ ما در مواجهه با عدم محبوبیت است.

اپیکور معتقد است عناصر ضروري لذت ، هر قدر هم که سهل الوصول نباشند، اما خیلی گران نیستند:دوستی، آزادی و تفکر سه اصل اساسی هستند که اگر از آنها برخوردار باشیم ولی پول نداشته باشیم ، هرگز بدبخت نخواهیم بود و اگر پول داشته باشیم ولی از آن نعمت ها محروم باشیم ، هرگز واقعا خوشبخت نخواهیم بود...
دوباتن می گوید نظریات اپیکور (که البته در زندگی شخصی او نیز تجلی یافته بود) می تواند تسلی بخش ما در مواجهه با کم پولی باشد...

سنکا فلسفه را رشته ای برای کمک به انسانها در غلبه بر تضاد میان واقعیت و خواسته هایشان می دانست. او سعی کرد ابعاد انتظارات ما را طوری تعدیل کند که وقتی این انتظارات نقش بر آب شد، با صدای بلند فریاد نزنیم:
"وظیفه ی فلسفه عبارت است از آماده کردنِ نرم ترین محل فرود آرزوهای ما بر روی دیوار انعطاف ناپذیر واقعیت. "
دوباتن گفته های سنکا را تسلی بخش ما در مواجهه با ناکامی ها می داند...

فلسفه ی مونتنی، فلسفه ی سازش است. او می گوید به جای اینکه بکوشیم وجود خود را دونیم کنیم و همواره شرمنده ی کاستی ها و خواهش های نازل تنانه ی خود باشیم، یاد بگیریم که آنها را به عنوان واقعیت های تغییر ناپذیر وجود خود بپذیریم.مونتنی با نقب زدن به اندوه های خصوصی اتاق خواب، رسوایی و ننگ را از آنها زدود و سعی کرد ما را با بدن های خود آشتی دهد.
"بر بلندترین تخت جهان، هنوز هم بر ماتحتِ خود نشسته ایم! "
مونتنی بهترین تسلی بخش ما در مواجهه با ناتوانی و نابسندگی های وجودمان است...

نظریه ی شوپنهاور (اراده ی معطوف به حیات) ، عشق را از نظر زیست شناختی ، اجتناب ناپذیر و کلید تداوم نوع بشر میشمارد و از ما می خواهد که موضع ملایمتری نسبت به رفتار عجیب و غریب ناشی از عشق، اتخاذ کنیم.
اراده ی معطوف به حیات ما را به سمت کسانی سوق می دهد که شانس مارا برای ایجاد بچه های زیبا و باهوش زیاد می کنند و اغلب فردی که برای بچه ی ما بسیار مناسب است ، به ندرت پیش می آید که برای خود ما چندان مناسب باشد! اما ما نمی توانیم این امر را به موقع تشخیص دهیم چون اراده ی معطوف به حیات چشم ما را کور کرده است...
شوپنهاور مارا از انتظاراتی خلاص می کند که موجب تلخکامی می شود. وقتی عشق ما را در هم شکسته ، تسلی بخش است که بشنویم ، خوشبختی هرگز جزئی از برنامه نبوده است...

نیچه می گوید:
"در حق انسان هایی که دوستشان دارم، آرزوی رنجوری، پریشانی ، بیماری و آزردگی می کنم."
او معتقد است نه با پرهیز از درد، بلکه با تشخیص نقش آن به عنوان مرحله ای اجتناب ناپذیر و طبیعی ، برای دستیابی به هر چیز خوبی، رضایت خاطر حاصل می شود. در فاصله ی میان شکست اولیه و موفقیت های بعدی، در شکاف میان کسی که در حال حاضر هستیم و کسی که می خواهیم باشیم ،اضطراب ، حسد و تحقیر وجود دارد.
نیچه می خواست مارا به حقانیت درد عادت بدهد و از ما می خواست همچنان به چیزهای مورد علاقه ی خود عشق بورزیم ، حتی وقتی آنها را در اختیار نداریم و ممکن است هرگز هم به آنها دست نیابیم...

در پایان باید سپاسگزار جناب دوباتن باشم که چشم مرا که چون چشم نوزادی ، در مقابل روشنای مفاهیم بلند فلسفی یارای باز شدنش نبود، با سهل الهضم کردن مطالب، اندکی به روی زیباییها گشود....
چون : آنچه به آسانی خوانده می شود، به ندرت به آسانی نوشته می شود... (مونتنی)