ŷ������

1.
کتاب "آئورا" در سال 1962 منتشر شده است، و هنوز چند سالی تا انتشار "صدسال تنهایی" و جهانگیر شدن تب رئالیسم جادویی مانده است.

2.
اصلا کتاب آئورا بیشتر از آنکه مدیون و تحت تأثير ادبیات آمریکای لاتين و افسانه های غریب مردمانش باشد، به شدت مدیون سورئاليسم فرانسه است.
و خود فوئنتس در يادداشتش بر داستان ( که در پایان ترجمه فارسی کتاب آمده و تاریخ 1986 را بر پیشانی دارد)، چندین و چند جا از حشر و نشرش با سورئاليست هایی مثل بونوئل کارگردان نام می برد.
و شاید از همینجا می توان به چرایی قرابت دورادورِ آئورا با "بوف کور" هدایت و بعضی آثار ادبیات ژاپن پی برد.

3.
در رئالیسم جادویی، قلمروی وهم و خیال چنان در دنیای رئال تنیده شده است که جدا کردن این دو از یکدیگر دشوار می نماید، و اصلا راوی و خواننده به راحتی عناصر خیال برانگیز دنیای داستان را باور می کند. ما به راحتی پرواز رمديوس خوشگله و دمدار بودن بچه ی اورلیانو بوئنديا در صد سال تنهایی را باور می کنیم.

اما در آثار سوررئالیستي، راوی و خواننده با ناباوری و بهت به این عناصر خیال انگیز موجود در داستان می نگرند، و آن ها را محصول تعدی و تجاوز عالم خیال به دنیای واقعیت می پندارند.

از این منظر، من "آئورا" را اثری متعلق به "جنبش سوررئالیسم" می بینم.


4.
در یادداشت آخر کتاب، فوئنتس سعی می کند بعد از حدود بیست سالی از انتشار کتاب، همچون کارآگاهی به دنبال منابع الهامش در فرآیند نوشته شدن "آئورا" بگردد. او سرانجام مهم ترین منبع الهامش را خاطره ی بیست سالگيش از اپرای "لا تراوياتا" به خوانندگی "ماریا کالاس" می داند.
من بعد از خواندن کتاب، این اپرا را گیر آوردم، مسحور کننده است صدای این زن... تا چند روز درگیرش بودم، تا امشب که این یادداشت را می نويسم.