ŷ������

"Χαίρε Εσύ, Μητέρα των Ανθρώπων. Η Γη και οι άνθρωποι είναι αξεχώριστοι μεταξύ τους. Ο,τι συμβαίνει στη Γη, συμβαίνει και στους ανθρώπους. Μητέρα, σε παρακαλούμε να μας δίνεις τους σπόρους που μας κρατάνε στη ζωή, σε παρακαλούμε να μη μας στέλνεις πολλή βροχή, γιατί σαπίζουν οι σπόροι και το μαλλί και σε παρακαλούμε να μην κάνεις το έδαφος να τρέμει ούτε τα ηφαίστεια να ξερνάνε, γιατί τρομάζουν τα ζώα και τα μωρά."

----------------

Όταν ξεκινάω να διαβαζω ένα βιβλιο δεν θελω να ξέρω τιποτα γι αυτό. Όσο πιο τιποτα γινεται.
¨Ετσι δεν διαβαζω ποτέ το οπισθοφυλλο του βιβλίου,
άλλωστε μου εχουν τυχει κανα - δυο σπόιλερ μερικες φορες, τα ιδια και σε υποθεση ταινιας.
Θελω ν αφησω να με εκπληξει ο συγγραφεας. Ευχαριστα ή δυσαρεστα.

Αλλωστε, εχω καταληξει ότι, λιγη σημασια εχει η υποθεση ενός βιβλιου �� μπορει να εχεις το καλυτερο θεμα και να το καταστρεψεις, και μπορει να γραφεις με θεμα τη ζωη του φυτοπλαγκτον και να το κανεις τοσο συναρπαστικα, που οι αναγνώστες να κρεμονται απ τα χειλη σου.

Ετσι, όταν ξεκινησα το Ινές, ξενέρωσα ελαφρώς γι' αρχη, γιατι διαπιστωσα ότι προκειται για τα απομνημονευματα μιας γυναικας στον Μεσαιωνα. Ένα χρονικογραφημα �� όχι το αγαπημενο μου θεμα, όχι η αγαπημενη μου εποχη.
Εάν δεν ηταν η καραντινα και ο επιπλεον ελευθερος χρονος, μαλλον δε θα το ξεκινουσα καν.

Ωστοσο η Αλιεντε εχει έναν τροπο να τα κανει όλα δικα της. Τον χρονο, τις λεξεις, εμας τους αναγνωστες..

Θυμηθηκα γιατι ηταν η αγαπημενη μου των πρωτων νεανικων χρονων, και, προσωπικά, την κατατασσω
σ' αυτους που αποκαλώ «το βαρυ πυροβολικο» της Λατινοαμερικάνικης –δηλαδ�� της ωραιοτερης στον κοσμο- λογοτεχνιας.
Ειδα τις μαχες, ειδα την Ιστορια, ειδα την ανθρωπιά και την απανθρωπιά, τον Νέο Κόσμο και το πώς χτιστηκε πετραδακι πετραδακι "ο τόπος στο τέλος του κόσμου", δηλαδή η Χιλή. το πώς οι κονικσταδορες διεσχισαν τις ζουγκλες, τις ερημους, τους Ινδιανους, τους Ινκας, τους πολιτισμους που γνωρισαν, υπεταξαν, κατεσφαξαν, το πώς σκοτωναν στο ονομα της θρησκειας, το πώς ψηνονταν στους τροπικους πυρετους και πως βιαζαν και πως γεμισε η Νεα Ηπειρος μιγαδες και πως φτασαμε ως εδώ, σημερα.

Το βιβλιο αυτό, νομιζω είναι ουσιαστικα η Ιστορια της Χιλης, γραμμενη όμως μ έναν τροπο πολύ πιο ελκυστικο απ' ότι θα βρεις στις εγκυκλοπαιδειες. Κι ενω διαβαζοντας το σκεφτομουν ποσο ζωηρη ειναι η φαντασία της Αλιέντε, η βιβλιογραφία στο τέλος του βιβλιου με εξεπληξε, ολα τα ονοματα ειναι υπαρκτα!
Η πραγματικοτητα ξεπερνα καθε φαντασια, αυτο ειναι το μονο σιγουρο σ αυτη τη ζωη.
-συχνα εχω σκεφτει ποση Ιστορια εχω μαθει από μικρή, μεσα από την λογοτεχνια, όπως με την Χαμενη Ανοιξη του Τσιρκα, τα Ματωμενα Χωματα, τα βιβλια της Ζωρζ Σαρρη, και πολλα πολλα αλλα -

Τελος παντων για να μην τα πολυλογω, πιστευω ότι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικο βιβλιο.
Γιατι σε μορφωνει με αυτά που γραφει και σε γοητεύει με το πώς τα γράφει.
Και για αλλους λογους.
Αλιεντε. Αυτο και μονο.

-Χαιρομαι που υπαρχουν τοσες αξιολογες γυναικες στη λογοτεχνια, και που αυτή είναι πιθανότατα η Προεδρος των Σημαντικων Γυναικών στη Λογοτεχνια. -

--------

"-Ο διάβολος φυτεύει μέσα μας πολλές και διάφορες ορέξεις, όμως ο Θεος μας χαρίζει την ηθική καθαρότητα για να τις ελέγξουμε. Αυτο μας κάνει διαφορετικούς απ τα ζώα.
- Είσαι τόσα χρόνια στρατιωτικός, Πέδρο, και ακόμη πιστεύεις οτι διαφέρουμε απ' τα ζώα... αστειεύτηκε ο Αγκίρε.
-Αναμφίβολα. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να υψωθεί πάνω απ' την κτηνωδία και να σώσει την ψυχή του.
-Με τρομάζεις Πέδρο, μιλάς σαν καλόγερος. Αν δεν ήμουν βέβαιος για τον ανδρισμό σου, θα πίστευα ότι λείπει απο μέσα σου το αρχεγονο ένστικτο που χαρακτηρίζει τους άνδρες."