ŷ������

تنها دلیلی که شاهرخ مسکوب رمان نویس نشد، از نظر من البته، کمبود خود شیفتگی است. با این که مشاهده گر بسیار دقیق و خوبی است و اگر قرار بود داستان خلق کند، داستان های خیلی خوبی می نوشت. در حین همین مشاهده ها هم هست که خودشیفتگی عظیم و غیر قابل باور هم دوره ای های خودش را نشان می دهد. شاملو و دولت آبادی و براهنی و ... از هر کسی که حرف می زند، آدم نمی داند بخندد یا گریه کند از این همه توهم و خود برتر بینی که البته از کم خواندن می آید. کم تر کسی مثل مسکوب به سه، چهار زبان مختلف ادبیات می خوانده و می دیده که نویسندگان متوهم ما گاها از حد متوسط هم بالاتر نمی آیند. اواخر کتاب به سختی جلو می رفتم چون هر صفحه مثل کوهی روی سینه ی آدم می ماند از شدت غم و فلاکت. شناکنان در این دریای شنی پر اندوه پیش رفتم تا رسیدم به صفحه ی آخر. البته دلم نمی خواست تمام شود چون بخش مهمی از تاریخ ایران را از نزدیک دیده بودم و با مرد بزرگی آشنا شده بودم و ... چه قدر خوب شد که تمام این ها را نوشت