ŷ������

عمیقا بابت خوندنِ این مقاله‌�� کوتاه خوشحالم. حتی عنوان جسورانه‌�� کتاب تا مدت‌ه�� قبل از اینکه بخونمش برام مسحورکننده و راهگشا بود. موضوع بطالت یا همون داشتن اوقاتِ فراغتِ بیشتر، همیشه برای من دغدغه بوده و اینکه بالاخره تونستم افکار منسجم فیلسوفی رو در این باره بخونم، بی‌نهای�� خوشحالم. جسارت نویسنده تنها با به کار بردن واژه‌�� بطالت که به اندازه‌�� واژه‌�� مرگ بار منفی داره و مردم ازش گریزون‌ان�� (درحالیکه اهمیت پرداختن بهش از مرگ کمتر نیست)، قابل ستایشه. همون‌طو�� که در مقاله هم بهش اشاره شد منظور از بطالت، تنبلی نیست اما کج‌فهمی‌ها�� حال حاضر باعث می‌ش�� خوندن این مقاله و تفکر درباره‌�� اندیشه‌�� مطرح شده رو جزوِ واجبات بدونم. به نظرم با خوندن این مقاله حتی اگه تنها جرقه‌ا�� در ذهن خواننده برای ارزشمند شمردن فراغت به وجود بیاد، نویسنده رسالتش رو انجام داده. کاش بتونیم در دنیایی زندگی کنیم که خودمون رو با کار زیاد فرسوده نکنیم و نقش بسزای فراغت رو کوچیک نشماریم؛ و فکر می‌کن�� این دوران کرونایی که گذروندیم به سان مثال دنیای پس از جنگ جهانی اول که در مقاله گفته شده بود، بتونه گواه این موضوع باشه که اوقات فراغت و زمان آزاد چه نقش مهم و فراموش‌شده‌ا�� در دنیای سرسام‌آو�� مدرن امروز که با قوانین غیرمدرن و قدیمی اداره می‌شه�� داره.
(اردیبهشت ۱۳۹۹)