Sign in with Facebook
Melina's Reviews > Οι Άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου
Οι Άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου
by
by
Είναι αυτό το καλύτερο βιβλίο του Όργουελ; Μάλλον όχι, αφού μιλάμε για τον συγγραφέα του ‘�1984’� και της ‘’Φάρμα� των Ζώων’�.
Είναι αυτό ένα βιβλίο που κλείνοντάς το νιώθεις πως έχεις πάει ένα βήμα παραπέρα την σκέψη σου, έχεις καλλιεργήσει την κοινωνική σου ενσυναίσθηση και έχεις πάρει απαντήσεις σε ερωτήσεις (δυστυχώς ορμώμενες από προκαταλήψεις) που είχες και εσύ ο ίδιος; Σίγουρα ναι.
Όταν θα είστε σε ένα βιβλιοπωλείο, αν τύχει και ξεφυλλίσετε το συγκεκριμένο βιβλίο, ρίξτε μια ματιά στα κεφάλαια 22, 36 και 38. Όλες οι περιγραφές της αθλιότητας, των στερήσεων, τη βρωμιάς, της φτώχειας, του εξευτελισμού, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που περιγράφονται στο βιβλίο αποσκοπούν στην διατύπωση των προβληματισμών που αναπτύσσονται σε αυτά τα κεφάλαια.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μείξη δημοσιογραφικής έρευνας, ημερολογιακής καταγραφής, αυτοβιογραφικών στοιχείων και κοινωνικού σχολιασμού. Ο Όργουελ περιπλανιέται στο Παρίσι και το Λονδίνο του Μεσοπολέμου, την περίοδο που η ανεργία θερίζει, και παρέα με άλλους εξαθλιωμένους από τη φτώχεια συνοδοιπόρους του, πασχίζει να εξασφαλίσει κάθε βράδυ ένα κατάλυμα να κοιμηθεί, πολλές φορές μένοντας νηστικός για ως και πέντε μέρες και υποφέροντας ανυπέρβλητες στερήσεις.
Πολιτισμένος λαός δεν είναι αυτός που ακούει όπερα, διαβάζει ψαγμένα βιβλία, ψυχαγωγείται βλέποντας ταινίες του Ταραντίνο και του Κιούμπρικ και συγκινείται από πίνακες και έργα τέχνης στις γκαλερί, αλλά ένας λαός του οποίου το πιο φτωχό στρώμα ζει σε ανθρώπινες συνθήκες, με αξιοπρέπεια και χωρίς να στιγματίζεται σαν επαίτης.
Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα άχαρο βιβλίο (πόσο γοητευτικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη φτώχια και την εξαθλίωση;!), όμως κλείνοντάς το προβληματίζεσαι και μένεις να αναρωτιέσαι πόσο εύκολα η τύχη όλων μας μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως λέει και ο Μακεδόνας στο γνωστό τραγούδι :
‘’…Γ�' αυτό κάτσε καλά
κοίτα λίγο χαμηλά
η ζωή κατρακυλάει, μη λες πολλά’�.
Κλείνω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο που αποτελεί τροφή για (πολλή) σκέψη:
‘’Πράγματ�, αν φροντίζει κανείς να μην ξεχνά ότι ο αλήτης δεν είναι παρά μόνο ένας άνεργος Άγγλος, που ο νόμος τον αναγκάζει να ζει περιπλανώμενος, τότε ο <<αλήτης-τέρας>> πάει περίπατο. Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως ότι οι περισσότεροι αλήτες είναι ιδανικοί χαρακτήρες. Υποστηρίζω απλώς ότι είναι φυσιολογικές ανθρώπινες υπάρξεις και ότι, αν είναι χειρότεροι από άλλους ανθρώπους, αυτό είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία του τρόπου ζωής που ζουν. Συνεπώς, η αντίληψη <<τα θελαν και τα παθαν>>, με την οποία αντιμετωπίζονται συνήθως οι αλήτες, δεν είναι πιο δίκαιη απ� ότι θα ήταν απέναντι σε ανάπηρους ή ασθενείς’�.
Είναι αυτό ένα βιβλίο που κλείνοντάς το νιώθεις πως έχεις πάει ένα βήμα παραπέρα την σκέψη σου, έχεις καλλιεργήσει την κοινωνική σου ενσυναίσθηση και έχεις πάρει απαντήσεις σε ερωτήσεις (δυστυχώς ορμώμενες από προκαταλήψεις) που είχες και εσύ ο ίδιος; Σίγουρα ναι.
Όταν θα είστε σε ένα βιβλιοπωλείο, αν τύχει και ξεφυλλίσετε το συγκεκριμένο βιβλίο, ρίξτε μια ματιά στα κεφάλαια 22, 36 και 38. Όλες οι περιγραφές της αθλιότητας, των στερήσεων, τη βρωμιάς, της φτώχειας, του εξευτελισμού, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που περιγράφονται στο βιβλίο αποσκοπούν στην διατύπωση των προβληματισμών που αναπτύσσονται σε αυτά τα κεφάλαια.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μείξη δημοσιογραφικής έρευνας, ημερολογιακής καταγραφής, αυτοβιογραφικών στοιχείων και κοινωνικού σχολιασμού. Ο Όργουελ περιπλανιέται στο Παρίσι και το Λονδίνο του Μεσοπολέμου, την περίοδο που η ανεργία θερίζει, και παρέα με άλλους εξαθλιωμένους από τη φτώχεια συνοδοιπόρους του, πασχίζει να εξασφαλίσει κάθε βράδυ ένα κατάλυμα να κοιμηθεί, πολλές φορές μένοντας νηστικός για ως και πέντε μέρες και υποφέροντας ανυπέρβλητες στερήσεις.
Πολιτισμένος λαός δεν είναι αυτός που ακούει όπερα, διαβάζει ψαγμένα βιβλία, ψυχαγωγείται βλέποντας ταινίες του Ταραντίνο και του Κιούμπρικ και συγκινείται από πίνακες και έργα τέχνης στις γκαλερί, αλλά ένας λαός του οποίου το πιο φτωχό στρώμα ζει σε ανθρώπινες συνθήκες, με αξιοπρέπεια και χωρίς να στιγματίζεται σαν επαίτης.
Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα άχαρο βιβλίο (πόσο γοητευτικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη φτώχια και την εξαθλίωση;!), όμως κλείνοντάς το προβληματίζεσαι και μένεις να αναρωτιέσαι πόσο εύκολα η τύχη όλων μας μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως λέει και ο Μακεδόνας στο γνωστό τραγούδι :
‘’…Γ�' αυτό κάτσε καλά
κοίτα λίγο χαμηλά
η ζωή κατρακυλάει, μη λες πολλά’�.
Κλείνω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο που αποτελεί τροφή για (πολλή) σκέψη:
‘’Πράγματ�, αν φροντίζει κανείς να μην ξεχνά ότι ο αλήτης δεν είναι παρά μόνο ένας άνεργος Άγγλος, που ο νόμος τον αναγκάζει να ζει περιπλανώμενος, τότε ο <<αλήτης-τέρας>> πάει περίπατο. Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως ότι οι περισσότεροι αλήτες είναι ιδανικοί χαρακτήρες. Υποστηρίζω απλώς ότι είναι φυσιολογικές ανθρώπινες υπάρξεις και ότι, αν είναι χειρότεροι από άλλους ανθρώπους, αυτό είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία του τρόπου ζωής που ζουν. Συνεπώς, η αντίληψη <<τα θελαν και τα παθαν>>, με την οποία αντιμετωπίζονται συνήθως οι αλήτες, δεν είναι πιο δίκαιη απ� ότι θα ήταν απέναντι σε ανάπηρους ή ασθενείς’�.
Sign into ŷ to see if any of your friends have read
Οι Άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου.
Sign In »
Reading Progress
June 29, 2020
– Shelved
June 29, 2020
– Shelved as:
to-read
August 12, 2020
–
Started Reading
August 17, 2020
–
Finished Reading
Comments Showing 1-4 of 4 (4 new)
date
newest »
newest »
message 1:
by
Theo
(new)
Aug 17, 2020 08:01AM
Πολιτισμένος λαός είναι αυτός που επενδύει στη παιδεία.Αυτός ο λαός που έχει μάθει από τα λάθη του και δεν θέλει να τα επαναλάβει.Αυτός που θα πει στις μελλοντικές γενιές ότι έκανα αυτά τα λάθη και μην τα επαναλάβεις.Θεωρώ πως ο Όργουελ θα πρέπει να διδάσκεται ως ο άνθρωπος που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του.Αυτός που σου λέει με τον τρόπο του αυτά είναι τα λάθη που δεν πρέπει να κάνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
reply
|
flag
Έτσι είναι Θεόφιλε, ο Όργουελ ήταν βαθιά συνειδητοποιημένος και με οξύτατη αντίληψη. Είχε καταλάβει πράγματα που άλλοι κατάλαβαν πολύ αργότερα (και άλλοι δεν έχουν αποδεχτεί ακόμα). Και ο νοών νοείτω. Το επόμενο που θέλω να διαβάσω είναι το Why Orwell matters του Hitchens. Νομίζω θα είναι πολύ καλό!
Νιώθω πως έχεις κάνει μια υπέροχη επιλογή,χωρίς να το έχω διαβάσει.Είμαι σίγουρος ότι θα επιβεβαιώσει αυτά που,ήδη, σκεφτόμαστε για τον Orwell και τη σημασία του για εμάς.Οφείλεις να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη για το αύριο από σήμερα για εσένα και μόνο.Και να μην φοβάσαι να γεμίζεις τον εαυτό του γνώση.
το είχα παραγνωρισμένο και πρέπει να υπάρχει αδιάβαστο σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου... θα το ξεκινήσω μετά από την εξαιρετική βιβλιοκρισία σου : Πολιτισμένος λαός δεν είναι αυτός που ακούει όπερα, διαβάζει ψαγμένα βιβλία, ψυχαγωγείται βλέποντας ταινίες του Ταραντίνο και του Κιούμπρικ και συγκινείται από πίνακες και έργα τέχνης στις γκαλερί, αλλά ένας λαός του οποίου το πιο φτωχό στρώμα ζει σε ανθρώπινες συνθήκες, με αξιοπρέπεια και χωρίς να στιγματίζεται σαν επαίτης". ... εξαιρετική!
