ŷ������

اولین تجربه ای که با داستان های گی دو موپاسان داشتم . توقع بیشتری داشتم ؟ بله . ناامید شدم ؟ هرگز . از خریدن و خواندن این مجموعه راضی هستم ؟ بله . کتاب دیگری قرار است ازش بخوانم ؟ نه به این زودی ها ، اما قطعاً . ببینیم با چه کتابی روبروییم


به زعم من موپاسان در انتقال احساسات تواناست ، علیرغم اینکه پیروی او از فلوبر در نویسندگی شاید منتهی به نثری ساده , عینی و بی غل و غش شده باشد ؛ و منظوری که از انتقال احساسات دارم ، چیزی برآمده از توصیف و صحنه پردازی ای که از روند تکامل داستان مجزا باشد و عنصری زائد در قصه، نیست بلکه سیر و گذری ست که خواننده با خواندن جملات طی میکند و وقتیکه به مقصد میرسد احساسی به او دست میدهد که در مورد موپاسان ، اغلب چیزی جز حیرت ، ترس ، ناباوری ، غم و حسرت نیست ؛ در قصه ((پیِرو))، سرنوشت یک سگ نگهبان را دخل و خرجِ زنی خسیس رقم میزند و دلسوزیِ ما برانگیخته میشود ؛ در ((کوکولی)) هم درد حیوانات را تا اعماق وجود حس میکنیم ؛ در ((رُز)) و ((بابای سیمون)) انسان برابر انسان است و آزارهای ما نسبت به همنوعان نمایان میشود ؛ اما در ((گردنبند)) که گل سرسبد این مجموعه داستان است ، انگار" اِما بوواری" از کتابِ فلوبر بیرون آمده و وارد این داستان شده و بلاهت های انسانی اش هستند که مثل آن کتاب ،ما را یادِ جمله ی ((هرکس میتواند بدترین دشمن خودش باشد)) می اندازند ؛ ترکیبِ مسمومِ کسالتِ زندگی روستایی و هویتِ بورژوایی که بلندپروازی را خطرناک میسازند ، و میان مایگی را مطلوب ؛ و انسانِ بینواست که در این دوراهی خطر را بر سلامت ترجیح میدهد ...


دو ستاره ای که کم کرده ام ( البته اگر روزی روزگاری گودریدز قابلیتِ نیم-ستاره را اضافه کند نمره ی 3.5 لحاظ خواهم کرد ) برامده از احساسی شبیه به ناتمامیِ دو یا سه قصه بود که حس میکردم مجال بیشتری برای عرض اندام داشتند و بیشتر به بریده ای از یک رمان یا داستان بلند می مانستند تا یک داستان کوتاه مستقل ؛ و البته حال و هوای متفاوت قصه هایی از صد و بیست یا سی سال پیش که به رغم کیفیت هنری بالا ، به ناچار نوعی نامانوسی و ناشناختگی را برای مخاطب قرن بیست و یک به ارمغان می آورند ؛ هرچند که درسهای اخلاقی همچنان به جای خود باقی باشند و فعل و انفعالات ِ روح انسان ، همانهایی باشند که اکنون هستند و بعداً خواهند بود ... پس در آخر میگویم که اگر ادبیات فرانسه میخوانید، فلوبر و کامو و بالزاک که حتماً مدتهاست به گوشتان خورده اند ، اما موپاسان شاید نخورده باشد ! بخوانید