ŷ������

باز هم بیضایی اخر داستان را همان اول گفته بود و فرآیند چگونگی به آن‌ج�� رسیدن بود که تو را همراه خودش می‌کر��. قصه‌ا�� که احتمالا در تمام کشورهایی که ادای دموکراسی درمی‌آورن�� رخ می‌ده��. قصه‌ا�� که من را بیشتر یاد «لباس شخصی‌های�� این سال‌ه�� انداخت. زمان نگارش این نمایشنامه هنوز جمهوری اسلامی دچار پدیده‌�� لباس‌شخص�� نشده بود. اما بیضایی تیزبین...
نمایشنامه در میانه‌�� سال‌ها�� دهه‌�� ۵۰ می‌گذر��. پس از انقلاب سفید و اصلاحات ارضی و بی‌کلا�� ماندن سر بعضی کشاورزها و زمین‌ها�� خشک و مهاجرت به شهرها و حلبی‌آباده�� پی کار و پول. ذوالفقار و موهبت دو کشاورز ساده بودند که به جز کشاورزی هیچ مهارتی بلد نبودند و در تهران به جایی نرسیده بودند تا این‌ک�� وارد یک بازی می‌شون��. سیاهی لشکر شدن. کارشان این می‌شو�� که بروند و در نقش گروه‌ها�� مختلف جامعه در حمایت از شاه و حکومت تظاهرات کردن. کار آن‌ه�� خراب کردن کار معترضان است. باید نقش بازی کنند. و همین تعلیق نمایشنامه‌�� بیضایی است. و همین هنر بیضایی در توصیف فرآیندی است که ذوالفقار را از یک کشاورز ساده به یک نیروی ضدآشوب تبدیل می‌کن�� با بارقه‌های�� از عشق که لایه لایه در صفحات نمایشنامه ریخته است...
کتابی عجیب دوست‌داشتن�� بود.