ŷ������

Αν εξαιρέσει κανείς το γλοιώδες τέλος, αυτό ήταν ένα αρκετά καλό βιβλίο.
Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο και σκοπεύετε να το κάνετε σύντομα μη συνεχίσετε.



Φανταστείτε να πεθαίνει άτομο του στενού σας 
οικογενειακού κύκλου (αυτοκτονία) και εσάς να μη σας καίγεται καρφί, και να απολαμβάνετε την οργιάζουσα ανοιξιάτικη φύση λες και δε συνέβει τίποτα.
Και δε φτάνει αυτό θα πάρετε και τη θέση του αδικοχαμένου παιδιού στο σπίτι του. Το δωμάτιό του, την αγάπη του χαροκαμένου χήρου πατέρα του και να λέτε: Εγώ τώρα θάμαι το παιδί σου και συ ο πατέρας μου. Και θα σ�� αγαπάω δυο φορές... 🤢🤮🤮

Μου θύμισε την παρασιτική αγάπη της Αγαπημένης στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Τόνι Μόρισον.

Με άλλα λόγια αν αφαιρέσει κανείς το γεμάτο γλίτσα γλοιώδες τέλος (γιατί υπάρχουν κι άλλα που δεν είπα) είναι ένα βιβλίο που σίγουρα το προτείνω στους λάτρεις της ελληνικής λογοτεχνίας, και όχι μόνο.

Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε το τελευταίο της Τριλογίας του Πολέμου του Στρατή Μυριβήλη, με πρώτη τη Ζωή εν Τάφω και τα χαρακώματα του Α’Π��, ακολούθως με η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια και την επιστροφή στη γενέτειρα μετά τον πόλεμο (1922), και τέλος με το συγκεκριμένο που καταπιάνεται με τη ζωή των Μικρασιατών προσφύγων σε ένα ψαροχώρι της Λέσβου. Κεντρικό πρόσωπο η Σμαραγδή, η οποία πριν το τέλος μου ήταν συμπαθής αλλά τελικά αποδείχθηκε Σμαραγδίτσα - γλίτσα..