ŷ������

آن هنگام که هیبت استبداد با قدم های خود به بستری می رود که مسلخ گاه اوست صدای قدم های آزادی شنیده می شود. هر خنجری که بر پیکرش زده می شود به نام کسی است. خنجر اول به نام شادی که به عزایش نشستند. خنجر دوم صد گیس که گیسوانش در زندان سپید شد. خنجر سوم سوگل که محبوب مرگ شد. خنجر دیگر به نام کافور که در کنار چشمه از تشنگی جان سپرد. خنجر آخر اما به نام توست بیدخت. چرا که با دلِ خون خنده بر لب داشتی. از نفرت کف به لب می آوردی اما زبان به ستایش باز می کردی. هنر رامشگری و جادوگری در طالع تو بود. کینه ات را پشت هنرهایت نهان کردی تا زمانی که خنجرِ در دستت را در سینه ی سلطان فرو کنی و درهای زندان به رویت عیان شود.
در پرده خانه ی سلطان زنانش یاد گرفته اند نقش بازی کنند. نقش مطیع بودن و رضایت داشتن از امر و حکم سلطان. زنانی که حق خواب دیدن ندارند. زندانبانان در خواب هایشان پرسه می زنند تا مبادا سایه ی مردی بر خواب هایشان بیفتد. عشق چیست؟ آزادی کدام است؟ تمام آنها پشت دیوار است. همه خواجه و از مردی افتاده تنها مرد اینجا سلطان است.
زنان پشت پرده خانه پرده ها را کنار زدند و از هر دیوار زندان دری ساختند و پا به جاده ی آزادی گذاشتند هر چند که شب بود اما برای زنانی که از زنی نیفتادند روشن تر از هر روزِ زندگی شان بود.
پ. ن: نقش زن در اکثر نمایشنامه هایی که از بهرام بیضایی خوندم خیلی پر رنگه. اما این دو نمایشنامه یعنی پرده خانه و فتحنامه ی کلات مختص زنان نوشته شده. در واقع نشون دهنده ی این موضوع هست که آزادی یک جامعه توسط زنان انجام میگیره. و استبداد اولین چیزی رو که به بند می کشه زنان هستن. خب آیا لازمه تکرار مکررات کنم و در مدح قلم و نبوغ استاد قلم فرسایی کنم؟