ŷ������

به طور کلی می توان گفت که رویکرد فلسفی-اخلاقی این کتاب به مدرنیته رویکردیست در جهت گسست از سنتها. در قسمتی از پیشگفتار اینگونه آمده است که جای شگفتی است که سخن پسا مدرن را به معنای هگلی واژه ضد مدرنیته به شمار نمی آورند و در بخشی دیگر اینطور آمده است که پسامدرن در فرهنگ واژگان هگلی، خود آگاهی مدرنیته است. در بخش بین خود آگاهی مدرنیته و ضد مدرنیته بودن هیچ گونه تناسبی وجود ندارد و بر اساس آنچه در تعریف نقد به مدرنیته آمده این دو واژه با هم در تناقض هستند.

همانطور بارها در همه جای کتاب آمده است مدرنیته یکسره کنار کذاشتن هر گونه سنت نیست بل شکل عوض کردن آنها و تداوم زندگیشان در کنار عناصر امروزی و نو بنیان مدرنیته است. در اینجا و در سراسر کتاب مشخص نشده است که سنت چگونه با عوض کردن شکل به تداوم خود ادامه می دهد. همچون مثال درختی که ریشه های آن سنت است و شاخ و برگش مدرن است که پدیده ای به نام درخت با این اوصاف شکل گرفته، می توان گفت که پس این پدیده یعنی درخت به عبارتی میان سنت و مدرنیته گیر افتاده.