ŷ������

این روزها که بیشتر از همیشه به سراغ کتاب های کلاسیک میرم، هربار از خودم می پرسم که چه چیزی باعث ماندگاری این کتاب شده و باعث شده که بین هزاران هزار داستان گم نشه؟

داستان دکتر جکیل و آقای هاید داستانیه که حتی اگر خودش رو نخواندید اقتباسی ازش رو حتما دیدید. بسیاری از کتاب ها و فیلم ها در سال های بعد از انتشارش از ایده ی این کتاب وام گرفتند و به بررسی کاراکتر پیچیده ی انسان ها پرداختند. دانشمندی محترم و معقول که با خوردن معجونی به مردی بدذات و بی قید و بند تبدیل میشه و در نهایت در جنگ بین این خوب و بد زندگیش رو می بازه. داستان آشناییه. داستان هیولای درون خیلی از ما که بهش اجازه ی جلون دادن میدیم تا روزی که دیگه کنترل رو به دست میگیره و مرز بین این هیولا و ما کمرنگ میشه

اما برای من که ١٣۵ سال بعد از انتشارش به سراغش رفتم داستانی بیشتر از مقابله خوب و بد ذات انسان بود. هاید برای من مظهر اعتیاده. اعتیادی که اکثر اوقات با تصور "تجربه کردن" شروع میشه و بعد تبدیل به لذت میشه. لذتی که فکر می کنی می تونی کنترلش کنی تا وقتی که زندگیت رو نابود می کنه و خودت رو ازت می گیره. دکتر جکیل به دنبال همین تجربه میره و معجونی درست می کنه که بتونه این تجربه ی متفاوت رو داشته باشه

برام جالب بود که در اولين واجهه با هاید، به جای ترس و نفرت از این موجود زشت و زننده، حس خوبی رو تجربه می کنه. این حس خوب از اینجا نشأت میگیره که می تونه در قالب هاید رها باشه و همه ی تمایلاتی که در خودش سرکوب می کرده رو دنبال کنه. اشتباهات هاید هم توسط خود جکیل قابل جبران بود... تا روزی که دیگه نبود. خوردن معجون و تبدیل شدن به این آلتر ایگو در کنترل خودش بود... تا اینکه دیگه نبود و این تبدیل ناخودآگاه اتفاق می افتاد. استیونسون با این داستان ساده، پروسه پیچیده ی از دست دادن خود در اعتیاد رو برای من به تصویر کشیده بود

به این دلیله که فکر می کنم این داستان از گذر زمان جان سالم به در برده. هاید می تونه نیمه ی تاریک وجود، اعتیاد یا اختلال تجزیه هویت باشه و همچنان این داستان پر معنی باقی بمونه. جدای از این مسئله فکر می کنم خواندن انگلیسی قدیمی واقعا داره به مذاقم خوش میاد و لذت عجیبی بهم میده. انگار کلمات عمیق تره و بار بیشتری با خودش داره

١۴����/٣/١٧