ŷ������

حمیدرضا خان صدر عزیز؛
سلام! حالا دیگر حتماً خوب می‌دان�� که هر وقت از کتابی خوشم می‌آی�� برمی‌دار�� برای نویسنده‌ا�� نامه می‌نویس��. حکایت این نامه هم همان است. البته سوءتفاهم نشود که گفتم از کتاب خوشم آمد. کتابت درد و رنج مکرر و مدام بود. هلاهل بود. چاه ویل بود. با ما چه کردی؟ چقدر تلخ بوده روزهای آخرت. چقدر آزار دیدی تو. چه آتشی به پا بوده توی دلت، توی تنت؟ مچاله شد قلبمان دوست عزیزم. آسیب دیدیم با کتابت. جمله‌ها�� کوتاهت. ضمیر دوم شخص مفردت. روز به روز غمت روی درد، دردت روی غم. برادرت بود که می‌گف�� چقدر ناجوانمردانه رفتی. کاش هیچ‌وق�� خانواده‌ا�� سراغ کتاب نروند. کاش نشنوند. کاش نخوانند...
و کاش بتوانیم فقط خودت را -دستانت را- به یاد بسپاریم و نه دردی که کشیدی
...
پ.ن یکم: امروز اولین سالگرد رفتنت بود دکتر جان. سال ۱۴۰۱ بی‌ت�� شروع شد...