ŷ������

چیزی که من خواندم ترکیبی از شاهنامه، صد سال تنهایی و فیلم‌ها�� بونوئل بود. بسیار با وسواس نوشته شده و فرم و لحن خاصی داره ؛ یک افسانه‌�� مدرن. هرچند که من همه‌�� عناصر بکار برده شده رو بصورت تک به تک بسیار دوست دارم ولی کلیت اثر باب طبع من نبود. بخصوص زبان رمان با وجود اینکه شاخصه‌�� متمایز کننده و حیرت انگیز این اثر شناخته میشه، برای من زیادی بالامنبری بود چرا که قصد افسانه‌سرای�� داشت و این زبان هم مشخصا برای افسانه‌س��. در ضمن ارتباط تنگاتنگی با اساطیر ایران و کمی هم تاریخ معاصر داره و برای لذت واقعی بردن ازش نیاز به اطلاعاتی هست. رمان، فارسیِ بسیار خوبی داره و به لحاظ پیچیدگی و تنوع روایت یکی از خاص‌تری�� های ادبیات ایران هست. با این همه من « نماز میت » اثر دیگر نویسنده رو بیشتر دوست داشتم. برای نسل ما چیزی بیش از غنای زبان و تکنیک‌ها�� روایی، نیاز هست.

۱۴۰۰/۰۷/۰۶