ŷ������

پیش از هر چیزی، باید بگویم که مسیو تانِر و ماجراهایش را عمیقاً دوست داشتم. صمیمی است و کوتاه و وراجی نمی‌کن��. البته ارجاعات ادبی و هنری کم ندارد و اتفاقاً این ارجاعات بی‌دروپیک�� در کتاب ول بودند.
دوبوآ به مکان تشخص می‌ده��. خانه در این کتاب، گویی انسانی نفس‌ک�� است، می‌زی�� و انگار اوست که ساکنش را باید بپذیرد. قبل از سکونت، باید از هفت‌خوان�� (بلکه بیش‌ت��) رد شد و رسید به جایی که لایق باشی برای پناه‌گیر�� در دامان خانه. خانه‌ا�� که قطعاً فراتر از مکانی با آجر و سفال و بتن و در و دیوارهاست.
البته مشکل من با این رمان و خرده‌روایت‌های�� این بود که در ابتدا شخصیت اصلی با خل‌وچل‌تری�� آدم‌ه�� روبه‌ر�� می‌شو�� و بعد از مدتی، گیر آدم‌های�� می‌افت�� که با وجود غرابتی که دارند، همچنان قابل‌تحم�� و حتی دوست‌داشتنی‌ان��. چرخشی که نمی‌توان�� باورپذیر باشد. مشخصاً منظور من از باورپذیری، با احتساب واقعیت داستانی است و نه واقعیتِ درک‌شده‌�� ما.