Å·±¦ÓéÀÖ

** spoiler alert ** 2,75/5
Mam co do tej pozycji niesamowicie mieszane uczucia. Od samego początku widać, że autorka próbowała pisać uwznioslenie, ale w większości to nie wychodziło. A są z kolei momenty, gdzie posługuje się ona naprawdę piękną metaforą i opisem rzeczywistości, rzuca cytatem, który naprawdę za wszelką cenę próbuje się zapamiętać. Miała być powieść psychologiczna, a wyszła raczej marna analiza; Zenon ma dla mnie naprawdę słaby background (a mam porównanie np. z niedawno przeczytanym "Przedwiośniem" i Cezarym Baryką, gdzie to wyszło po prostu genialnie). Co do inwersji i retrospekcji - wiadomo po co są. Czytelnik ma spojrzeć na aktualnie rozpatrywane wydarzenia z perspektywy przyszłych motywacji, ale wychodzi to po prostu bardzo chaotycznie i nieskładnie. Niewiadomo kiedy opisywane wydarzenia przeskoczyły cztery miesiące wstecz. Też mocno irytowało mnie nie kończenie wątków. Wydaje mi się, że nawet nie dowiedzieliśmy się na co zmarł Walerian Ziembiewicz (całkiem możliwe że to po prostu przeoczyłam, ale świadczy to o tym że była to bardzo krótko wspomniana i nierozwinięta informacja), a jest to najprostszy przykład. Jak to się w ogóle stało, że Zenon został prezydentem? No ale w porządku, niech już jest. To chociaż może się dowiemy, co on robi, jako ten prezydent? Oprócz krótkiego wspomnienia o jego roli prezydenta na samym końcu powieści, tak naprawdę nie dostajemy nic. Tak jak pisałam wyżej - historia mocno nieskładna, kompozycja jakby niezaplanowana (jakby autorka sobie przypomniała, że musi coś dodać na dany temat i po prostu wplata to w totalnie odmienny wątek za pomocą retrospekcji).
Jest to książka o problemach kobiet, pod przykrywką głównego bohatera męskiego. I jest to zabieg, który ja niesamowicie doceniam. Sama postać Elżbiety nie jest budowana głównie na tradycji literackiej, tylko jest swego rodzaju powiewem świeżości.
Tutaj nie chce strzelić jakiejś gafy, bo ogólnie w "tamtej" literaturze pewnie nie pojawia się to po raz pierwszy. A mianowicie chodzi o scenę między Zenonem i Justyną i pierwszy opis kobiecego orgazmu z jakim spotkałam się w pozycjach z kanonu lektur. Co prawda był skromny, ale napisane czarno na białym co Justyna wtedy czuła. I to również mocno doceniam. Oczywiście należy powiązać te powyższe stwierdzenia z faktem, że ta książka po prostu przez kobietę jest napisana (i jeśli się nad tym zastanowić, to nie ma większej filozofii w tym, że pojawiają się takie a nie inne problemy 🙃)
Miejscami nudna, czasem wciągająca, a jeszcze indziej przypominała po prostu telenowelę (co nie jest wadą, ja się przy niektórych momentach naprawdę doskonale bawiłam). W skrócie: ma ogromny potencjał, wykorzystany tylko w pewnej części. Ale mimo wszystko - bardzo doceniam. Mam nadzieję, że jeszcze kilka kwestii rozjaśni mi się po omówieniu na lekcji i głębszej analizie całego tekstu.