ŷ������

سخن..کلمات..ارزان ترین واحد پولی اند که به رایگان و به بی نهایت خرجشان میکنیم..ارزش حقیقی کلمات در کجاست؟در تاثیری که بر روح و جان مان می بخشند؟در سودا هایی که برانگیخته از کلمات در وجود مان سر بر می آورند..یا که شاید در تصاویری که با شنیدن سخنان��..که همچون قلم موی تصویرگری،بر تابلوی ذهنمان نقش های عمیق میبنند..نقش هایی انتزاعی اما گاه چنان قدرتمند که می توانند واقعیت را مسخ کنند..
گاه کلمات دیگران در دادگاهی در ذهنمان می نشینند.‌آنا�� را تقبیح و مجازات می کنیم چرا که کلماتشان با مهر اعمال همراه نبودند..چرا که حقیقت را در اعمال میبینم.‌آنچ�� که نوشته شده..گفته شده.‌ب�� راحتی محو و فراموش خواهد شد...حال آنچه که انجام شده ظاهرا فراموش شدنی نیست..
در گذر سال ها کلمات بسیاری را فراموش کرده ایم..کلماتی که خود گوینده یا شنونده آن بوده ایم..اما همه اعمال نیز در حاطرمان نمانده..پس تکلیف حقیقت‌چیست�� حقیقت مجموعه کلمات و اعمالی ست که انتخاب می کنیم حقیقی اش بدانیم..همچو کارگردانی که تنها صحنه ها و دیالوگ های خاصی برای فیلمش انتخاب می کند و باقی را به زباله دان فراموشی..یا غفلت خانه هایی خود برپاداشته می سپارد..حقیقت در نهایت در قالب تجربه های شخصی ما نمود هایی بس متفاوت می یابد..نمود هایی که هر یک از ما آن را واقعیت زندگی خود می نامیم.


پوشکین:
کسی که با احساساتش زیسته است
از شبح روزهایی که باز نمی گردند به اضطراب می افتد
و دیگر هیچ چیز شیفته اش نمی کند.
بار خاطرات
و�� پشیمانی می آزاردش.