ŷ������

Ο ήρωας κρατά ημερολόγιο όπου μέρα με τη μέρα καταγράφει την αγωνία που τον διακατέχει νομίζοντας πως κάποιο άγνωστο πλάσμα, ένας μπαμπούλας, τον παρακολουθεί και ενεργεί εις βάρος του. Ο Μωπασάν καταφέρνει να διασωληνώσει τον ήρωα με τον αναγνώστη, με αποτέλεσμα να του λιγοστεύει και του τελευταίου το οξυγόνο. Κοφτές, συνοπτικές προτάσεις αρχικά, κι έπειτα μακροσκελή, ασυνάρτητα παραληρήματα που αρκούν για να μεταφερθεί η κλιμακωτή γιγάντωση της ψυχικής ασθένειας. Και ένα τέλος κακό, σκέτο κακό. Αν δεν το κατάφερνε αυτό ο Μωπασάν, που υπέφερε ο ίδιος από έντονες οπτικές παραισθήσεις και με ψυχική κατάστασή που την παρομοίαζε με «σκυλιά που ουρλιάζουν», τότε ποιος θα μπορούσε καλύτερα;

9 Αυγούστου

Τίποτα, αλλά φοβάμαι.

10 Αυγούστου

Τίποτα�� άραγε τι θα συμβεί αύριο;