ŷ������

بهش میگم ۶ ماه تا ۱ سال تلاش کردم که بتونم به فلان فیلد وارد بشم. یه دوره ۸ کورسی از کورسرا دیدم کتاب خوندم و تئوری قضیه رو در حد مبتدی فهمیدم، سراغ دوره‌ه�� عملی رفتم ولی همش بن بست بود همش به تحریم‌های�� میخوردم که نمیتونستم ازشون رد شم.نمیدونستم چطوری باید شماره کردیت کارت داشته باشم که بتونم از ۶ ماه رایگان گوگلش استفاده کنم. دوره‌ا�� پیدا کرده بودم که همه چیز رو شسته رفته پیش برده بود، ولی vm اش اپل سیلیکون رو ساپورت نمیکرد و اون یکی لپ‌تاپ�� هم نمیکشید.
دیگه تسلیم شدم. کاملا رها کردم. تغییر به این فیلد از توان من خارجه. این رشته برای من بیش از حده. میخوام بزارم از زندگی�� کارمندی آرومم لذت ببرم و دیگه اینقدر زجر نکشم.

بهم گفت به نظرم اون زمان تازه وارد دوران “نقاهتت�� شدی، باید یکم زمان میدادی و دوباره بهش برمیگشتی. اگه الان برگردی میتونی منیجش کنی. بعد مالیش الان برات غیر ممکن نیست و کلی راه بلدی. الان دیگه اون مباحث برات اونقدری سخت نیست.

و این کلمه نقاهت از اون روز چسبیده به مغز من. و همه چیز رو بهش ربط میدم.
هی فلانی داره فلان کار رو میکنه؟ به نظرم این دوره نقاهت بعد از جدا شدنشه.
رژیمم رو ول کردم که دوباره به وزن اول قبل از اون همه تلاشم برگردم؟ همم فکر کنم این دوره نقاهتی بود که این دفعه طوری برگردم که برای همیشه انجامش بدم.
و این کتاب؟ این کتاب به نظر من دقیقا درمورد همون دوره نقاهته. زمانی که تا پایین‌تری�� دره‌ها�� خودت با انزجار و خود مخربی و خود تخریبی پیش میری. وقتی تسلیم میشی ولی در واقع با خودت لج کردی و از درد کشیدنت لذت میبری.
بهم میگه من عاشق غیرقابل پیش‌بین�� بودن زندگی‌ا��. اینکه میبینی وات د فاک این چه شرایطیه ولی میری توش و میپذیریش و اونجا مسیره. هدف مسیره. ممکنه بر نگردی؟ مهم نیست مسیره.