ŷ������

Έχοντας γνωρίσει τον συγγραφέα Δημήτρη Δελαρούδη σε μία παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου (Ο Ιός της Βαβέλ, Εκδόσεις Λυκόφως, 2017) αρχικά με εντυπωσίασαν οι γνώσεις του για λατρεμένους μου συγγραφείς αλλά και η αγάπη του για αυτούς. Χωρίς ούτε σε ένα σημείο να αφήνει τον εαυτό του να φτάνει στην αντιγραφή, αυτή η αγάπη διαπότιζε τα κείμενά του και στα άλλα του βιβλία ως σήμερα (Το Μυστικό Άστρο, Εκδ Πηγή, 2020 και Ζωντανός Πυρσός, Εκδ. Υδροπλάνο, 2021). Κάθε φορά αγόραζα τα βιβλία του με τη σιγουριά που σου δίνει ένας συγγραφέας τον οποίο εμπιστεύεσαι απόλυτα και ξέρεις ότι δε θα σε απογοητεύσει. Αν δε κάνω λάθος έχω στη βιβλιοθήκη μου όλα του τα πονήματα (βιβλία, αλλά και διηγήματα σε ανθολογίες) και κάθε φορά μετά το τέλος της ανάγνωσής τους είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Τα πράγματα με τον Στοιχειωτή ήταν λίγο διαφορετικά ομολογώ. Είδα ότι για πρώτη φορά ο συγγραφέας θέλησε να εκφραστεί σε μεγάλη φόρμα και όχι σε διήγημα ή νουβελέτα όπως μας είχε συνηθίσει ως τώρα. Και ομολογώ ότι τρόμαξα λίγο. Όταν μάλιστα είδα και το μέγεθος του βιβλίου (502 σελίδες) τρόμαξα πολύ! Δε το περίμενα και πήγα κρατώντας μια επιφύλαξη να το αγοράσω (και πάλι από την παρουσίασή του). Μια επιφύλαξη που έκαναν ότι μπορούσαν να διώξουν όσοι τυχεροί φίλοι μου το είχαν ήδη διαβάσει πριν κυκλοφορήσει, αλλά και πάλι υπήρχε μέσα μου.
Αυτό βέβαια δεν με έκανε να μη θέλω να το διαβάσω. Ίσα-ίσα ανυπομονούσα και το ξεκίνησα τις επόμενες μέρες. Και όσα μου έλεγαν οι φίλοι μου, ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο αυτού του βιβλίου. Πραγματικά το ρούφηξα, ή μάλλον με ρούφηξε. Είδα την Θεσσαλονίκη, μέσα στην οποία μεγάλωσα, να μετατρέπεται σταδιακά σε μία εφιαλτική πόλη. Με έπεισε, σχεδόν, να μεταναστεύσω για να αποφύγω τον κίνδυνό! Για την ιδέα και την πλοκή δε χρειάζεται να πω κάτι. Αστυμαγία, πολύ πιστευτοί και τρισδιάστατοι χαρακτήρες, τρόμος που στην αρχή τουλάχιστον κρύβεται στις σκιές και τα στενά της πόλης και τα έργο του Fritz Leiber. Φαίνεται για ακόμη μία φορά μέσα στις σελίδες του βιβλίου η αγάπη του συγγραφέα για παλιούς και αγαπημένους ήρωες του Φανταστικού, και όχι μόνο. Κάνει τα βιβλία της σειράς Ωρόρα να πρωταγωνιστούν μαζί με τους δικούς του ήρωες. Τα φέρνει στο προσκήνιο και προσωπικά όσο διάβαζα το βιβλίο, έβγαλα τους τόμους που αναφέρονται κα τους είχα δίπλα μου. Έτσι, γιατί ποτέ δε ξέρεις! Και αυτό είναι ακόμη ένα στοίχημα που κερδίζει το βιβλίο. Αν και πραγματεύεται με γεγονότα που ξεπερνάνε κατά πολύ τα φυσιολογικά, τα κάνει να φαίνονται καθημερινά, λες και θα μπορούσαν να συμβούν στο καθένα από εμάς. Πόσους συγγραφείς ξέρετε που μπορούν να το καταφέρουν;
Θα το πω τώρα και ξέρω ότι σε λίγα χρόνια θα συμφωνεί μαζί μου όποιος διαβάζει φανταστική λογοτεχνία στην Ελλάδα (αλλά ελπίζω και στο εξωτερικό): Ο Δημήτ��ης Δελαρούδης είναι ένας από τους μεγαλύτερους του είδους. Δεν γίνεται να μη το βλέπετε. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχει γράψει είναι μαγικά καλογραμμένο και απλοϊκά ΤΕΛΕΙΟ, όπως γινόταν μόνο με τα πραγματικά μεγαθήρια. Lovecraft, CA Smith, Borges και οι υπόλοιποι της παρέας κάνουν στην άκρη αφήνοντας την κληρονομιά τους σε καλά χέρια. Και μπορούν να είναι σίγουροι πως το όσο υπάρχουν συγγραφείς σαν τον Δημήτρη, το έργο τους συνεχίζεται.