ŷ������

** spoiler alert ** شب های روشن شرح حال بسیاری از ما انسان هاست که تنهاییم و بی همدم. این تعداد بی شمار انسانِ تنها در جهانی مملو از انسان! چگونه است که همدمی برای خود نمی یابند؟
داستایفسکی در این کتاب به زیبایی مینویسد:
- این ها خیال پردازند، بله، خیال پرداز.
این ها آدم نیستند بلکه موجوداتی هستند میان آدم و حیوان.این ها اغلب اوقات در جایی، در گوشه ای، کنج کناری پنهانی میخزند، انگاری میخواهند خود را از روشنایی روز هم پنهان کنند��. وقتی به این کنج دنجشان رسیدند همان جا می چسبند، مثل یک حلزون.

این کنج دنج و گوشه گیری انسان یکی از دلایل تنهایی اوست...اما آیا با ترک این گوشه دنج، میتوان به هر راه و روشی، دوست و همدمی یافت؟
داستایفسکی در این کتاب، تنهایی مردی را به تصویر میکشد که نامی ندارد و هر کسی میتواند خود را به جای او تصور کند. مرد که فردی گوشه گیر و تنهاست، برای چند شب با دختری به نام ناستنکا هم کلام شده که امیدی می شود برای روشنی شب هایش...
مرد، بسیار مشتاق این همراهی و هم صحبتی است اما ناستنکا برای تسلی غم عشقی قدیمی خود با مرد همراهی میکند و او را دوستی میداند که در مسیر رسیدن به عشقش میتواند به او کمک کند.
همه اینها نشان دهنده تاثیر و قدرت "تنهایی" بر روی فکر و تصمیمات ماست...مردی که از روی تنهایی، عاجزانه وابسته ی دختری میشود که شبی در کنار رودخانه ای او را دیده و سپس عشقی یکرفه در وجودش شکل می گیرد، و دختری که از ترس تنهایی یا بازگشت به زندگی قبلی خود، میخواهد مرد را جایگزین عشق قدیمی کند بی آنکه آن عشق از ذهنش پاک شده باشد. و در نهایت، نتیجه این تصمیمات، پایانِ شب های روشنِ مرد است که با این جمله زیبا به اتمام می رسد:
خدای من، یک دقیقه ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟