Å·±¦ÓéÀÖ

Wiem, że wypada Sisi współczuć, ale nie potrafię.

Cesarzowa była kobietą naszych czasów. Bez żalu odrzuciła tradycyjne wzorce i skupiła się na samorealizacji. Normalnie przyklasnęłabym takiej rewolcie z ochotą. W tym konkretnym przypadku nie umiem. Mieszanka mizantropii, narcyzmu i skłonności do egzaltacji cesarzowej wzbudziła we mnie wyłącznie niechęć. Choć mogła wiele, wolała nie robić nic. Zamiast wykorzystać swoje zdolności i wpływ na męża, zdecydowała się przeżyć życie na jękach i utyskiwaniach w miernych wierszach, wielogodzinnej pielęgnacji legendarnej urody i forsownych ćwiczeniach. I tylko Rudolfa żal.

Z rzeczy ważnych - biografię Sisi czyta się łatwo i przyjemnie. Połknęłam ją w kilka dni. Przyswajalność wynika ze skupienia się wyłącznie na głównej bohaterce i jej bogatym życiu wewnętrznym wyłaniającym się z licznie napisanych przez nią wierszy. Do minimum sprowadzono kontekst historyczny, kreśląc go kilkoma okrągłymi zdaniami. Z jednej strony szkoda, bo liczyłam na pigułkę wiedzy, z drugiej strony zabieg ten uczynił biografię czytelną. Dobrze też obrazuje podejście Sisi do świata sprowadzające się do słów - mało mnie on obchodzi.

PS Interesujacy jest wątek zamiłowania Sisi do pięknych kobiet. Autorka podaje fakty, które mając na uwadze niechęć Sisi do mężczyzn, są aż nadto czytelne 🙃