ŷ������

سیزده چهارده سالم که بود خوندمش
به اصرار بابا که این کتاب یکی از فوریت هاش محسوب می شه
به نظرم کتاب طووولانی اومد
و خسته کننده
نه به خاطر تاریخی بودنش
به خاطر نثر کند و یک نواخت و بی حوصله و کش دار ذبیح الله منصوری
شایدم زود بود اون موقع واسه خوندن همچین کتابی
به هر حال بیش تر از این که خود کتاب یادم باشه
حرفای بابا از حسن صباح یادمه
و این که چه مرد بزرگی بود
شاید بعدها دوباره این کتاب رو بخونم
امیدوارم یعنی