ŷ������

«ای طبلی از شکم ساخته، قناعت به دیگران آموختی تا خود شکم بینباری! ای بالانشین، که حیا افکندی، دور نیست که افکنده شوی! و ای ستم‌بر�� که در مظلومیت خویش پنهانی، تا کی ثنای ستمگر؟ و تو ای سوار بر رهوار _ تو بر سینه و سر زدی اگر کسی می‌دید�� تا رکابت گیرند؛ و چون بر زین نشستی بر پیادگان خندیدی! ای زاده‌�� دروغ و بالیده در ریا، به شمارِ بارهایی که به نامم سوگند خوردی برای فریفتن خویش و دیگری و من و خدا، به همان شمار که دانستم و به رویت نیاوردم، شرمی از فردا کن که آینه روبرویت گیرند. ذوالفقار این است، نه تیغ دو دم!»