ŷ������

«تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشن�� گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌‌شون�� و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ا�� بیش نیستند، و عاقبت به روزی می‌افتن�� که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی‌دانن�� چرا زنده‌ان��.»

فکر کنم منم قراره تمام امشب رو گریه کنم. برای نوشا، حسینا، سیاوشان، افسر، زرگر و چند نفر دیگه.