ŷ������

کودکی که هرگز زاده نشد. این ی کتاب قدیمی تو کتابخونم بود. قبلا قلم فالاچی رو خونده بودم. همیشه قدرت تو کلامش موج میزنه همیشه اون بدبختی ما زنا که حتا نمیتونیم زندگی عادی داشته باشیم ( چون باید مبارزه کنیم که عادیش کنیم ) همه جای متناش هست. چه تو کتاب جنس ضعیفش چه تو جنگ و دیگر هیچ و چه توی مصاحبه هاش با شخصیتای برجسته. به ظاهر که بسیار هم قدرتمند بوده.
این کتاب اما کتاب کوچیکیه و درد دله. قصه ی بارداری ای رو میگه که هرگز به زایمان نمیرسه. سراسر جدال درونی مادر با خودش دنیا و بچس . دید سیاه به دنیا داره گرچه ی جاهایی سعی کنه وزنه رو متعادل کنه. اما سیاهه . درسته میگه زندگی هیچ وقت نمی میره. اما براش عشق و خدا و غیره ارزششون رو از دست داده. انگار که تو کتاب می خواد بگه همه حق دارن، شاید هیشکی هیچ وقت گناهکار نباشه.
خیلی جاها دیدش رو نمی پسندم دیدش رو به عشق به سیاهی دنیا. اون رگه ی قدرت مبارزه بسیار تو کتاب هست. و ازون دست حرفاییه که فقط حرفه. که ما ها میزنیم برای انکار خودمون. که من فکر میکنیم انکار غریزه ها و خواسته های ما نه تنها قدرت نیست بلکه عین ضعفه. قدرت کاذب و انکار یک سری چیزا دقیقا از ناکامی نرسیدن بهشون میاد.
کتاب ارزش خوندن داره. چون به نظر واقعی میاد. و اگه یکم دوزش رو کم کنی احتمالا همه ی زنای باردار تو این شرایط اینا رو تجربه کنن. از خودشون بپرسن بچه مال کیه ؟
"تو مال هیچ کس نیستی، تو مال خودتی"