ŷ������

می‌ش�� بهش چهار هم داد ولی چون واقعا شگفت‌زده‌�� کرد علاقه‌مند�� بهش بیشترین امتیاز رو بدم.
هفته‌�� پیش اسم کتاب رو داشتم می‌نوشت�� تو لیستِ کتاب‌های�� که باید بخونم کنار داستان‌ها�� گلشیری و گلستان و فکر کرده بودم این کتاب سطح پایین‌ت�� از اونیه که توی اون لیست قرار بگیره ولی واقعا نبود. به نظرم می‌ش�� فرزند براهنی دونستش و برای من خیلی یادآور ایاز بود البته در نوع دیگری.
چیزی که من رو خیلی با کتاب دوست می‌کر�� این بود که نویسنده برای نوشتنش وقت گذاشته و مطالعه کرده و داستان نوشته نه که زندگی روزمره‌�� طبقه متوسطی خودش رو بنویسه. هر فصلی هم که گذشت فکر کردم «من هرگز نمی‌تونست�� این کتاب رو بنویسم.» و دونستن این نکته هم غمگینم می‌کر�� و هم خوشحالم.