ŷ������

عزیز خوب من! تو هرگز دیر مکن! حوادث اما اگر دیر کردند، چاره‌ا�� نیست ... صبور باش!

یار! نمی‌شو�� عمری نشست و حسرت خورد که:

«ای کاش این واقعه زودتر اتفاق افتاده بود، و آن حادثه، قدری پیش از آن، و آن یار كه می‌طلبیدم�� زودتر به دیدارم

می‌آم�� و این مال، که حال به من تعلق گرفته است، پارسال می‌گرف��.» نمی‌شو�� یارا! اینها که حسرت

خوردنی‌س�� ابلهانه و باطل، حق آدمیان کم‌عق�� است. باید دوید، رسید، حادثه‌ا�� دیر را در آغوش کشید و گفت: دیر آمدی ای نگار سرمست، زودت ندهیم دامن از دست.


تو هرگز دیر مکن یارا! بگذار که حوادث دیر کنند. اگر که ناگزیر، دیر کردنی هستند. تو هیچ راهی را به سوی رسیدن نبند؛ بگذار که راه‌بندان�� اگر بیرون اراده‌�� توست، کار خودش را بكند. آنگاه تو بشتاب و بگو:

اگر من خطا کرده بودم، هرگز نرسیدن بسیار خوب‌ت�� از کمی دیر رسیدن بود، اما حال، دیر رسیدن، بهتر از هرگز نرسیدن است؛ چرا که تاخیر، خارج از اراده‌�� من و تو بوده است...!