ŷ������

نادر ابراهیمی حقیقتا خدای کلمات است. کلمات در دستش مثل موم است، با آن هر احساسی که بخواهد در خواننده ایجاد میکند.
تا آخر عمر مدیون نادر ابراهیمی ام که این فرصت را به من داد تا با انسانی آرمانگرا و مبارز زندگی کنم. بنظرم اگر کسی در طول زندگی اش باری تجربه همنشینی با انسان آرمانگرای مبارزی را نداشته باشد چیزی کم دارد! همنشینی لزوما به معنای فیزیکی آن مد نظر نیست، اینکه هنرمندی بتواند چنین انسانی را به معنای واقعی کلمه در ذهن تو تجسیم و تصویر کند و تو او را کاملا ملموس بیابی و با او وقت بگذرانی، بنظرم از بزرگترین باقیات صالحات یک رمان نویس میتواند باشد!