Å·±¦ÓéÀÖ

As predicted in November 2024, now on the shortlist of the International Booker Prize 2025!
A fascinating, meditative literary version of Groundhog Day, and how being stuck in time isolates and alienates. I have so many questions still, so fortunately there are 6 more instalments coming!
Ik zeg niet dat ik de hoop heb opgegeven. Maar hij komt niet zo vaak langs. De hoop is vertrokken. Dat is zonder drama gebeurd, de hoop heeft niet met deuren gesmeten, is eerder als een dier naar andere jachtvelden geslopen, een kat die naar de buren is verhuisd, een plant die zijn zaden verspreid heeft op plekken waar die beter kunnen groeien.

Solvej Balle brings us the seemingly ordinary life of two antique book traders in the North of France, Tara and Thomas Selter. Tara her life is upended by a fracture in time, having her relive 18 November endlessly while Thomas does not experience this repetition at all. Stuck in a secondary bedroom to avoid narrating the experience every morning to incredulous Thomas, we learn at the start of the book 18 November has already occurred 121 times (18 November #121). Tara narrates in luminous prose her investigations and tests. Initially she enjoys the weightlessness of being stuck in time, but soon uneasy truths seep into her perception of her overly familiar surroundings.

I still have so many questions on the mechanics and limitations of this repeat day. Could she theoretically get pregnant? Does her bank balance change (apparently not, this gives her near infinite options)? What happens when someone is killed, are they just resurrected? Why doesn’t she and her husband stay up a whole night and see if/how a reset works (this was tested later on in the novel but could be further explored, imagine sleeping on a plane, how would the reset look then mid flight over the ocean?)

This first part of On the Calculation of Volume is a slow, meditative and philosophical work, on what it means to not be remembered and not share the same experiences as a spouse.
I am very curious to the next parts of this novel in 7 parts. I feel this will be a hit series, it is strangely addictive!

Dutch quotes, without fail excellent in my view:
Het vreemde ogenblik waarop de vaste grond onder je voeten verdwijnt en de wereld niet langer voorspelbaar lijkt, alsof er plotseling existentiële alarmbellen afgaan, er een stille paniek uitbreekt die je noch doet vluchten noch om hulp doet roepen en waarvoor geen ambulance hoeft uit te rukken. Het is alsof dit alarm ergens in het bewustzijn sluimert, bijna als een grondtoon die je in het dagelijks leven niet hoort, maar pas afgaat op het ogenblik dat de onberekenbaarheid van de wereld tot je doordringt, een besef dat alles in een oogwenk kan veranderen, dat wat niet kan gebeuren, wat we absoluut niet verwachten, toch een mogelijkheid is. Dat de tijd stil blijft staan. Dat de zwaartekracht wordt opgeheven. Dat de logica van de wereld en de natuurwetten niet langer gelden. Dat we onder ogen moeten zien dat onze verwachting ten aanzien van de bestendigheid van de wereld op een onzeker fundament berust. Er zijn geen garanties, en achter alles wat we dagelijks beschouwen als iets vanzelfsprekends, gaan onwaarschijnlijke uitzonderingen, plotselinge breuken en ondenkbare afwijkingen van wetmatigheden schuil.

Vreemd dat het onwaarschijnlijke je zo van je stuk kan brengen, denk ik nu. We weten immers dat ons hele bestaan berust op eigenaardigheden en onwaarschijnlijke toevalligheden. Dat het aan deze eigenaardigheden te danken is dat we hier überhaupt zijn. Dat er mensen zijn op wat we onze planeet noemen, dat we ons kunnen voortbewegen op een ronddraaiende bol in een immense kosmos vol onbegrijpelijk grote objecten met zulke kleine deeltjes, dat onze geest niet kan bevatten hoe klein en talrijk ze zijn. Dat deze oneindig kleine objecten stand kunnen houden te midden van het onbegrijpelijk grote. Dat we blijven zweven. Dat we überhaupt bestaan. Dat elk van ons één van die onmetelijk vele mogelijkheden is geworden. Het ondenkbare is iets wat we de hele tijd met ons meedragen. Het is al gebeurd: we lopen rond op aarde en zijn onwaarschijnlijk, we zijn uit een wolk van ongelofelijke toevalligheden gestapt. Je zou denken dat we door dit besef een beetje toegerust waren om het onwaarschijnlijke tegemoet te treden. Maar het omgekeerde is kennelijk het geval. We zijn eraan gewend geraakt zonder dat het ons iedere ochtend duizelt, en in plaats van voorzichtig en aarzelend te handelen in voortdurende verwondering, lopen we rond alsof er niets gebeurd is, nemen we de eigenaardigheid voor lief en duizelt het ons als het bestaan blijkt te zijn zoals het is: onwaarschijnlijk, onvoorspelbaar, eigenaardig.

Ik zou zijn onrust zien en zou snel zeggen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat ik nu hier was, we waren samen, er waren geen doden, geen gewonden gevallen. Ik was thuis, er was me niets overkomen, we leefden nog, alleen was de tijd ontwricht.

Er zaten onregelmatigheden in de tijd en we konden geen enkel patroon vinden dat hout sneed. Voor het eerst vond ik het angstaanjagend. Niet gewoon duizelingwekkend en merkwaardig en een beetje griezelig. Het was angstaanjagend, het was onzinnig en zonder magie, en de mist was volkomen verdwenen. Het was niet de onrust van het moment van het vallende stukje brood in het hotel, het was niet het gevoel van een schemergebied tussen ons. We waren geen wandelaars in nevelige landschappen, we waren geen duikers of schipbreukelingen. We waren geen tweeling of een span paarden, we waren geen bosarbeiders of twee dooiers in een ei. Waren we in Mesopotamië, dan hadden de rivieren een naam en stroomden ze terug in hun bedding. Het was helder weer, de zon brandde aan de hemel, de rivieren droogden uit, je kon troepenformaties vermoeden, scherpe silhouetten patrouilleerden langs de oever, het geluid van metaal. We leefden in twee tijden en we konden de verschillen niet langer negeren. Er waren territoria die tegen elkaar botsten, er waren grensconflicten en oncontroleerbare transacties dwars door de zones heen. We waren geliefden in landschappen vol conflicten, Thomas had geen herinnering aan onze dagen samen, we konden geen mistige dagen, overstromingen en nevelige ochtenden scheppen, we konden niet samen oplopen, we waren in het geheel niet dubbel of mistig of parallel. Ik kreeg geen helder beeld, ik zag geen patronen en ik wist niet hoe ik hier uit moest komen.

In feite ontbrak het ons niet aan verklaringen, we hadden er meer dan genoeg, maar verklaringen die onze kritische blik konden doorstaan en die tevens onze vele observaties omvatten, vonden we niet.

Ik wist nog niet wat er moest gebeuren, maar ik wist wel dat ik niet elke morgen kon vertellen over een steeds langere reeks variaties van dezelfde dag. We konden achttien november niet delen. Het was een dag die ik zelf moest dragen.

Ik zeg niet dat ik de hoop heb opgegeven. Maar hij komt niet zo vaak langs. De hoop is vertrokken. Dat is zonder drama gebeurd, de hoop heeft niet met deuren gesmeten, is eerder als een dier naar andere jachtvelden geslopen, een kat die naar de buren is verhuisd, een plant die zijn zaden verspreid heeft op plekken waar die beter kunnen groeien.

�-

Ik heb geen moeite om de dagen door te komen als ik me rustig houd. Dat wil zeggen, ik doe niets om de dagen voorbij te laten gaan. Ze gaan vanzelf voorbij. Ik hoef niets anders te doen dan ’s ochtends een getal in het notitieboekje te zetten. Ik hoef niets over de dagen te zeggen, de papieren blijven blanco en de tijd gaat sneller als ik niets zeg. Ik stroom door de dagen, of de dag stroomt, iets of iemand stroomt. Ik haal adem. Ik denk dat zinnen niet meer nodig zijn. Ik hoor de dag, die zijn patroon volgt, en voor ik het weet is de dag voorbij.

Ik zie hem niet naar buiten komen en ik weet zeker dat hij mij ook niet ziet, want ik loop in tegenovergestelde richting over de stoep. Maar ik hoor de deur die achter hem dichtvalt. De deur die zich sluit achter Thomas zonder pakketten. Thomas die zijn postkantoor verlaat. Thomas die de deur van geel metaal loslaat. Een deur te zijn. Aangeraakt te worden. En op rustige scharnieren langzaam weer terugdraaien en dichtgaan.
Maar ik ben geen deur. Ik ga niet dicht. Ik heb geen scharnieren. Er is geen enkel houvast. Ik blijf staan en draai me een beetje om terwijl hij om de hoek verdwijnt, en dan sta ik daar, half omgedraaid, want ik kan mijn benen niet bewegen, maar ik kan mijn lichaam draaien en hem om de hoek zien verdwijnen.

�-

Het is goed een plaats te kennen waar je niets kunt uitrichten.

Ik kon het aan hem zien. Hij vond het maar raar. Misschien had hij gelijk: ik was gek geworden. Maar hij had oorzaak en gevolg omgedraaid. Ik was niet zo gek geworden dat ik me inbeeldde dat ik al 339 keer achttien november had meegemaakt. Dat ik gek geworden was kwam doordat ik 339 keer achttien november had meegemaakt. Ik was vreemd geworden door achttien november. Ik wilde eruit

Het is moeilijk om geduldig te zijn als je niet weet waar je op wacht. Het is moeilijk om een verschil te zien in het dagelijkse gekrioel van de dingen

Longlist International Booker Prize 2025 ranking
Shortlisted books in bold
1 Under the Eye of the Big Bird - 4.5 stars rounded up, review here: /review/show...
2 On the Calculation of Volume I - 4.5 stars rounded down, review here: /review/show...
3 The Book of Disappearance - 4 stars, review here: /review/show...
4 Eurotrash - 4 stars, review here: /review/show...
5 Perfection - 3.5 stars rounded up, review here: /review/show...
6 A Leopard-Skin Hat - 3.5 stars rounded down, review here:
/review/show...
7 Reservoir Bitches - 3 stars, review here: /review/show...
8 Heart Lamp: Selected Stories - 3 stars, review here: /review/show...
9 Solenoid - 3 stars, review here: /review/show...
10 Hunchback - 3 stars, review here: /review/show...
11 On a Woman's Madness - 2.5 stars rounded up, review here: /review/show...
12 Small Boat - 2.5 stars rounded up, review here: /review/show...
13 There's a Monster Behind the Door - 2.5 stars rounded up, review here: /review/show...