ŷ������

ظاهراً هرچی کتاب ناراحت‌کننده�� هست رو من گذاشتم در ایام تعطیلات و دم سال نو میخونم. =))

استادانه! یه رمان درس شخصیت‌پردازی�� این کتاب. بخصوص سبک رواییش شاید یه جاها گیج‌کنند�� یا پس‌زنند�� باشه، بخصوص اوایل، اما وقتی می‌بین�� کامل‌کنندۀ شخصیت‌پردازی�� شده، به نویسنده اعتماد میکنی و بعد این اعتماد به تحسین و حیرت تبدیل میشه.

تلخ و دردناکه و قلبم ریزریز شد بخصوص برای کوئنتین، همینطور برای کدی، همینطور برای بنجی. عجیب اینکه جیسون اینقدر قابل باور بود که دلت برای اونم میسوخت! چیکار کردی فاکنر.

یه تم سیاسی-اجتماعی نابی هم داره که بی ادعا و زیرپوستی نویسنده در زیرلایۀ داستان پیش میبردش. اینم عالیه. کاری نبود که نکرده باشه فاکنر اینجا. و پایان، وای پایان میتونی باهاش گریه کنی. این چی بود من خوندم؟ یکی نیست بگه مرض داری؟ :))