Å·±¦ÓéÀÖ

Knap hoe het haar is gelukt een boek over de dood niet somber te laten eindigen.

En toch voel je continu Marsmans pijn. Niet alleen haar fysieke pijn, maar eigenlijk vooral de mentale belasting die gepaard gaat met ongeneeslijk ziek zijn.

Het enige jammere vond ik dat het niet langer over leven in de ruimte ging. Het idee dat mensen in benauwde situaties zich sneller tot God keren, is interessant - maar niet nieuw. Het idee dat mensen in levensveranderende periodes in ufo’s gaan geloven, daarentegen, wél. Voor mij althans. Daar had ik meer over willen weten. Kwantummechanica: ook interessant, maar snap ik persoonlijk geen bal van. Dat soort zaken zijn niet aan mij besteed.

Verder: een mooie verdeling tussen dagboekfragmenten en meer theoretische stukken. Eindeloos mooie citaten. Ontroerend.


Waarom heb ik er ooit genoegen mee genomen dat ik zou moeten leven in een onttoverde wereld, een leven van leegheid, sleur, van onzinnige procedures en sociale conventies? Waarin je je moet houden aan ongeschreven regels, zoals dat je hond niet op bed mag slapen, waarin je geluk moet doseren, waarin je altijd binnen de lijntjes moet kleuren en je iedere beslissing tot op het bot moet rationaliseren, ook al kom je keer op keer tot de conclusie dat je er op rationele wijze naast hebt gezeten? Dit is het dichtst bij een openbaring dat je als mens kunt komen: niet de wetenschap dat er een God bestaat, maar de wetenschap dat je het jezelf toestaat te geloven in dingen die je niet kunt toetsen.