ŷ������

خیلی حیفه که شهرام رحیمیان کار دیگه ای در حد و اندازه های این اثر خلق نکرده، سبک داستان رو بسیار دوست داشتم روند تند نبود اما کند هم نبود من تو یک نشست خوندم و اواخرش بغض کردم، زوال یک عاشق بدون زوال عشقش،چقد سخته آدم نتونه خودشو ببخشه، موضوع عاشقانه و تاریخی خیلی متداوله تو ادبیات معاصر ما و اینم از اون خوباشه که کمی هم تم روانشناختی داره، راستی! چقد اسم ملکتاج، زیباست.

خوانش دوم: باز هم لذت بردم شاید حتی بیشتر از بار اول، این بار هم موقع خوندن بغض داشتم، سادگی زیباست و این کتاب هم ساده و سرراسته، شاید علت علاقه زیاد من این باشه. اینکه خودت، خودتو نخوای و دوست نداشته باشی خیلی حس آشنا و ملموسیه واسه خیلیامون، این چیزیه که آدمو از پا در میاره.