Å·±¦ÓéÀÖ

Wauw. Wat een prachtig boek.

Dit is geen ziektegeschiedenis. Het is eigenlijk een soort van tentoonstelling met allemaal sculpturen en installaties waar je een rondje door loopt en uiteindelijk heb je een beleving meegemaakt en een verhaal gehoord.

Als zieke leef je in een soort van niemandsland waarin alles nieuw is en je je tegenover alles opnieuw moet verhouden omdat alles anders is en niets vanzelfsprekend meer is. Marsman neemt ons mee in hoe dat voor haar verliep. Ik vind het echt zo krachtig hoe ze dat in zo weinig woorden kan.

Op een gegeven moment zat ik klaar om een betoog te schrijven over millenials die flirten met religie en daarbij voorbij gaan aan alle leed die religie veroorzaakt. Maar Marsman snoert me de mond door te tonen dat het niet om religie gaat maar om geloof. En dat geloof kan zijn dat je de stelligheid van een eerder standpunt wat afzwakt. In een wereld leven waarin er buitenaards leven, iets na de dood, een god zouden kúnnen bestaan. Het is alsof er een puzzelstukje op z'n plek valt.

Dit boek raakt gewoon als een mokerslag. Niet in het minst omdat bepaalde delen van haar traject parallel liepen met mijn eigen ziek worden. Not to make it all about me, maar zoals een schrijver zei, door een specifieke situatie te belichten kan je soms iets zeggen over een algemeenheid.

Echt een prachtige leeservaring.