Å·±¦ÓéÀÖ

Naast de (denk ik) rake reflecties over leven met de radicale eindigheid van jezelf, vond ik het ook heel boeiend om te lezen wat zoiets doet met je persoonlijke epistemologie: Lieke Marsman beschrijft hoe ze steeds meer open is gaan staan voor bronnen van kennis (spiritueel, religieus, getuigenverklaringen van buitenaards leven) die in het dominante seculiere paradigma worden afgeserveerd als nonsens. Ze schrijft het uitnodigend op, als lezer word je zelf ook een stuk nieuwsgieriger dan je eerst was, en ook je hoop wordt aangewakkerd, de hoop dat er redding is ondanks alles.

Tot slot is het natuurlijk pure poëzie dat iemand die Marsman heet uitkomt op zo'n titel.