ŷ������

سانچو پانزا پا در سالن سینمای شهرستانی دور از پایتخت می‌گذار��. دنبال دن کیشوت می‌گرد�� و می‌بین�� او گوشه‌�� سالن نشسته و زل زده به پرده‌�� نمایش. سالن تقریباً پر است. در بالکن که به تراس بزرگی می‌ماند�� بچه‌های�� ازدحام کرده‌ان�� که مدام سروصدا می‌کنن��. پس از چند تلاش نافرجام برای رسیدن به دن کیشوت، سانچو با اکراه در یکی از صندلی‌ها�� ردیف جلو می‌نشین��. کنار دخترکی (دلسینئا) که آب‌نبا�� چوبی تعارفش می‌کن��. پخش فیلم شروع شده؛ فیلمی تاریخی است. روی پرده، شهسوارانی زره‌پو�� سوار بر اسب می‌تازن��. ناگهان زنی بر پرده‌�� نمایش ظاهر می‌شو��. در خطر است. دن کیشوت هولکی برمی‌خیز��. تیغ از نیام برمی‌کشد�� به پرده‌�� نمایش هجوم می‌بر�� و با چند ضربه آغازه می‌کن�� به پاره کردن پرده. زن و شهسواران را همچنان می‌توا�� بر پرده دید، اما چاک سیاهی که شمشیر دن کیشوت در پرده پدید آورده بزرگ و بزرگتر می‌شو�� و تصویرها را با سرسختی به کام خود فرومی‌بر��. در پایان، هیچ از پرده به جا نمی‌مان�� و تنها داربست چوبی در دید می‌مان��. تماشاگران خشمگین سالن را ترک می‌کنند�� اما بچه‌ه�� در بالکن همچنان دیوانه‌وا�� دن کیشوت را تشویق می‌کنن��. فقط دخترک است که آن پایین در سالن ایستاده و ناخشنود به او چشم دوخته است.
با تخیلات خویش چه باید کنیم؟ دوست‌شا�� بداریم و باورشان کنیم تا آن حد که مجبور شویم نابود و مخدوش‌شا�� کنیم، اما هنگامی که تخیلاتمان آخر سر نشان می‌دهن�� که خالی‌ان�� و برنیاورده، هنگامی‌ک�� پوچی و بی‌معنابودن�� را که از آن ساخته شده‌اند�� نشان می‌دهند�� فقط آن هنگام می‌توانی�� بهای حقیقت‌شا�� را بپردازیم و درک کنیم که دلسینئا که جانش را نجات داده‌ای�� نمی‌توان�� به ما عشق ورزد.