ŷ������

واقعا اشک به چشم آدم می آورد.آن جایی که خانم گلستان سه تا بچه را به مطب دکتر می برد ، آنجا که از مرگ برادر می گوید، آنجا که در اتاق آن کارمند اشکش درمی آید و...
بقیه کتاب هم همین جور خواندنی بود .فکر کنم با وجود حافظه ضعیفی که دارم باز هم بیشتر صحنه های کتاب ، از بالهای فرشته ای لباس خانم گلستان تا موزی که مادر به او و برادرش داد و خودش نخورد تا نقل قول از مرحوم سیرجانی یا خاطره خواندن مرحوم شاملو از روی مقوا یا ماجرای پاسدار مو قرمز و ... تا آخر عمر یادم بماند.من همین چند هفته پیش خاطرات مرحوم عنایت رضا را خواندم و باورم نمی شد که فقط چند هفته بعد خاطراتی جالب تر را بخوانم.به قدری کتاب جالب بود که وقتی خانم گلستان جایی از آن شعری می خواند یا مثلا از کتابی نقل قول می کرد واقعا ناراحت می شدم که خانم گلستان شما که همه اش 100 صفحه بیشتر خاطرات نگفتید اقلا جای این چند خط شعر هم یک کم بیشتر خاطره تعریف می کردید!