ŷ������

هرچیزی که از یه داستان میشه انتظار داشت - توصیف ، فضاپردازی و شخصیت پردازی‌ها�� عالی به زعم من ، با یه داستان خطی رو به رو هستیم اما تو این سبک به نظر من خیلی خووب کار شده - طنزی توی لحن داستان از اول تا آخر هست که توی فصل آخر به اوج میرسه
عوض شدن زاویه های ِ روایت به نحو خوبی انجام میشه ، هر فصل داستان مربوط به یک شخص میشه گاهی اول شخص و گاهی سوم شخص ولی زیر سایه ی هومر - شخصیت اصلی - همه جمع و جور میشن .
لحنها خیلی خوب و درست با تیپ شخصیتها یکپارچه س .
اما در مورد کل داستان شخصیتها چه لات و چه پزشک و چه شاعر زیر سایه ی نا امیدی زندگی میکنن ، هرکدوم گیر درگیریهای اخلاقی - به معنای مرسومی که توی فلسفه ی اخلاق مطرحه - هستند و مدام در حال به چالش کشیدن خودشون هستند ، یا نویسنده اینکارو میکنه یا خود شخصیت با تکرار و یا پرسش از خودش این به چالش کشیدن و پرسش از خود رو به ما نشون میده .
دیگه بیشتر از این چیزی به ذهنم نمیرسه : )