ŷ������

Σπουδαίος διανοητής, με οξύ, γενναίο, υψηλόφρον και υπερήφανο πνεύμα. Το όραμα, η έμπνευση και ο ενθουσιασμός του μεγίστου Περικλή Γιαννόπουλου, μαζί με την επιστημονική βαρύτητα και το πνεύμα του Ιωάννη Συκουτρή; Νομίζω ότι είναι υπερβολικές αυτές οι κρίσεις και πολύ νωρίς για να ανεβάσουμε τον Δ. Λιαντίνη δίπλα σε αυτές τις κορυφές. Όμως βιώνει και εκφράζει το κατά φύσιν ζην και την ουσία της Ελληνικότητος. Αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο την ζωή και τον θάνατο. Κάνει γενναίες και ουσιώδεις κρίσεις για την Ελληνική λογοτεχνία και πολιτισμό γενικότερα. Από την άλλη, διαφωνώ με την οπτική του σε ορισμένα θέματα, σε σχέση με την συνέχεια της Ελληνικής Ιστορίας και του Πολιτισμού μέσω της Ορθοδοξίας και της Ρωμανίας (φραγκιστί "Βυζαντίου") και κυρίως της Ελληνικής λαϊκής παραδόσεως, τις σχέσεις Ελληνισμού και Δύσεως κ.ά. και πιστεύω ότι άλλοι διανοητές (ανέφερα προηγούμενως τον Γιαννόπουλο) και λογοτέχνες επέτυχαν να εκφράσουν γνησιότερα το βίωμα του Ελληνισμού σε σχέση με αυτό το ζήτημα. Όμως ο προβληματισμός και οι αντιπαραθέσεις είναι χρήσιμα και αναγκαία, εάν γίνεται με ανοικτό πνεύμα - τότε όλες οι πλευρές συμβάλλουν στην ανάδειξη της Ελληνικότητος· θα πρότεινα π.χ. να μελετήσει κανείς μαζί με το έργο διανοητών όπως ο Λιαντίνης και το έργο άλλων σπουδαίων διανοητών όπως ο Χρ. Γιανναράς (π.χ. "Ορθοδοξία και Δύση") ή ο Θ.Ι. Ζιάκας, κ.ά. πολλοί (Κ. Ζουράρις, Ι. Ρωμανίδης, Δ. Κιτσίκης, π. Γ. Μεταλληνός, ...), για να υπάρξει γόνιμος προβληματισμός. Ανεξαρτήτως όμως αυτού, το βιβλίο είναι πραγματικό μάθημα Ελληνικότητος, ειδικά εάν διαβαστεί με κριτικό πνεύμα και βάσανο νου και ψυχής. (Διαβάστε και την κριτική μου στα "Ελληνικά", του ιδίου.)

Οξύ, γενναίο, υψηλόφρον και υπερήφανο πνεύμα. Βιώνει και εκφράζει το κατά φύσιν ζην και την ουσία της Ελληνικότητος. Αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο την ζωή και τον θάνατο. Κάνει γενναίες και ουσιώδεις κρίσεις για την Ελληνική λογοτεχνία και πολιτισμό γενικότερα. Από την άλλη, διαφωνώ με την οπτική του σε ορισμένα θέματα, σε σχέση με την συνέχεια της Ελληνικής Ιστορίας και του Πολιτισμού μέσω της Ορθοδοξίας και της Ρωμανίας (φραγκιστί "Βυζαντίου") και κυρίως της Ελληνικής λαϊκής παραδόσεως, τις σχέσεις Ελληνισμού και Δύσεως κ.ά. και πιστεύω ότι άλλοι διανοητές (από τον Περικλή Γιαννόπουλο μέχρι τον Χρ. Γιανναρά) και λογοτέχνες επέτυχαν να εκφράσουν γνησιότερα το βίωμα του Ελληνισμού σε σχέση με αυτό το ζήτημα.