ŷ������

من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش
به زیباتر سرودی خواناست.

من و تو یکی دیده گانیم
که دنیا را هر دم
در منظر خویش تازه تر می سازد.

نفرتی
از هر آنچه با زمان دارد
از هر آنچه محصورمان کند
از هر آنچه واداردمان
که به دنبال بگردیم
دستی
که خطی گستاخ به باطل می کشد.

من و تو یکی شوریم
از هر شعله ای برتر
که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست
چرا که از عشق
رویینه تنیم.

و پرستوئی که در سر پناه ما آشیان کرده است
با آمد شدنی شتابناک
خانه را
از خدائی گم شده
لبریز می کند.