ŷ������

“ملیکا و فاطمه از پس پرده حیاط را نگاه می کردند. فاطمه گفت: «نمی گویم جعفر، می گویم قابیل! با پدرم، با برادرم ، با مادرم و با ما چه ها که نکرده است!»
ملیکا گفت: «به نظر سوگوار نمی آید.»
فاطمه گفت: «فکر می کند آب گل آلود شده است. می خواهد ماهی درشت بگیرد. اما کور خوانده. اگر مادرم نیست جلویش را بگیرد، من که هستم!»
و به ملیکا نگاه کرد و انگار متوجه شود که در حضور او حرف خوبی نزده، با تأكيد گفت: «ما!»
ملیکا لبخند زد و سر تکان داد. فاطمه گفت: «برویم!»
ملیکا به آسمان نگاه کرد. صدای امام در گوشش پیچید: «جدم، موسی ابن جعفر که سلام بر او باد، فرموده است هرگاه از زمین و زمینیان دل تنگ شدی، به آسمان نگاه کن و سه بار بگو: بسم الله الرحمان الرحيم.»

رمان دوازد��م - ص100”
― علی مؤذنی, دوازد��م

“تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
مگرم سوی تو راهی باشد
چون فروغ نگهت
ورنه دیگر به چه کار ایم من ....”
― مهدی اخوان ثالث

“من هم مي‌توانست��
مثل تمام زنان
آينه‌باز�� کنم
مي‌توانست�� قهوه‌ا�� را در گرماي تخت‌خواب��
جرعه‌جرع�� بنوشم
و وراجي‌هاي�� را از پشت تلفن پي بگيرم
بي آنکه از روزها و ساعت‌ه��
خبري داشته باشم
مي توانستم آرايش کنم
سرمه بکشم
دل‌رباي�� کنم
و زير آفتاب برنزه شوم
و روي امواج مثل پري دريايي برقصم
مي‌توانست�� خود را به شکل فيروزه و ياقوت درآورم
و مثل ملکه‌ه�� بخرامم
مي‌توانست��
کاري نکنم
چيزي نخوانم و ننويسم
و تنها با نورها و لباس‌ه�� و سفرها سرگرم باشم
مي‌توانست��
شورش نکنم
خشمگين نشوم
با فاجعه ها مخالفت نکنم
و در برابر رنج‌ه�� فرياد نزنم
مي‌توانست�� اشک را ببلعم
سرکوب شدن را ببلعم
و مثل همه‌�� زنداني‌ه�� با زندان کنار بيايم
من مي‌توانست��
سوالات تاريخ را نشنيده بگيرم
و از عذاب وجدان فرار کنم
من مي‌توانست��
آه همه‌�� غمگينان را
فرياد همه‌�� سرکوب‌شدگا�� را
و انقلاب هزاران مرده را نديده بگيرم
اما من به همه‌�� اين قوانين زنانه خيانت کردم
و راه کلمات را برگزيدم”
― سعاد الصباح

“آن‌چیز�� که به اندیشه امکان رشد می‌دهد�� درد است.”
― Haruki Murakami, Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage