Å·±¦ÓéÀÖ

Yeni devleti kurduğu vakit, bu memleketin yeni çağ tarihinde en az ve kalitesiz kadro onun elindeydi.

Onun düşmanlığı, yobazlığa idi. Geriliğe idi. Türk şerefini düşüren ve Türklüğü gelişmeden alıkoyan kara ve karanlık gelenek ve göreneklere karşı idi.

Osmanlı tarihi, Osmanlı hanedanından önceki Türklüğe barbar gözüyle bakar. Türklüğe, ancak Arap-İslam dünyası içinde şahsiyetini kaybettiği kadar değer verir. Osmanlı edebiyatı, Türkçenin Arap ve Fars dillerinin kelime ve kaide egemenliği altında yaşayabileceği davasını tutar.

Onun partisine, tek parti adını verenler yanılmaktadırlar. Halk Partisi en koyu gericilikten en ileri fikre kadar bütün eğilimleri, itiraz edilmez bir prensipler disiplini içinde dizginlemeye çalışan bir karma-parti idi. Bu karma-parti içinde bizler yabancı idik ve yadırganırdık. Atatürk'e, "Davaya inanmayanları tasfiye ediniz, inananları etrafınızda toplayınız," gibi telkinlerde bulunduğumuz çok olmuştur.

Yeniçerilerden hiçbir hatıra bırakmamak için mezar taşlarındaki külâhları bile kırdıran İkinci Mahmut, kaptan Hüsrev Paşa’nın kalyoncu neferlerine giydirdiği Tunus feslerini beğenmesi üzerine halkın da aynı başlığı kullanması için fermanlar çıkardı. Ulema ve softalar “şer’an fes giyilmek caiz olmadığına� dair dedikodu ettiklerinden Şeyhülislâm değiştirilmiş ve birçok kimseler cezalandırılmıştı.

Çünkü Türk milletinin gerçek düşmanı, orta çağlı yarı teokratik devletin, müspet ilim ışığı vurmayan şark kafasının ta kendisi idi. Düşman onun dışında değil, içinde idi.

Eski Türkiye’de “cumhuriyet� sözü “şapka� sözü kadar kötü ve korkulu idi. Yobaz lügatindeki manası ile “gâvurluk� mahiyetinde idi.