ŷ������

«میدانم اگر دیوانه بودم و چند روز حبس میکشیدم، در یک موقعیت که جنون موقتا رهایم میکرد و حالم عادی میشد، با خونسردی یکی از افراد دور و برم-ترجیحا پزشک را- به قتل میرساندم. حداقل فایده‌ا�� این بود که از امتیاز دیوانه‌ها�� زنجیری برخوردار میشدم و از بخش عمومی به اتاق خصوصی منتقلم میکردند. شاید آنوقت دست از سرم برداشته و مرا به حال خود میگذاشتند»

«به عقیده‌�� من، محبوس کردن اشخاص در تیمارستان همیشه مستبدانه است. هنوز نمیتوانم بفهمم به چه حق انسانی را از آزادی محروم میکنند. ساد را حبس کردند؛ نیچه را حبس کردند؛ بودلر را حبس کردند...»

دیگر نمیخواهم به یاد بیاورم مگر چند جمله‌ا�� را که به گوش» خود از زبانش شنیدم...

Je ne suis qu’un atome qui respire au coin de tes lèvres ou qui expire. Je veux toucher la sérénité d’un doigt mouillé de larmes.

ذره ای بیش نیستم که کنج لب‌های�� نفس میکشد یا عمرش به سر می‌رس��. میخواهم طراوت انگشت مرطوب از اشک را لمس کنم.»

«از نخستین تا واپسین روز، نادیا را پریزاده‌ا�� آزاد پنداشته‌ام�� یکی از ارواح هوایی که به کمک بعضی اعمال جادویی میتوان برای لحظه‌ا�� پایبندشان کرد، اما غلبه بر آنها ممکن نیست. میدانم، او، به معنای تمام و کمال کلمه، گهگاه مرا ایزد به‌شما�� می‌آورد�� گمان میبرد خورشید هستم. همچنین به یاد می‌آور�� سیاه و سرد بر او ظاهر شدم مانند انسان مغضوب درافتاده به پای ابولهول.»

Se peut-il qu’ici cette poursuite éperdue prenne fin? Poursuite de quoi, je ne sais, mais poursuite.

آیا ممکن است این جست‌و‌جو�� سراپا سرگشتگی و شیدایی همین‌ج�� پایان پذیرد؟ جست‌و‌جو�� چه، خودم هم نمی‌دانم�� اما در هر حال جست‌و‌ج��.

Le temps est taquin. Le temps est taquin parce qu’il faut que toute chose arrive à son heure.

زمان لجباز است. زمان لجباز است چون هرچیز باید به موقعش اتفاق بیفتد.

«Elle se sert d’une nouvelle image pour me faire comprendre comment elle vit: c’est comme le matin quand elle se baigne et que son corps s’éloigne tandis qu’elle fixe la surface de l’eau. Je suis la pensée sur le bain dans la pièce sans glaces.»

[من اندیشه‌ا�� شناورم در اتاق بی آینه]

«یکهو رو‌به‌روی�� قرار میگیرد، و جوری صدایم میکند که بی‌اختیا�� میخکوب میشوم، گویی در قلعه‌ا�� خالی، از تالاری به تالار دیگر، اسمم را فریاد بزند: "آندره؟ آندره؟... تو یک رمان راجع به من مینویسی. بهت اطمینان میدهم. نگو نه. مراقب باش: همه‌چی�� تحلیل میرود. همه چیز محو میشود. باید نشانه‌ا�� از ما باقی بماند..."»

[پ.ن. آخ مرسی آندره که این دیوانگی جذاب رو ثبت کردی]

«تمام صبح دلتنگ نادیا بودم و خودم را شماتت کردم که چرا برای امروز وعده دیداری نگذاشتم. از دست خودم عصبانی‌ا��. به نظرم میرسد زیادی به او توجه دارم، چکار میتوانم بکنم وقتی از اختیارم بیرون است؟ در چشم او چطور آدمی هستم؟ چه قضاوتی راجع به من دارد؟ گناهی نابخشودنیست اگر به دیدارهایمان ادامه بدهیم، اگر دوستش نداشته باشم. آیا دوستش ندارم؟»

«اما، بگو ببینم، چرا باید به زندان بروی؟ چه جرمی مرتکب شده‌ای�� من هم حبس کشیده‌ا��. کی بودم؟ قرن ها پیش. و تو، آن زمان، کی بودی؟»

[پ.ن. آخ نادیا! چرا سوال های منو میپرسی؟!]