ŷ������

هر بچه‌ا�� این را می‌دان�� که آدمیزاد باید کارش را دوست داشته باشد؛اما زندگی، در روزگار ما، غالباً آنگونه نیست که کار مطلوب و دوست‌داشتن�� از راه برسد و ما را در آغوش بگیرد. این ماییم که باید به هر کاری که گماشته می‌شوی�� آن کار را به صورتی دلخواه درآوریم، یا در خط رسیدن به کاری دلخواه، کار نادلخواه را موقتاً تحمل کنیم و به کمک سایر عناصر زندگی‌سا�� که در اختيار ما هستند، فشارهای این نادلخواهی کوتاه‌مد�� را دفع کنیم.

تا شکافی و تَرَکی در زندگی روزمره پیش نیاید، انسان مجبور نمی‌شو�� خاطره را فراخواند تا با خمیرِ خاطره آن شکاف یا تَرَک را، موقتاً، بپوشاند؛ و تا شورِ زندگی اجتماعی فروکش نکند، انسان مجبور نمی‌شو�� به شورِ کاذبِ تاریخی توسّل بجوید.

نیک‌بخت�� شخصی، بدون قدم‌برداشتن�� جهت فراهم‌آوردن�� نیک‌بخت�� همگانی، چیزی‌س�� احمقانه، بی‌دوام�� و مصرفی؛ سعادتی مخصوص طبقه‌�� مرفّهِ بدون مغز و عاطفه و مسئولیت؛ که تازه، سعادت هم نیست؛ لذّتی‌س�� همانند لذّت نشخوارکنندگان، زمانی که در چمنزاری، زی درختی، می‌لمن�� و به آسودگی نشخوار می‌کنن��. عشق خالص فردی هم چیزی جز شهوت خالص نیست. همپای عشق خالص به دیگری، عشق به میهن، به مردم، و به اندیشه، یک ضرورت است..

دور شدن از خویشتن خویش. این مصیبت است؛ و مصیبت بزرگ‌ت�� این است که قبول نکنیم که با شتاب، سرگرم و گرفتار دور شدن از خویشتنیم. این دیگر مصیبت عظماست.