ŷ������

Ποίημα 161
..... Με λένε Οδύσσεια
Πως θα γυρίσω που βρίσκομαι χωρίς σκαρί, συντρόφους, από τ'άγγιγμα της Κίρκης, γουρούνια χωρίς αέρα και πανιά όμοιο εγώ διαζευκτικό καταμεσής της θάλασσας;
Χωρίς εισπνοή πώς εκπνοή της άνοιξης να γίνω κι έτσι ξυπνητή νεκρή ζωντανή τους κοιμισμένους Θεούς μέσα μου να μην τους ξυπνήσω;
Με λένε Οδύσσεια.....

27. Ήχοι τώρα...
... βαλσαμωμένοι αετοί
απολιθωμένα φτερά ξεδιπλώνουνε
μου σπάνε τα τύμπανα τ'αυτιά μου πονάνε.
Ήχοι τώρα
περιστρεφόμενα κεφάλια σ'άναστρο ουρανό
ψάχνουν αιώνες στη γη το ουράνιο σώμα τους
πίσω από ανεμίζοντα κρέπια έτη φωτός
μέσα από αγαλμάτων παγωμένα βλέφαρα
πετρωμένα δάκρυα τρέχουνε... με κοιτάνε...

.....Και ζητώ
Άτομο εγώ
Υπέρτατα εγωιστικό
Το υπέρτατο όραμα
Ζητώ να μου δοθεί
Της δύναμης του Αδυνάτου....

και ναι μετά από πολύ πολύ πολύ καιρό... ξεκόλλησα από την σελίς 94 ;)