ŷ������

“هرقدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد
حرف دلت تا می‌توان�� در دلت باشد

این قدر در گفتن دویدی کوله‌بار�� کو؟
این سهم خیلی کم نباید حاصلت باشد

حالا که این قدر از تلاطم خسته‌ا�� برگرد
اما اگر خاکی بخواهد ساحلت باشد
��
تا وقت مردن روی خوشبختی نمی‌بین��
تا درد و رنج آغشته با آب و گلت باشد

احساس غربت می‌کن�� وقتی که شوقی نیست
حتی اگر یک عمر جایی منزلت باشد

اصلاََ بگو کی در ازای شعر نان داده
یا خنده‌ای�� حرفی که شاید قابلت باشد؟...

از گفتنی‌ه�� با تو گفتم بعد از این بگذار
دست خود دیوانه‌ا�� (یا عاقلت) باشد

امروز و فردا می‌کنی�� امروز یا فردا
یک دفعه دیدی وقت مُهر باطلت باشد
��
بر شانه‌های�� باز دنبال چه می‌گردی��
انگیزه پرواز شاید در دلت باشد”
― مهدی فرجی, روسری باد را تکان می‌دا��