ŷ������

“وقتی بیماری نیست، فکر مرگ هم سراغ آدم نمی‌آی�� و این احساس یک‌نواخت�� باعث می‌شو�� که زیبایی لحظه‌های�� مثل سپیده‌�� صبح و شب و خیلی از دیدنی‌ها�� دیگر در تنبلی و ملال از دست برود.
*
طاعون به نوعی فرمان عدالت واقعی را به اجرا می‌گذاش�� که هیچ‌ک�� برتر از دیگری نیست. هیچ رییسی مصون‌ت�� از افراد پایین‌دست‌ت�� نیست. هر چند در میان آن‌ه�� مدال توزیع کردند. هر چند برای مرده‌ها�� نظامی ترفیع درجه و مدال در نظر گرفتند. مدال واقعی، مدال طاعون بود که نیازی به دفتر و رییس و درجه و بالای شهری و پایین شهری بودن نداشت.
*
طاعون در شهر یافا، گدایان بی‌شما�� را روی بسترهای نمناک و پوسیده و چسبیده به زمین سفت بیمارستان قسطنطنیه از حرکت انداخت. آدم‌ه�� چه دارا و چه ندار در نهایت عدالت در کنار هم مردند.
*
«همه می‌دانن�� مرگ هست. اما این دانستن مانع از آن نمی‌شو�� که زندگی نکنند!»
*
بدون امید، آرامش نخواهد بود.
*
ناامیدی بازدارنده است و نیرو را منجمد می‌کن�� تا آدمی تسلیم محض باشد. تاسف‌بارت�� از ناامیدی، عادت‌کرد�� به ناامیدی‌س��
*
زندگی در کنار مرگ راه خودش را می‌رو��.”
― رضا سیدحسینی, The Plague