காவியம� � 13
ஒர� முழுநாள், ஓர� இரவும் ஒர� பகலும் நீடித்� ஒர� புயல�. மறுநாள� மாலையில் பைத்தானிலிருந்து பனாரஸ் திரும்பும்போது நான் அகத்தில் பெரும் பதைப்ப� ஒன்றுடன் இருந்தேன�. பஸ்ஸில� ரயிலில� அமரவும� படுக்கவும் முடியாமல� நிலையழிந்த� தவித்தேன�. ரயிலில� முழு இரவும் கதவுக்கு அருக� காற்று முகத்தில� அறைய நின்றுகொண்டே இருந்தேன�. சிறுநீர் முட்டுவதுபோல இருந்தது, கழிப்பறையில் சிறுநீர் உள்ள� சிக்கிக்கொண்டதுபோல தவித்தது. அரிய எதைய� மறந்துவிட்டு நினைவுகூர்வதுபோல, எதைய� சட்டென்ற� அஞ்சுவதுபோ� உள்ளம் அவ்வப்போது திடுக்கிட்டுக் கொண்டிருந்தத�. அந்த ஒருநாள� எந்த வகையிலும� புரிந்துகொள்� முடியா� ஒர� நிகழ்வ�. என� தர்க்கங்கள� அனைத்தையும� நொறுக்கி� ஒர� நாள்.
ஒவ்வொருவரும் அவரவருக்கா� தர்க்க அமைப்ப� ஒன்ற� கொண்டிருக்கிறார்கள�. இளமையில் இருந்த� அவர்கள� அடைந்த எல்ல� அனுபவங்களையும் அந்த தர்க்கச்சரடில் கோத்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். அத� ஒர� பெரி� கட்டுமானமாகவ� அவர்களுக்குள� உள்ளது. ஒன்றோடொன்ற� இணைந்திருப்பதுதான் அதன் வலிமைய� உருவாக்குகிறது. அதைத்தான� அவர்கள� அறிவ� என்றும� நினைவுத்தொகுப்பு என்றும� உள்ளம் என்றும� சொல்லிக்கொள்கின்றனர். அதுவ� ஒருவரின் அடையாளம், தனித்தன்மை. அவருடை� உடல் பருவடி� இருப்ப� என்றால� அதுதான� நுண்வடிவ இருப்ப�. உண்மையில� மனிதர்கள� என்பதே அந்த தர்க்கக் கட்டுமானம்தான். நாம் ஒருவரை விரும்புவதும�, வெறுப்பதும�, மதிப்பதும், மதிப்பிடுவதும் அதைக்கொண்டுதான�.
அந்த கட்டுமானத்தின் எல்லைக்க� அப்பாலிருக்கும� அனுபவங்களும் அடிக்கடி நிகழ்கின்ற�. அந்த தர்க்கக் கட்டுமானத்தை எல்லைய� உடைத்த�, இளகவைத்த�, கொஞ்சம� நீட்டிக்கொண்டால் அவற்றையும் உள்ளிழுத்த� வி� முடிகிறத�. உள்ளிழுப்பது வர� ஒர� கொந்தளிப்பும� போராட்டமும� நிகழ்கிறது. உள்ளிழுத்துக� கொண்டதும� நிறைவும் தன்னம்பிக்கையும் உருவாகிறது. புதி� ஒன்ற� நோக்கி முன்னகர்ந்தமையாலேய� அந்த அனுபவம� நமக்கு ஒருவகையில் இனியதா� ஆகிவிடுகிறது. பெரும்பாலானவர்கள� திரும்பத� திரும்பப� பேசிக்கொண்டிருப்பத� அவர்களின� தர்க்கம் நெகிழ்ந்து, விரிந்து, மீண்டும் உறுதிப்பட்� அந்த அனுபவங்களைப் பற்றித்தான�. அவர்கள� கூறும் வரிகள் அந்த உறுதிப்பட்� தர்க்கத்தை வெளிப்படுத்துபவை.
அன்ற� நான் முற்றத்திலேய� நின்றிருந்தேன். என� தொடை மட்டும� துள்ளிக்கொண்டே இருந்தது. கடும� தாகம� எடுத்த� உடலெங்கும் அத� தவித்தது. சட்டென்ற� மின்சாரம� வந்தது. நான் படிகளில் ஏற� காற்றில் பாதிமூடியிருந்� கதவை மெல்� திறந்த� மீண்டும் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். அங்க� என� அம்மாவைப� பார்த்தேன், சுவர� மூலையில் விரித்திட்� கூந்தலுடன் அமர்ந்திருந்தாள். ஆனால� அவளை நான் அவளாகப� பார்ப்பதற்கு அரைக்கணம� முன் அங்க� ஓர� இருளுருவம் அமர்ந்திருப்பதைக� கண்டேன�. நீண்� சடைக்கற்றைகள� விரிந்து வேர்கள� போ� தரையில� பரவியிருக்�, நிர்வாணமான கரிய மயிரடர்ந்த உடலுடன� ஆண� பெண்ணா என்ற� அறியமுடியா� ஓர� உருவம். மின்னி� இர� கண்கள்.
நான் திடுக்கிட்டு ஓரடி பின்னால் வைத்து கதவில் முட்டிக்கொள்�, கதவு ஓசையுடன் சுவரில� அறைய, அம்ம� திகைத்தவள் போ� எழுந்த� என்னைப� பார்த்தாள். சிவந்த� வெறித்� கண்களால் என்ன� அடையாளம் காணமுடியவில்லை. கையை நீட்டி உரத்� குரலில� ஏத� கூவினாள். அத� அறியாத பேய்மொழி. அத� முரட்டுக� கொடுங்குரல�. அவள் வாயிலிருந்து சொற்கள� தெறித்தன. கையை நீட்டியபடி என்ன� நோக்கி அவள் வந்தபோது நான் நடுங்க� பின்னடைந்த� கதவில் ஒட்டிக்கொண்டேன�. அம்ம� ஆவேசமா� கூச்சலுடன் என்னருகே வந்த� ஓங்க� அக்கதவில� அறைந்தாள�. அவளுடை� வெறித்துக் கலங்கி� கண்கள் என� முகத்தருகே வந்த�. அவள் தொண்டை நரம்புகள� இறுக� நார்நாராகப� புடைத்திருந்தன.
அத்தனை அருக� அவள் பேசியபோத� அவள் உதடுகள� அசையாமல், நேரடியாகவே தொண்டையிலிருந்து அந்தக் குரல� வெளிவந்ததைக் கண்டேன�. ஒன்றின்மேல� ஒன்ற� ஏறிக்கொண்ட சொற்களின� ஒழுக்க�. அவள் பேசுவதுபோலத் தெரியவில்ல�, ஏத� செய்யுளை ஒப்பிப்பதுபோல் இருந்தது. நன்க� மனப்பாடம� செய்� தொன்மையா� நூல் ஒன்றின� பகுத� போ�. அசைவற்று நான் நிற்� மீண்டும் கதவில் ஓங்கியறைந்தபடி அவள் சுழன்ற� திரும்பி அறைக்குள� சுற்றிவந்தபோது ஒர� சொல் தெறித்து என்ன� அதிரச் செய்தத�. ராதிகா! அவள் சொன்னாளா, அல்லது என� செவிப்பிரமைய� என்ற� நான் திகைப்பதற்குள் மீண்டும் சொன்னாள், ராதிகா தேஷ்பாண்டே.
அப்படியென்றால் அத� மொழிதான், வெறும் சொற்பெருக்கு அல்ல. நாமறியாத ஏத� மொழி. மெல்� உள்ள� சென்று என� அறைக்கதவைத� திறந்த� நுழைந்து கதவைச் சாத்திக் கொண்டேன். வெளியே அம்ம� கொந்தளித்துக� கொண்டிருந்தாள். என� அறைக்கதவின� மேல் அறைந்த� அறைந்த� கூச்சலிட்டாள�. அந்த மொழியைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அத� ஒர� மொழியேதானா? மொழி போலவ� அத� ஒலித்தது. அல்லது மானு� உதடுகளால� எழுப்பப்படும� எல்ல� ஒலிகளையும் நாம்தான் மொழியா� எண்ணிக்கொள்கிறோம�? பி� உயிர்களின் எல்ல� குரல்களையும் வெறும் ஓசைகள் என்ற� எண்ணுவதுபோ�?
பனாரஸ் பல்கலையில் நான் ஏராளமா� மொழிகளைக� கேட்டிருந்தேன். அங்க� இந்தியமொழிகளில� முதன்மையானவை அனைத்தையும� பயில வாய்ப்பிருந்தத�. மானு� மொழிகள� பல்வேற� பேரமைப்புகளைச் சேர்ந்தவ�. மொழிக்குழுக்கள� என அவற்றைப் பிரிப்பத� முந்நூறாண்டுகளுக்க� முன்பு ஐரோப்பியர் உருவாக்கிய பார்வை. அத� மொழிகளைப� புரிந்துகொள்� மிகப்பெரிய கருவ�. எல்ல� மொழிகளும� அவற்றுக்கு முந்தை� தொல்மொழிகளில� இருந்த� உருவானவை. அந்த தொல்மொழி கற்காலத்து மனிதர்களில� ஒர� குழுவினருக்குரிய சொற்கோவையா� இருந்திருக்கும�. அந்த தொல்மொழி பல முளைகளாக எழுந்த� பல கிளைகளாகப் பெருகியிருக்கும். மொழிகளில� கொஞ்சம� செவி பழகியவர்களால� ஒர� மொழி எந்த மொழிக்குடும்பத்தைச� சேர்ந்தத� என்ற� சொல்லிவிடமுடியும�.
இந்திய மொழிக்குடும்பங்களில் இந்த� ஆரியமொழி அல்லது சம்ஸ்கிருதம், திராவி� மொழி அல்லது தென்னிந்தி� மொழி இரண்டும் மிகத்தெரிந்த பெரி� மொழிக்குடும்பங்கள். அந்த மொழிகளில� இருந்த� கிளைத்� எந்த மொழியையும் கொஞ்சம� சுற்றியலையும� இந்தியச் செவி கண்டுபிடித்துவிட முடியும். அவற்றில் சி� மொழிகள� பாரசீகமும� அரபும் கலந்து உருவானவை. சி� மொழிகள� கீழைமொழிகளின� கலப்பால் உருவானவை. ஒர� மொழிக்குடும்பத்திற்க� அதற்கே உரிய நாக்கை மடிக்கும� முறை, உதடுகள� குவித்து நீட்டும் முறை, மூச்சொலியை இணைக்கும� முறை, மூக்கிலிருந்தோ நெஞ்சிலிருந்தோ ஒலிய� எடுக்கும� முறை என பல தனித்தன்மைகள� உண்ட�.
பழங்குடிகளின� மொழிகள்தான� சிறியவ�, ஆகவே அடையாளம் காணக� கடினமானவ�. அவ� வளர்ச்சியின் ஏத� ஒர� புள்ளியில் நின்றுவிட்டவ�, மிகச்சிறிய குழுவினரால� பேசப்படுபவ�. வடகிழக்குப� பழங்குடியினர� இருநூற்ற� இருபது மொழிகளைப� பேசுகிறார்கள� என்ற� படித்திருக்கிறேன�. சீனமொழிச்சாயல் கொண்� சினோ-திபெத்தி� மொழி, தாய்லாந்தின் வேர்கொண்� க்ரா-தாய் என பலமொழிகள�. அவற்றின் கலவையா� உருவாக� வந்த பிற்கா� மொழிகள�. இந்திய மையநிலத்தின் பழங்குடிகளின� முண்டா மொழிக்குடும்பமும� பெரியத�. அதில� வியட்நாமிய மொழியின் சாயல்கூட உண்ட� எனப்படுகிறது. தென்னிந்தியப� பழங்குடி மொழிகளில� ஊட்டியின� தோடர� மொழியில் எகிப்திய மொழியின் சாயல� உண்ட� என்ற� படித்திருக்கிறேன�. ஆக்டோவிய� பாஸ் ஒர� கவிதையில� அத� வியந்த� சொல்லியிருக்கிறார்.
ஆனால� எந்த மொழியையும் ஏதேனும� ஒர� மொழிக்குடும்பத்திற்குள� சேர்க்� முடியும். ஒர� மொழியைக் கேட்டதும� இன்னொர� மொழி ஒன்ற� நினைவுக்கு வரும�. வெறும் ஒலியாலேய�, உள்ளார்ந்த மெட்டினாலேயே. அதுதான� அந்த மொழிக்குடும்பத்த� உணர்வதற்கா� வழ�. ஆனால� அம்மாவிடமிருந்து கொட்டிக்கொண்டிருந்� மொழி எந்த மொழியின் நினைவையும் தொடவில்ல�. அத� மொழி என ஓர� உள்ளம் உணரும்போதே இன்னொர� உள்ளம் அத� வெறும் விலங்கொலிதான� என்றும� எண்ணிக்கொண்டிருந்தது.
அவ� விலங்கொலிகள் அல்ல, ஐயமே இல்ல�. சொற்கள� அர்த்தத்தால் கோக்கப்பட்டால்தான் அவ� மொழி எனத் தோன்றும் இந்த ஒரும� உருவாகும�. இத� உணர்ச்சியினால் உருவாகும� ஒரும� அல்ல. குரல� உருவாக்கும� ஒருமையும� அல்ல. அர்த்தம் உருவாக்கும� ஒருமைதான�. ஆனால� ஹிஸ்டீரியா நோயாளிகள� அப்படி புதுமொழி பேசுவதுண்ட�. சி� கிறிஸ்தவ மதக்குழுக்களில� அறியாதமொழி பேசுவதென்பது ஆவியிறங்குவதன் அடையாளமா�, தெய்� அருளாக, அந்த ஆத்ம� தன� எல்லையைக� கடந்து வேறொன்றை அறிந்துவிட்டது என்பதற்கான சான்றாகக� கொள்ளப்படுவதுண்ட�. அந்தப் பேச்சுக்கள� நான் கேட்டிருக்கிறேன். அவ� நாமறிந்த சொற்களின� தாறுமாறா� கலவையாகவ� பெரும்பாலும் இருக்கும�. அரிதாக அவ� ஒர� சொல்கூ� இல்லாத வெறும் ஒலிகளா� இருக்கும�. அப்போதுகூட அவ� நாமறிந்த மொழிகளின� சொற்களின� சிதைவொலிகளைக� கொண்டு உருவாக்கப்பட்டவையா� இருக்கும�. அவற்றின் நாப்புரளலும், உதடிணைவும் நாம் அறிந்தவையா� இருக்கும�.
இத� ஹிஸ்டீரியாவா� இருக்கலாம். என� குடும்பத்தில� மனசிக்கல� இருந்துகொண்ட� இருந்திருக்கிறது. என� அம்மாவின� பாட்டிக்கு பைத்தியம� பிடித்து நாற்பதாண்டுகள் சங்கிலியில� பிணைக்கப்பட்டு வாழ்ந்தாள் என்ற� தெரியும். உளப்பிளவின� விதைகள� பாரம்பரியமாகவே மூளையில் விதைக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்ற� படித்திருக்கிறேன�. உரிய பொழுதில் அவ� முளைக்கின்றன. எவரிடம� எப்போத� அவ� எழும� என்ற� சொல்லிவிடமுடியாத�. என� மூளையிலும் அந்த விதை இருக்கலாம். என� அம்ம� தன� பாட்டியையே நினைத்துக்கொண்டு இருந்திருக்கிறாள�. அவள் அப்பாவும� அம்மாவும� இறந்துவிட்டனர். அவர்கள� இருந்த நிலம� இப்போத� இல்ல�. ஒர� பைத்தியத்தால� தீவைத்து கொளுத்தப்பட்டு அந்த ஊர� மறைந்துவிட்டது. அந்த நிலம� கரும்புவயலாக உருவெடுத்துவிட்டது. இப்போத� பாட்டியின் நினைவு எஞ்சியிருப்பது அவளிடம� மட்டும�. அந்நினைவுதான� வேறெங்கு போகும்?
என� உடம்பு விதிர்த்துவிட்டத�. நினைவா அல்லது பேயேதானா? பேயா? அபத்தம�. இந்த அறிவியல் நூற்றாண்டில், நவீனக� கல்வ� கற்ற ஒருவன் அப்படி எண்ணிப� பார்ப்பதுகூட அசட்டுத்தனம். அத� ஹிஸ்டீரியாதான். அம்ம� திருமணமாகி இங்க� வந்த� எனக்கு பாலூட்டிக்கொண்டிருந்� வயதில் அவளுக்கு முதல� ஹிஸ்டீரியா தாக்குதல� வந்திருக்கிறது. நான் அப்போத� இரண்டு வயதுக் குழந்த�. என்னால� சரியாக நடக்கமுடியாத�. என� கால்கள� சற்ற� மெலிந்து வளைந்திருந்த�. அம்ம� என்ன� எப்போதும� தூக்கிக்கொண்டே அலைந்தாள�. ஆகவே நான் அப்போதும� அவள் முலைப்பால் குடித்துவந்தேன�.
அவளுடை� முதல� ஹிஸ்டீரியாத் தாக்குதல� சிலநாட்களுக்குப் பிறகுதான� அப்ப� அறிந்தார�. அம்ம� தனிமையில� அமர்ந்து தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டிருந்தாள். கண்ணீர் வழிந்துகொண்ட� இருக்க கைகள� முஷ்டி பிடித்தபடியும், பற்களை நொறுநொறுவெ� கடித்தபடியும� இருந்தாள�. ஆனால� வீட்டுவேலைகள� எல்லாம� செய்தாள், என்ன� நன்றாகப் பார்த்துக்கொண்டாள். அவளுக்குள் நிழல்கள் புகுந்துவிட்டன என்ற� பக்கத்து வீட்டுக் கிழவிகள் சொன்னார்கள�. அப்பாவின� அம்ம� ஆற்றின� மறுகரையில் இருந்த� ஒர� பூசாரியை வரவழைத்தாள�. ‘பூசாரியாவது மண்ணாங்கட்டியாவத�. அடித்த� மண்டையைப� பிளந்துவிடுவேன்� என்ற� அப்ப� அவரை அடிக்கப்போனார். அவர் ‘பேய� இவனையும் பிடித்துவிட்டது� என்ற� கூவிக்கொண்டு பாட்டி கொடுத்� கோழியுடன� ஓடிப்போனார�.
அப்ப� அம்மாவ� பைத்தானின் புகழ்பெற்ற ஆங்கில� இந்திய டாக்டரான மார்ட்டின் சார்ல்ஸிடம� காட்டினார். எனக்குப் பால் கொடுப்பதுதான� காரணம் என்ற� அவர் சொன்னார். வளர்ந்� குழந்த� அவள் உடலின் உப்புகளை முழுக்� உறிஞ்சிவிடுகிறது. அத� நிறுத்தும்படியும� அவள் உடலில் குறைந்துவிட்� ரசாயனங்கள் சிலவற்றை ஈடுசெய்ய மாத்திரைகள� சாப்பிடும்படியும� அவர் பரிந்துரைத்தார�. ஒருவாரத்திலேயே அம்ம� சரியாகிவிட்டாள�.அப்ப� மீண்டும் பூசாரி வீட்டுக்கு வந்தால� தன� அம்மாவின� மண்டைய� பிளந்துவிடுவேன� என மிரட்டியபின் திரும்� ராணுவத்திற்குச� சென்றார்.
நான் நாலைந்து நாள் கதறி அழுத�, புரண்ட� கைகால்கள� அடித்துக்கொண்ட� அடம் பிடித்தேன். “பட்டினி கிடக்கட்டும்� பட்டினியால்தான� உணவின் சுவை தெரியும்� என்ற� அப்ப� சொல்லியிருந்தார். நான் இரண்டு நாள் பசும்பாலைத� துப்பிக்கொண்டிருந்தேன். பிறக� பால் குடிக்� தொடங்கினேன�. பதினைந்த� நாளில் சுவரைப� பிடித்துக்கொண்டு நடக்கவும� தொடங்கிவிட்டேன�. ஆனால� நான் ஓடிவிளையாட மேலும் ஓராண்ட� ஆகியது. என்ன� பள்ளிக்கூடத்திற்கு சேர்த்தத� ஓராண்ட� பிந்தித்தான்.
அப்ப� மறைந்தபின் மீண்டும் ஒருமுற� அம்மாவுக்க� ஹிஸ்டீரியா தாக்குதல� வந்திருக்கிறது. நான் அப்ப� மறைந்தபின் நிகழ்ந்த சட்டச்சிக்கல்களில் அலைந்த� கொண்டிருந்தமையால� அதைக� கவனிக்கவில்ல�. அவளே சீரடைந்தாள�. இத� மீண்டும் மூன்றாம் முறையா�. இந்த வீட்டில் அவள் தன்னந்தனியாக இருந்திருக்கிறாள�. அவளுக்கு இங்க� நட்பென்றும� நெருக்கமென்றும� எவருமில்லை. அவளுடை� விலக்கத்தை நான் எனக்குச் சாதகமா� எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன�. தனிமையில� அவளுக்குள் நினைவுகள� எழுந்திருக்கலாம். மூளையின் நோய்விதைகள� முளைத்திருக்கலாம�.
மூளைநோய்கள� முழுமையா� விட்டகல்வத� இல்ல�. தலைமுறைகள் தோறும் தொடர்கின்ற� அவ�. ஒருவரிடமிருந்த� ஒருவருக்கு அவ� தொற்றவும� கூடும். ஏனென்றால� நாம் ஒருவரை கூர்ந்து கவனித்துக்கொண்டே இருந்தால� அவரை நகலெடுக்கத� தொடங்குகிறோம�, நம்மையறியாமலேய� அவர் நம்மில� படிகிறார�. நாம் அவராகவ� ஆகிவிடுகிறோம�. பல குடும்பங்களில் ஒன்றுக்க� மேற்பட்டவர்கள் பைத்தியங்களா� இருக்கிறார்கள். பைத்தியங்களை பராமரிப்பவர்கள� பைத்தியங்கள் ஆகிவிடுகிறார்கள். தானாகவ� பேசிக்கொள்ளும் முதியவர்களுடன் இருப்பவர்கள் தாங்களும� தனக்குத்தானே பேசிக்கொள்வதைக� கண்டிருக்கிறேன�.
மனப்பிளவுநோய� கொண்டவர்கள� ஒர� பட� தீவிரமானவர்கள். அவர்களுக்க� கட்டுப்படுத்தும் தர்க்கம் இல்ல�. ஆகவே அவர்களின� ஆழ்மனம� மி� ஆற்றல்மிக்கத�. புயல்போல, காட்டாறுபோ�. அத� நம� தர்க்கங்கள� உடைத்துவிடுகிறது. நம� ஆழ்மனத� ஆக்ரமித்துக் கொள்கிறத�. உண்மையில� ஒருவரின் தர்க்கம் இன்னொருவரை ஆட்கொள்ளுவதே இல்ல�. ஆழ்மனம்தான� இன்னொர� மனத்துடன� தொடர்புகொள்கிறது. இலக்கியங்கள் வழியாக, கலைகள் வழியாகவும் நிகழ்வது அதுவ�.
பித்துநிலையில் சாமியாடும் ஒருவரின் சொற்கள� நாம் மறப்பத� இல்ல�. அவரிடமிருந்த� நம� விழிகளும� செவிகளும� விலகுவதுமில்லை. அவருடை� சொற்களும� பார்வையும் நேரடியாக நம� ஆழத்திற்குச் சென்றுவிடுகின்றன. நம� கனவில் கலந்துவிடுகின்றன. நாமே கண்ட கனவுபோ� ஆகிவிடுகின்ற�. ஆழ்மனம� மட்டும� நேரடியாக உக்கிரமா� வெளிப்படும� பைத்தியங்கள் நம� மனதின் எல்லாச� சுவர்களையும் உடைத்துக்கரைத்து நம்ம� முழுமையா� எடுத்துக்கொள்கின்ற�. பெருவெள்ளம� கிணறுகளை எடுத்துக்கொள்வதுபோ�.
ஆனால� நான் அந்த அறைமூலையில� அவளைப் பார்ப்பதற்கு முன் ஒர� கணத்தின் ஒர� துளியில் இன்னொன்றைக� கண்டேன�. நானே என� கண்களால். அத� என்ன? அல்லது எனக்கும் அந்த மனப்பிளவின� விதை முளைவி� தொடங்கிவிட்டதா? நான் அவ்வெண்ணத்தை முதுகில் ஓர� அற� விழுந்தத� போ� உணர்ந்து எழுந்தமர்ந்தேன�. அந்த எண்ணத்தை ஒர� கணம்கூ� எனக்குள் வைத்திருக்கக� கூடாது என்ற� எண்ணுபவன� போலத� துரத்தினேன�. அத� உதறும் பொருட்டு அறைக்குள� நடமாடினேன். அத� என� தோளிலும் முதுகிலும் எடையுடன் தொற்றிக்கொண்டு சொன்னதைய� சொல்லிக்கொண்டிருந்தத�. அத� விரட்டுவதற்கென்ற� கதவை விரியத்திறந்து வெளிவந்தேன�.
அம்ம� கைகள� வீசியபடி, நெஞ்சிலும் சுவர்களிலும் அறைந்தபட�, அதேபோல ஆவேசமாகப� பேசிக்கொண்டிருந்தாள். “ஏய், வாயைமூடு!� என்ற� கூவினேன். “வாய� மூடு� வாயை மூடுடீ� நிறுத்து� அடித்த� மண்டையைப� பிளந்துவிடுவேன்� நிறுத்துகிறாயா இல்லைய�?�
அந்தக் கூச்சலால� என� அகத்தில் இருந்த� அந்தச் சிந்தன� அகன்றுவிட்டத�. அவள் முன் சென்று நின்று அவள் முகத்தைப� பார்த்து கத்தினேன�. ஆனால� சிறிது நேரம� ஓசையிட்டதுமே என� தொண்டை அடைத்த� ஓச� கம்மிவிட்டது. ஆனால� இவள் இத்தனை நேரம� இடைவிடாமல் கூவிக்கொண்டிருக்கிறாள்.
“நிறுத்த� சனியனே� வெட்டிக் கொன்று போட்டுவிடுவேன். நிறுத்து.� அக்கணம� எனக்குள் ஓர� எண்ணம் எழுந்தது. நான் சற்றுமுன� நினைத்ததுதான� நடக்கிறத�, அவளிடமிருந்த� எனக்குத் தொற்றிவிட்டத�? நானும் கூச்சலிடுகிறேன�? இல்ல�, நான் உள்ளூர இத� திட்டமிட்ட� செய்கிறேன். இத� விலகிநின்ற� கவனிக்கிறேன். நான் என்ன� இழக்கவில்ல�. அல்லது, இத� தொடக்கமா� இருக்கலாம். அம்ம� இப்படி நீண்டநாட்களா� இருந்திருக்கலாம்.
அம்ம� என்ன� பார்த்துச் சொன்� வார்த்தைகளில� மீண்டும் அந்தச் சொல் வந்தது, ராதிகா தேஷ்பாண்டே. நான் குளிர்ந்து அசைவற்று நின்றுவிட்டேன். மீண்டும் ஓடிப்போய� என� அறைக்குள� சென்று கதவை மூடிக்கொண்டேன். நாற்காலியில் அமர்ந்தபோத� என� உடல் நடுங்கிக� கொண்டிருந்தத�.
இத� நான் ஏன� எண்ணவில்லை? அம்மாவுக்க� எப்படி அவள் பெயர� தெரிந்தத�? நான் இங்க� வந்ததே இல்ல�. அம்மாவிடம் ஒர� சொல்கூ� பேசியதில்ல�. அவள் பெயர� வேறு வகையில� அவளிடம� சொல்� எவருமில்லை. இத� ஹிஸ்டீரியா அல்ல. ஸ்கிஸோஃபிர்னிய� அல்ல. இத� அதுதான�, நிழல்தான�. இந்த பிரபஞ்சம� முழுக்� நிறைந்திருக்கும் இருட்டின� ஒர� துளியாகி� நிழல�. அதற்கு காலமும� இடமும் இல்ல�. ஆகவே அத� அறியாத ஏதுமில்ல�.
அஞ்சிக்கொண்ட� இருக்கமுடியாது, அச்சம் உச்சமடைந்ததும் சட்டென்ற� நின்றுவிடுகிறத�. அச்சம் என்பது பெருகிக்கொண்டே இருந்தாகவேண்டும். நின்றுவிட்டால் குறையத� தொடங்கிவிடுகிறது. நான் இயல்படைந்த� கால்கள� நீட்டிக்கொண்டேன். நான் இங்க� வரும்போத� ராதிகாவை நேரில் சந்தித்ததில்லை. ஆனால� அவளை நான் அறிந்திருக்கலாம். அவள் என� கல்லூரியில்தான� படிக்கிறாள�. அவள் பெயர� எனக்குள் எங்க� பதிந்திருக்கலாம். அதனால்தான் முதல� சந்திப்பிலேய� அத்தனை அணுக்கமானவர்களாக ஆனோம�. அவள் பெயர� நான் தூக்கத்தில� உளறியிருக்கலாம�. பலமுறை சொல்லியிருக்கலாம�.
ஹிஸ்டீரியா நோயாளிகளின� புறஉள்ளம� பலவீனமானது, ஆகவே அவர்களின� அகம் மிகக்கூர்மையாக விழித்திருக்கிறத�. கனவு எந்த புதி� ஒலியையும� தவ� விடுவதில்ல�. நனவை வி� அத� எச்சரிக்கையானத�. ஹிஸ்டீரியா நோயாளிகள� எங்க� கேட்� ஒற்றைச்சொல்ல� பற்ப� ஆண்டுகளுக்குப்பின் சொல்லியிருக்கிறார்கள�. அப்படி கேட்� சொற்கள� இணைத்த� முற்றிலும் அவர்கள� அறியாத அயல்மொழியைப் பேசியிருக்கிறார்கள�.
இரவெல்லாம் அந்த ஊசல் என்ன� சுழற்றியடித்துக் கொண்டிருந்தத�. தர்க்கம் பெருகி அனைத்தையும� விளக்கியது. ஒர� புதுக்கேள்வி எழுந்த� ஒட்டுமொத்தமாகச� சிதைத்து வெற்றுக்குவியல்களா� ஆக்கியது. மீண்டும் சிதைவுகள� பொறுக்கி அடுக்க� அடுக்க� தர்க்கத்தைக் கட்டினேன�. அந்த உளஅலைவின� களைப்ப� தாளமுடியாமல் மூளை அசைவிழந்தபோத� மாறிமாறித் தலைய� அறைந்துகொண்டேன�. எழுந்த� நின்று வெறியுடன� கூச்சலிடவேண்டும் போலிருந்தத�. அந்தக்கூச்சல� வெளியே கேட்கும் அக்கூச்சலின் தொடர்ச்சியாக ஆகிவிடும� என்னும� எண்ணத்தால் அக்கணம� குளிந்து உறைந்தேன�.
ஓர� இரவின் நீண்� வத�. நரகம� என்பது அதுதான�. சார்த்ரின் No exit நாடகத்தின் நரகம�. காலமில்ல�. காலத்த� கடந்து, அதனூடா� எல்லாவற்றையும் கடந்துவிடலாம� என்னும� நம்பிக்கைக்க� இடமில்லை. ஒவ்வொர� கணமும் ஒன்ற� நிகழும�. மறுகணத்தில� இன்னொன்ற� நிகழவில்லை என்றால� காலமென்பதே இல்ல�. நான் பைத்தியமாக ஆகிவிட்டேன�? எனக்குள் ஓடும� இந்த எண்ணங்களில� எந்த ஒழுங்கும� இல்ல�. வெறும் சொற்கள�. மொழியே அல்ல, வெறும் சொற்கள�. நல்லவேளை, அவ� நானறிந்த மொழியின் சொற்கள�. நினைத்தால் அவற்றை நான் கோத்து மொழியா� ஆக்கிக்கொள்ள முடியும். என� உள்ளத்தின் களைப்பால்தான� அவற்றை அப்படியே விட்டிருக்கிறேன். ஆனால� அவ� என்ன� மீறிச் சிதறிச்செல்கின்ற�. விரைவிலேயே அவ� தங்கள் அர்த்தங்கள� இழந்து வெற்று ஒலிகளா� ஆகிவிடும�. நானும் வெளியே கூச்சலிட்டுக்கொண்டிருப்பவள� போல் ஆகிவிடுவேன�.
காலைவிடிந்ததும� நான் எழுந்த� வெளியே வந்தேன�. என� வாய் கசந்தத�. கண்கள் வீங்கி, முகத்தின்மேல� களிமண் படிந்த� உலர்ந்து இறுகியதுபோலிருந்தத�. அம்ம� அத� வெறியுடன� கூவிக்கொண்டிருந்தாள். முற்றத்தில� சென்று நின்றிருந்தேன். நான் இரவெல்லாம் ஏதும� ஒர� வாய் தண்ணீர்கூ� குடிக்கவில்ல� என்ற� உணர்ந்தேன். என்னைக� கண்டதும் பக்கத்துவீட்டுக்காரர்கள் சட்டென்ற� அவர்களின� வீடுகளுக்குள்ச� சென்றுவிட்டனர். நான் இடுங்கிய சந்துவழியா� நடந்து ராம்பால் கடைய� அடைந்த� ஒர� டீ குடித்தேன். பெஞ்சில் டீக்கோப்பையுடன� முழுக்கத� தளர்ந்தவனா� அமர்ந்திருந்தேன்.
வயதானவரா� ராம், ஏத� ஒர� ராம், எங்கள் சாதியில் பாதிப்பேர் ராம்கள்தான�, என்னிடம் “அவளுக்க� இரண்டுமுறை நிழல� வந்திருக்கிறது.� என்றார�. “ஒருநாளில் அகன்றுவிடும்� இல்லாவிட்டால� பூசாரியைத்தான் கூப்பிடவேண்டும்�
”எப்போது?� என்றேன�.
“போன ஆண்டுகூட� என்றார�. “நிழல் விலகிவிட்டால� மி� இனிமையானவள�. ஏழைகளின் மேல் இரக்கம� உடையவள�. குழந்தைகளை அணைத்த� வளர்ப்பவள்� எனக்குக் கூ� நாற்பத� ரூபாய் கடனா� தந்தாள�. நான் திருப்பிக் கொடுத்தபோத� வேண்டாம் என்ற� சொல்லிவிட்டாள்.�
நான் திரும்பி வந்த� வீட்டுக்குள் புகுந்து அம்மாவ� பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். சுழற்காற்றில� சிக்கி� சருக� போ� அவள் வீட்டுக்குள் சுற்றிவந்தாள�. சுவர்களில் இருந்த� சுவர்களுக்குச் சென்று மோதினாள். ஏத� கண்ணுக்குத� தெரியா� பேருருவம� ஒன்ற� அவளை எற்றிஎற்றி விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறத�. அவள் நாவிலிருந்து எழுவது அதன் மொழிதான்.
முழுப்பகலும் அத� வேகத்துடன் அம்ம� பேசிக்கொண்டிருந்தாள். நான் என� அறைக்குள� நாற்காலியில் அமர்ந்து அப்படியே தூங்கிவிட்டேன். உடற்களைப்பும� மனக்களைப்பும� என்ன� சாய்த்துவிட்டன. விழித்துக்கொண்டபோத� நான் எங்கிருக்கிறேன� என்ற� தெரியவில்ல�. ஸ்ரீகர� மிஸ்ரா என்னிடம் சற்ற� முன்னர்தான� அந்த இனிய கரடியைப் பற்ற� ஏத� சொன்னார். ஆனால� அத� பனாரஸில் அவரத� இல்லம் அல்ல, என� வீடு. பைத்தான் நகரில் எங்கள் குடியிருப்பு.
சட்டென்ற� எனக்கு வேறுபாடு தெரிந்தத�, அந்த ஓச� நின்றுவிட்டிருந்தத�. கதவைத் திறந்த� வெளியே சென்றேன். அம்ம� தரையில� விழுந்து கிடந்தாள�. அவள் இறந்துவிட்டாள் என்ற எண்ணமும், இல்ல� என்ற மற� எண்ணமும் ஒர� கணத்தில் என வந்த�. அவளருக� சென்று குனிந்து பார்த்தேன். மூச்சு மெல்� ஓடிக்கொண்டிருந்தது. எழுப்பலாமா என எண்ண�, வேண்டுமா என்ற� சந்தேகப்பட்ட� அப்படியே நின்றேன். இரண்டு முறை கைநீட்டினாலும் அவளை எழுப்பத் தோன்றவில்ல�.
அவள் இறந்திருப்பாள் என்னும� எண்ணம் ஓர� ஆறுதலாகவும� விடுதலையாகவும் என்னுள� தோன்றியத� அப்போத� உணர்ந்தேன். அத� எனக்கு என்மேலேய� எரிச்சலை அளித்தது, ஆகவே குனிந்து அம்மாவின� தோளைத் தொட்டு “அம்மா� என்ற� அழைத்தேன�.
அம்மாவின� இமைகளுக்குள் கருவிழிக்குமிழிகள் அசைந்த�. உதடுகள� ஒட்டியிருந்தவை ஓசையின்ற� விடுபட்டுப� பிரிந்தன. அவள் கண்களை திறந்த� என்னைப� பார்த்தாள். ஒருகணம� திகைத்தபின� “சோட்டூ� என்றாள�. எழுந்த� அமர்ந்து தலைமயிரை அள்ளிக� கட்டியபட� “எப்போது வந்தாய�?� என்றாள�.
“இப்போதுதான்� நீ தரையில� படுத்திருப்பதைக் கண்டேன்� என்றேன�.
“என்� நடந்தத� என்ற� தெரியவில்லை� நான் சமையலறையில� இருந்த� இந்த கூடத்துக்க� வந்தேன�. யாரோ அந்த மூலையில் கால்கள� மடித்த� குவிந்து அமர்ந்திருந்தார்கள�. முதலில� நிழல� போலத� தோன்றியத�. உடனே உருவம் தெளிந்தத�. நான் மயங்கி விழுந்துவிட்டேன்.�
“பயந்திருப்பாய்� சர� வா. உனக்கு டீ போட்டுத் தருகிறேன்�
“வேண்டாம�, நானே போட்டுக்கொள்கிறேன். உனக்கு டீ வேண்டுமா?�
அம்மாவுக்க� எதுவும� நினைவில்லை. நான் எதையும� அவளிடம� சொல்லவுமில்ல�. எப்படியும் இரண்டு நாட்களில� பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் சொல்லிவிடுவார்கள�. அம்ம� எனக்கு பால்விடா� டீ போட்டுக் கொண்டுவந்த� தந்தாள�. பங்கிகள் வீட்டில் பால் வாங்குவதில்ல�. எரும� வளர்த்தால்கூ� அதன் பாலை குடிப்பதில்ல�.
நான் களைப்புடன் என� அறைக்குச� சென்றேன். எதையும� படிக்கமுடியாமல� அப்படியே அமர்ந்திருந்தேன். அம்ம� மதியத்திற்கு சப்பாத்தியும� பருப்புக்கறியும் சமைத்தாள�. சாப்பிட்டுவிட்டு மதியம் ஆழ்ந்த� தூங்கினேன். பின்மாலையில் விழித்துக் கொண்டபோத� தெளிவா� இருந்தது மனம்.
அம்மாவிடம் நான் அப்பாவின� வழக்கை முடித்துவைப்பதற்கா� வந்தேன� என்றும�, அன்ற� கிளம்பவேண்டும் என்றும� சொன்னேன். அம்ம� ஒன்றும� சொல்லவில்ல�. அந்திக்க� முன்னர� கிளம்பிவிட்டேன�. பஸ்ஸில� ஏற� அமர்ந்ததும� என� உடலெங்கும் இருந்த பல்வேற� கட்டுகள் முடிச்சவிழ கைகால்கள� எல்லாம� தளர்ந்து உடல் நாற்புறமும� சரிவதைப்போல் உணர்ந்தேன். பழைய இந்த� சினிமாப்பாட்டு ஒன்ற� என்னுள� ஒலித்துக்கொண்ட� இருந்தது. “ஆப் கி ஆங்கோன� மெ குச்…� கிஷோர்குமாரின் குரல�. அந்த மனநிலையுடன� தொடர்ப� அற்ற ஏத� வர�. ஆனால� உள்ளம் அப்படித்தான் அர்த்தமில்லாமல� எதைய� பற்றிக்கொள்கிறது.
ஔரங்காபாத் வர� அரைத்தூக்கமும் விழிப்புமா� இருந்தேன�. கிஷோர்குமாரின் குரல� ஒலித்துக்கொண்ட� இருந்தது. ”தும� ஆகயா ஹோ நூர் ஆகயா ஹோ� . ஔரங்காபாதில் இறங்கி ரயில� நிலையத்திற்குச� சென்றபோத� நிகழ்ந்தவை எல்லாம� உண்மைய� என� பிரமைகளா என்ற� தோன்றுமளவுக்கு விலகிச� சென்றுவிட்டிருந்தன. ஆனால� பனாரஸ் சென்றபின� உணர்ந்தேன், என� அகத்தர்க்கம் முழுமையாகச� சிதறிவிட்டிருந்தது. நான் அதுவரை திரட்ட� உறுதிசெய்த� வைத்திருந்� என� அடையாளம் முழுக்கச� சிதைந்ததன் தொடக்கப்புள்ளி அதுதான�.
(மேலும்)
Jeyamohan's Blog
- Jeyamohan's profile
- 802 followers
