What do you think?
Rate this book
Στο ντιβάνι
Ένα συναρπαστικό γαϊτανάκι με άξονα την ψυχοθεραπεία είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του διάσημου Αμερικανού ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Ίρβιν Γιάλομ. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει στο βλέμμα του κοινού τι συμβαίνει μέσα στο γραφείο αλλά και στη σκέψη των ψυχοθεραπευτών, τη ζωή τους, τις δυσκολίες τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους. Το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία κυριαρχούν και εναλλάσσονται με δηκτικές περιγραφές εκπροσώπων του ψυχιατρικού κόσμου. Όσο όμως απομυθοποιούνται οι ψυχοθεραπευτές, η γοητεία της ψυχοθεραπείας αυξάνεται. Ο Γιάλομ την παρουσιάζει κάτω από νέο φώς: είναι μια συντροφική πορεία προς την επίτευξη μιας αληθινής ανθρώπινης επαφής. Με κινηματογραφικό τρόπο, συνεχείς ανατροπές και αστυνομικό σασπένς, ο Γιάλομ αναλύει στο Ντιβάνι του τη σύγχρονη κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Στο Ντιβάνι είναι η ελεύθερη απόδοση του αγγλικού τίτλου Lying on the Couch. Ο Γιάλομ κάνει εδώ ένα αμετάφραστο λογοπαίγνιο με τρείς διαφορετικές σημασίες: δηλώνει πρώτα απ' όλα την ανάκλιση του αναλυόμενου στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι, ως σύμβολο της ψυχοθεραπείας. Υπονοεί τη σεξουαλική πράξη μεταξύ θεραπευόμενου και θεραπευτή, ένα από τα κεντρικά ηθικά προβλήματα που τίθενται και ερμηνεύονται μέσα στο βιβλίο, και τέλος αναφέρεται στην απόκρυψη και στη διαστρέβλωση της αλήθειας, στο ψέμα που μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ο συγγραφέας καταπιάνεται μεθοδικά και με τα τρία αυτά ζητήματα, εντάσσοντας τα οργανικά σε μια μυθοπλασία συναρπαστική. Στο πρώτο του μυθιστόρημα, Όταν έκλαψε ο Νίτσε, ο Γιάλομ ασχολήθηκε με την ψυχοθεραπεία στην εμβρυϊκή της μορφή, καθώς αυτή σχηματιζόταν μέσα στο σώμα της φιλοσοφίας στη Βιέννη του τέλους του 19ου αιώνα. Στο Ντιβάνι παρατηρεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή εκατό χρόνια αργότερα, μέσα στο φυτώριο της αμερικανικής κοινωνίας, όπου, έπειτα από πολλούς πειραματισμούς, αναπτύχθηκαν τα ποικίλα είδη της ψυχοθεραπείας του 20ού αιώνα.
Το Ντιβάνι είναι επίσης ένα εξαιρετικό μωσαϊκό της αμερικανικής κοινωνίας: το χρήμα, η πολυτέλεια, η ματαιοδοξία, ο ατομικισμός, η επιθετικότητα, αλλά και η άλλη όψη τους: η μοναχικότητα, η ματαιότητα, η έλλειψη στοργής, η καταφυγή στη χρήση ουσιών, περιγράφονται με ακρίβεια αλλά και με κατανόηση.
Στο Ντιβάνι είναι η ελεύθερη απόδοση του αγγλικού τίτλου Lying on the Couch. Ο Γιάλομ κάνει εδώ ένα αμετάφραστο λογοπαίγνιο με τρείς διαφορετικές σημασίες: δηλώνει πρώτα απ' όλα την ανάκλιση του αναλυόμενου στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι, ως σύμβολο της ψυχοθεραπείας. Υπονοεί τη σεξουαλική πράξη μεταξύ θεραπευόμενου και θεραπευτή, ένα από τα κεντρικά ηθικά προβλήματα που τίθενται και ερμηνεύονται μέσα στο βιβλίο, και τέλος αναφέρεται στην απόκρυψη και στη διαστρέβλωση της αλήθειας, στο ψέμα που μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ο συγγραφέας καταπιάνεται μεθοδικά και με τα τρία αυτά ζητήματα, εντάσσοντας τα οργανικά σε μια μυθοπλασία συναρπαστική. Στο πρώτο του μυθιστόρημα, Όταν έκλαψε ο Νίτσε, ο Γιάλομ ασχολήθηκε με την ψυχοθεραπεία στην εμβρυϊκή της μορφή, καθώς αυτή σχηματιζόταν μέσα στο σώμα της φιλοσοφίας στη Βιέννη του τέλους του 19ου αιώνα. Στο Ντιβάνι παρατηρεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή εκατό χρόνια αργότερα, μέσα στο φυτώριο της αμερικανικής κοινωνίας, όπου, έπειτα από πολλούς πειραματισμούς, αναπτύχθηκαν τα ποικίλα είδη της ψυχοθεραπείας του 20ού αιώνα.
Το Ντιβάνι είναι επίσης ένα εξαιρετικό μωσαϊκό της αμερικανικής κοινωνίας: το χρήμα, η πολυτέλεια, η ματαιοδοξία, ο ατομικισμός, η επιθετικότητα, αλλά και η άλλη όψη τους: η μοναχικότητα, η ματαιότητα, η έλλειψη στοργής, η καταφυγή στη χρήση ουσιών, περιγράφονται με ακρίβεια αλλά και με κατανόηση.
520 pages, Paperback
First published January 1, 1996
1,401 people are currently reading
15.1k people want to read
About the author
Irvin D. Yalom
96books9,471followersIrvin David Yalom, M.D., is an author of fiction and nonfiction, Emeritus Professor of Psychiatry at Stanford University, an existentialist, and accomplished psychotherapist.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,385 reviews
August 27, 2009
I'm going to go ahead and give this five stars. It's not a perfect book, certainly not from a literary point of view. It was didactic at times, occasionally draggy with lengthy lecture-like dialogue and inner monologue, and some of its plot twists were highly contrived. But I don't think Yalom was trying to write a perfect novel, or if he was, that goal was secondary. What he was trying to do, according to an interview I read, is carve out a new genre -- what he calls the "teaching novel." It's an ambitious feat, and I feel he succeeded brilliantly.
The novel itself follows two parallel stories of clients lying to their gullible therapists, who for their part are struggling with boundary issues. The main plot focuses on Ernest, a psychopharmacologist-turned-beginner-psychotherapist, considering a career in psychoanalysis but starting to have doubts about the artificiality and rigidity of the relationship. As a therapist, Ernest would like to experiment with being more genuine, human, and transparent in the therapy room. This goal leaves him ripe for the machinations of Carol, a vengeful ex-wife whose husband, Ernest's patient, has left her thanks in part to Ernest's empowerment. Carol, the original hell-hath-no-fury dame, enters therapy with Ernest under false premises (and using an alias) so she can seduce him and subsequently ruin his career. Alas, Ernest's resolution to experiment with abandoning the traditional neutral stance makes it increasingly tricky for him to navigate Carol's aggressively seductive advances.
The subplot follows Ernest's supervisor, Marshal, an orthodox psychoanalyst who is critical of Ernest's renegade experimentation with deviating from the traditional neutral stance. Marshal is a stickler for the boundaries and rules imposed by psychoanalytic theory. He is also ruthlessly pursuing political advancement in the psychoanalytic society with little regard for his relationships with some of his colleagues, a classic example of someone who insists on the letter of the law while violating its spirit. A wealthy patient manages to convince Marshal to invest a significant amount of money with him -- a quintessential example of dual roles, although in a moment of weakness Marshal accepts the patient's ethically questionable justification that therapy is terminating and the therapeutic relationship is no longer relevant. This initial weakening leads to other ethical slips and boundary violations on Marshal's part, with far-reaching consequences.
These plots were certainly intriguing, and the characters were multifaceted and real although I found Carol's personality a little too changeable. For me, though, the book's main weaknesses on a literary level -- its lengthy, agenda-driven dialogue and asides -- were also its strengths on a didactic level. Using his characters as mouthpieces, Yalom explored some fascinating questions:
Is it ever okay to sleep with a patient? How about a former patient? How about a patient you saw 10 years ago, briefly, in group therapy? How about investing money with a former patient -- what's really wrong with that?
Which therapist is right � the one who rigidly embraces technique at the expense of creativity and individuality, or the maverick who ignores technique and strikes out on his own, taking risks and muddying the ethical waters?
When, and to what degree, is self-disclosure on the part of the therapist appropriate? What are the advantages and disadvantages of maintaining a neutral stance, as opposed to relating to the client on a more human level?
Yalom doesn't provide easy answers to these questions. Instead, he has his characters ruminate about them and debate them at length, raising many intelligent points on all sides and fleshing out the complexity of these issues. These long-winded discussions and asides do little to advance the plot or deepen the characterization, but they definitely stimulate thought and educate the reader about Yalom's therapy approaches.
More educational than a novel, more interesting than a textbook -- I give Yalom full points for creating this genre and providing us with an excellent example of its potential.
The novel itself follows two parallel stories of clients lying to their gullible therapists, who for their part are struggling with boundary issues. The main plot focuses on Ernest, a psychopharmacologist-turned-beginner-psychotherapist, considering a career in psychoanalysis but starting to have doubts about the artificiality and rigidity of the relationship. As a therapist, Ernest would like to experiment with being more genuine, human, and transparent in the therapy room. This goal leaves him ripe for the machinations of Carol, a vengeful ex-wife whose husband, Ernest's patient, has left her thanks in part to Ernest's empowerment. Carol, the original hell-hath-no-fury dame, enters therapy with Ernest under false premises (and using an alias) so she can seduce him and subsequently ruin his career. Alas, Ernest's resolution to experiment with abandoning the traditional neutral stance makes it increasingly tricky for him to navigate Carol's aggressively seductive advances.
The subplot follows Ernest's supervisor, Marshal, an orthodox psychoanalyst who is critical of Ernest's renegade experimentation with deviating from the traditional neutral stance. Marshal is a stickler for the boundaries and rules imposed by psychoanalytic theory. He is also ruthlessly pursuing political advancement in the psychoanalytic society with little regard for his relationships with some of his colleagues, a classic example of someone who insists on the letter of the law while violating its spirit. A wealthy patient manages to convince Marshal to invest a significant amount of money with him -- a quintessential example of dual roles, although in a moment of weakness Marshal accepts the patient's ethically questionable justification that therapy is terminating and the therapeutic relationship is no longer relevant. This initial weakening leads to other ethical slips and boundary violations on Marshal's part, with far-reaching consequences.
These plots were certainly intriguing, and the characters were multifaceted and real although I found Carol's personality a little too changeable. For me, though, the book's main weaknesses on a literary level -- its lengthy, agenda-driven dialogue and asides -- were also its strengths on a didactic level. Using his characters as mouthpieces, Yalom explored some fascinating questions:
Is it ever okay to sleep with a patient? How about a former patient? How about a patient you saw 10 years ago, briefly, in group therapy? How about investing money with a former patient -- what's really wrong with that?
Which therapist is right � the one who rigidly embraces technique at the expense of creativity and individuality, or the maverick who ignores technique and strikes out on his own, taking risks and muddying the ethical waters?
When, and to what degree, is self-disclosure on the part of the therapist appropriate? What are the advantages and disadvantages of maintaining a neutral stance, as opposed to relating to the client on a more human level?
Yalom doesn't provide easy answers to these questions. Instead, he has his characters ruminate about them and debate them at length, raising many intelligent points on all sides and fleshing out the complexity of these issues. These long-winded discussions and asides do little to advance the plot or deepen the characterization, but they definitely stimulate thought and educate the reader about Yalom's therapy approaches.
More educational than a novel, more interesting than a textbook -- I give Yalom full points for creating this genre and providing us with an excellent example of its potential.
January 26, 2022
این کتاب رو بعد از وقتی نیچه گریست، از همه� آثار یالوم که تا الان خوندم بیشتر دوست داشتم.
یالوم با نبوغش، دو رویکرد سنتگرا� در چارچوب رو با انسانی ِ منعطف در تقابل قرار مید� و به واسطه� چند داستان موازی ما رو باهاشون آشنا میکن�.
به نظرم یالوم توی این کتاب، مخصوصا بهواسطه� ارنست، شخصیت خودش رو در اوایل درمانگریش نشون مید�.
کتابی که قطعا به هر درمانگری توصیه� میکن� و خودم بینهای� ازش لذت بردم و بهرهمن� شدم؛ اما در مورد سایر افراد، نمیدون� چقدر مفید باشه و شاید کمی پراکنده به نظر برسه.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ارنست همیشه فکر میکر� اگر نیازی به پول نداشت، باز هم رواندرمان� میکر�.
...
کارل راجرز میگف�: وقتت رو برای آموزش درمانگران هدر نده، بهتره که زمان رو صرف انتخاب اونه� کنی.
...
تکنیک من کنار گذاشتن تمام تکنیکهاس�! و من فقط باهوش نیستم دکتر لش. این اولین قانون یک درمان خوبه! و اگه تو هم درمانگر شدی باید قانون تو هم باشه. سعی کردم بیشتر انسانی باشم و کمتر ماشینی.
...
تو نمیتون� انگ رو درمان کنی، تو باید انسان پشت برچسب رو درمان کنی.
...
من یک درمانگر دیگه�. ناجی ضمایر گم شده. تسلیم شدن در مورد بیمار رو رد میکن�. خودم رو میکشم� خودم رو به خطر میندازم� هر کاری میکن� تا بیمار رو نجات بدم. این در مورد کل طول حرفه� صادقه.
...
مارشال اشتریدر گفته بود ظهور شوخیها� فرعی در درمان اغلب نشانه� خوبی است.
...
موضوع سادهایه� زن باید به چشمان مرد نگاه کنه و برای چند دقیقه خیره بمونه. همه� همین.
...
گفته شده که هدف درمان اینه که یک نفر مادر و پدر خودش باشه. من فکر میکن� ما میتونی� همین رو همترا� با مشاوره بگیریم. هدف اینه که مشاور خودت بشی.
...
گذشته بخشی از خودآگاه حال حاضر توئه. عینکی رو درست میکن� که تو از طریق اون حال حاضر رو تجربه میکن�. اگه بخوام كامل بشناسمت، باید چیزی رو که میبین� ببینم.
...
تصمیمها� بد اینطوری نظام پیدا میکن�: با متقاعد کردن خودت که هیچ چاره� دیگها� وجود ندارد.
...
خود را تا جایی آشکار کن که برای بیمار مفید است.
...
بیا سعی کنیم سوالت رو درک کنیم. به من بگو واقعا چه چیزی از من میپرسی� و چرا؟
...
یونگ میگ� درمانگر باید برای هر بیمار یک زبان درمانی جدید اختراع کنه.
...
روی احساسات بدت و روی ویلی تمرکز کن و بذار افکارت آزاد باشن. هر چیزی رو که به ذهنت میرس� بگو. سعی نکن پیشداور� کنی یا چیزهایی که معنا دارن رو انتخاب کنی. سعی نکن به چیزی معنایی ببخشی. فقط بلند بلند فکر کن.
یالوم با نبوغش، دو رویکرد سنتگرا� در چارچوب رو با انسانی ِ منعطف در تقابل قرار مید� و به واسطه� چند داستان موازی ما رو باهاشون آشنا میکن�.
به نظرم یالوم توی این کتاب، مخصوصا بهواسطه� ارنست، شخصیت خودش رو در اوایل درمانگریش نشون مید�.
کتابی که قطعا به هر درمانگری توصیه� میکن� و خودم بینهای� ازش لذت بردم و بهرهمن� شدم؛ اما در مورد سایر افراد، نمیدون� چقدر مفید باشه و شاید کمی پراکنده به نظر برسه.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ارنست همیشه فکر میکر� اگر نیازی به پول نداشت، باز هم رواندرمان� میکر�.
...
کارل راجرز میگف�: وقتت رو برای آموزش درمانگران هدر نده، بهتره که زمان رو صرف انتخاب اونه� کنی.
...
تکنیک من کنار گذاشتن تمام تکنیکهاس�! و من فقط باهوش نیستم دکتر لش. این اولین قانون یک درمان خوبه! و اگه تو هم درمانگر شدی باید قانون تو هم باشه. سعی کردم بیشتر انسانی باشم و کمتر ماشینی.
...
تو نمیتون� انگ رو درمان کنی، تو باید انسان پشت برچسب رو درمان کنی.
...
من یک درمانگر دیگه�. ناجی ضمایر گم شده. تسلیم شدن در مورد بیمار رو رد میکن�. خودم رو میکشم� خودم رو به خطر میندازم� هر کاری میکن� تا بیمار رو نجات بدم. این در مورد کل طول حرفه� صادقه.
...
مارشال اشتریدر گفته بود ظهور شوخیها� فرعی در درمان اغلب نشانه� خوبی است.
...
موضوع سادهایه� زن باید به چشمان مرد نگاه کنه و برای چند دقیقه خیره بمونه. همه� همین.
...
گفته شده که هدف درمان اینه که یک نفر مادر و پدر خودش باشه. من فکر میکن� ما میتونی� همین رو همترا� با مشاوره بگیریم. هدف اینه که مشاور خودت بشی.
...
گذشته بخشی از خودآگاه حال حاضر توئه. عینکی رو درست میکن� که تو از طریق اون حال حاضر رو تجربه میکن�. اگه بخوام كامل بشناسمت، باید چیزی رو که میبین� ببینم.
...
تصمیمها� بد اینطوری نظام پیدا میکن�: با متقاعد کردن خودت که هیچ چاره� دیگها� وجود ندارد.
...
خود را تا جایی آشکار کن که برای بیمار مفید است.
...
بیا سعی کنیم سوالت رو درک کنیم. به من بگو واقعا چه چیزی از من میپرسی� و چرا؟
...
یونگ میگ� درمانگر باید برای هر بیمار یک زبان درمانی جدید اختراع کنه.
...
روی احساسات بدت و روی ویلی تمرکز کن و بذار افکارت آزاد باشن. هر چیزی رو که به ذهنت میرس� بگو. سعی نکن پیشداور� کنی یا چیزهایی که معنا دارن رو انتخاب کنی. سعی نکن به چیزی معنایی ببخشی. فقط بلند بلند فکر کن.
September 6, 2021
این کتاب به صورت صوتی گوش دادم، در مورد مرزهایی که بین روانکاوان و بیماران باید وجود داشته باشد...
December 1, 2019
کتاب شروع قدرتمند و جذابی داره. سیمور تراتر، یه روانکاو باتجربه و مشهور به سنتشکن� و درمانها� خلاقانه، به دلیل تخلف از اصول حرفها� و اخلاقی تحت بازجویی قرار گرفته و پروسه� درمانی رو شرح مید� که در چارچوب قواعد حرفها� و اخلاقی رواندرمان� به بنبس� رسیده و چارها� برای تراتر باقی نذاشته جز درمان فیالبداه� و خروج از حدود روابط مجاز بیمار-درمانگر.
با این مقدمه یالوم رمانش رو افتتاح میکن� و مسائلی مثل صداقت در رابطه� درمانی، نوع ارتباط درمانگر-بیمار و حدود رابطه رو با به تصویر کشیدن رویکرد متفاوت دو درمانگ� اصلی قصه مطرح میکن�.
متاسفانه تو این کتاب بارها منطق داستان تحتتاثی� مفهوم موردنظر نویسنده قرار گرفته و یالوم برای رسوندن منظورش یا مطرح کردن موضوع موردنظرش به داستان آسیب زده.
ضمن اینک� دروغگوی� روی مبل در کل داستان ضعیف و مبتذلی داره و نباید ازش انتظاری فراتر از اهداف آموزشی و بیان یه سری مسائل تفکربرانگیز داشت.
کتاب پر از دیالوگها� طولانیه که نقش خاصی در پیشرفت وقایع داستان نداره یا نقش کمی داره و صرفن ابزاریه برای بیان عقاید نویسنده و طرح یه سری مسائل. هرچند این ضعف به نظر میرس� اما تو این کتاب تنها چیزی که برای من جالب بود و از سادگی و خامی داستان حواسم� رو پرت میکر� همین دیالوگها� عمیق بود.
با وجود اینک� ماجرای سیمور تراتر میتونس� نقطه� اتصال خوبی برای انسجام قصه و مفاهیم مطرح شده تو� کتاب باشه، اما متاسفانه خیلی کم ازش استفاده شده و کتاب نظم کمی داره؛ یه سری داستانها� فرعی کاملن بیاث� و بیاهمیت� دیالوگها� اضافی، بیان سرسری و بیمناسب� یک سری مفاهیم و ... .
از هر دری سخنی خلاصه.
~
به نظرم فقط درصورتیک� از سبک یالوم و کارهاش خوشتون میاد، برای این کتاب وقت بذارید. اگر از طرفدارای یالوم نیستید یا تا حالا کتابی ازش نخوندید این کتاب رو پیشنهاد نمیکن�.
با این مقدمه یالوم رمانش رو افتتاح میکن� و مسائلی مثل صداقت در رابطه� درمانی، نوع ارتباط درمانگر-بیمار و حدود رابطه رو با به تصویر کشیدن رویکرد متفاوت دو درمانگ� اصلی قصه مطرح میکن�.
متاسفانه تو این کتاب بارها منطق داستان تحتتاثی� مفهوم موردنظر نویسنده قرار گرفته و یالوم برای رسوندن منظورش یا مطرح کردن موضوع موردنظرش به داستان آسیب زده.
ضمن اینک� دروغگوی� روی مبل در کل داستان ضعیف و مبتذلی داره و نباید ازش انتظاری فراتر از اهداف آموزشی و بیان یه سری مسائل تفکربرانگیز داشت.
کتاب پر از دیالوگها� طولانیه که نقش خاصی در پیشرفت وقایع داستان نداره یا نقش کمی داره و صرفن ابزاریه برای بیان عقاید نویسنده و طرح یه سری مسائل. هرچند این ضعف به نظر میرس� اما تو این کتاب تنها چیزی که برای من جالب بود و از سادگی و خامی داستان حواسم� رو پرت میکر� همین دیالوگها� عمیق بود.
با وجود اینک� ماجرای سیمور تراتر میتونس� نقطه� اتصال خوبی برای انسجام قصه و مفاهیم مطرح شده تو� کتاب باشه، اما متاسفانه خیلی کم ازش استفاده شده و کتاب نظم کمی داره؛ یه سری داستانها� فرعی کاملن بیاث� و بیاهمیت� دیالوگها� اضافی، بیان سرسری و بیمناسب� یک سری مفاهیم و ... .
از هر دری سخنی خلاصه.
~
به نظرم فقط درصورتیک� از سبک یالوم و کارهاش خوشتون میاد، برای این کتاب وقت بذارید. اگر از طرفدارای یالوم نیستید یا تا حالا کتابی ازش نخوندید این کتاب رو پیشنهاد نمیکن�.
December 22, 2016
‘Forget that crap about the patient not being ready for therapy! It’s the therapy that’s not ready for the patient. But you have to be bold and creative enough to fashion a new therapy for each patient.
این چرندیاتی که میگه بیمار برای درمان آماده نیست رو فراموش کن! این درمانه که برای بیمار آماده نیست. و تو باید آنقدر شجاع و خلاق باشی که یک راه درمانی جدید و متفاوتی رو برای هر بیمار داشته باشی.
بخشی از متن کتاب-
...........................
تم اصلی داستان در کل کتاب به رابطه ی درمانی بین بیمار و درمانگر می پردازد. مشکلاتی که در روند درمانی ایجاد شده و گاها درمانگر به بیمار خود و یا بلعکس وابسته میشود.
نویسنده دراین کتاب تاکید بیشتری بر این میکند که میتوانهر رابطه ای را به عنوان یک رابطه ی درمانی درنظر گرفت. این ارتباط متقابل انسان ها میتواند آن هارا به یک درمانگر تبدیل کند. تمامی شخصیت های کتاب با همدیگر انتقال های متقابلی را رد و بدل میکنند؛ انتقال از بیمار به درمانگر و از درمانگر به بیمار.
در ابتدای کتاب که گفت و گویی است بین دکتر تراتر،درمانگری که در حقیقت به یکی از بیمارانش خیانت کرده و با او ارتباط واقعی داشته است و دکتر لَش. این گفت و گو باعث میشود تا دکتر لَش به فکر برقرار کردن یک ارتباطی واقعی با یکی از بیمارانش بی افتد.
حرفی که دکتر تراتر میزد این بود که تکنیک درمانی او بی تکنیک بودنش است... و تنها اگر بخواهید با شخصی ارتباط برقرار کنید باید با او صادق باشید. دکتر ارنست نیز همین رویه را با یکی از بیمارانش به نام کارل پی گرفت. تا جایی که رابطه ی بینشان بسیار پیچیده شد. رابطه ای که بر اساس گفت و گویی دو طرفه، احس��سی و بر پایه و اساس اعتماد کردن بود.
خیلی از تم هایی که یالوم در این کتابش به کار گرفته است به نحوی شبیه کتاب دیگر همان "وقتی نیچه گریه کرد" می باشد. با اعتماد و وابستگی متقابل است که یک درمانگر میتواند بیمار خود را به راحتی درمان کند. اما درمانگر است که باید مراقب حد و حدود های خود نیز باشد و مرز های خودش را از قبل برای بیمار مشخص کند.
هرچند که کتاب در قالب رمان نوشته شده است اما بنظر من باید خواننده پیش زمینه ای از اطلاعات روانشناسی داشته باشد تا بتواند مفاهیم و بن داستان را دریافت کند.
مفاهیمی چون: انتقال ، دفاع ها ، مقاومت ،و.. که بسیار در جای جای این کتاب به چشم میخورد.
ترجمه ی کتاب ازجناب حسین کاظمی یزدی ترجمه ای تقریبا مناسب بود.. ترجمه کردن چنین کتابهایی نیز سختی های خودش را یقینا دارد.
اما به شخصه نثر خود اروین یالوم را نپسندیدم و طرح جلد کتاب برایم بسیار دوست داشتنی تر بود . :دی
February 25, 2024
دروغگویی روی مبل در مورد رابطه� بین رواندرمانگ� و بیمار و همچنین اخلاق کاری روان درمانگرانه. در طول کتاب چند داستان پیچیده در هم با آدمهای� که یه طوری به هم مربوط میشن رو میخونی�. شخصیت اصلی کتاب رواندرمانگر� به اسم ارنست لش هست. در ابتدای کتاب صحبتها� رو با یک رواندرمانگ� با تجربه به نام سیمور میخونی� که دچار یک خطای اخلاقی شده که به نظر خودش بهترین راه برای درمان بیمارش بوده. در ادامه ماجراهایی هم در مورد مارشال میخونی� که در واقع سرپرست و مشاور ارنست هست و در ادامه با چند بیمار ارنست هم آشنا میشیم و داستانهای گاهی جداگانه و گاه پیچ در پیچ اونها و روابطشون رو میخونی�. کتاب واقعا کشش خیلی خوبی داره و حتی به نظرم حقش بود ۴.۵ هم بدم. هم از نظر آموزشی هم داستانی قابل توجه و جذابه. ه
May 13, 2018
You hear about good books and you want to read them. Even if you’ve been disspointed by other recomandations in the past, you have some expectations, if there are more people saying the same thing: read it!
And God i wanted to read this book for months, maybe 1-2 years until it finally happened.
What a joy. Completely fantastic. Sometimes the action in your life that is missing can be found in a book, if the book is good enough, it may become your action too. And there are so many things that can aply to everyone (including myself).
I almost cried at the end, and as i was reading the words of the last sentence i felt a short shiver of delight. Pure delight for something beutiful, helpfull, kind of mindblowing, kind of close to your heart - and i remembered why i admire Yalom so much: he’s like a balerina among life situations, dancing through them full of grace and strenght. The reading itself (at least of the second half of the book) gives you SATISFACTION. Satisfaction of the life lead by karma, the always balanced destiny.
One of the faves now, read it!
And God i wanted to read this book for months, maybe 1-2 years until it finally happened.
What a joy. Completely fantastic. Sometimes the action in your life that is missing can be found in a book, if the book is good enough, it may become your action too. And there are so many things that can aply to everyone (including myself).
I almost cried at the end, and as i was reading the words of the last sentence i felt a short shiver of delight. Pure delight for something beutiful, helpfull, kind of mindblowing, kind of close to your heart - and i remembered why i admire Yalom so much: he’s like a balerina among life situations, dancing through them full of grace and strenght. The reading itself (at least of the second half of the book) gives you SATISFACTION. Satisfaction of the life lead by karma, the always balanced destiny.
One of the faves now, read it!
March 13, 2021
یک رمان روانشناختی تمام عیار
بسیار کامل تر و محکم تر از رمان معروف وقتی نیچه گریست
و البته اینجا هم یالوم بر پایه نظریات وجودگرایانه خودش در کتاب رواندرمانی اگزیستانسیال جهان داستانش را ساخته
ماجرای دو روانشناس را میخوانیم که یکی به شغلش نگاهی مکانیکی دارد و آن را صرفا کاری برای کسب درآمد میداند و دیگری تصمیم میگیرد شغلش را بستری برای یک رابطه انسانی تمام عیار قرار بدهد. بنابراین در رابطه با یکی از بیمارانش شروع به خودافشاگری میکند و اگرچه تا لبه پرتگاه خارج شدن از چارچوب رابطه بیمار-درمانگر میرود اما نهایتا روشش برای بیمار مفید واقع میشود.
اینجا شاید یالوم کمی خوش بینانه ماجرا را ترتیب داده باشد اما میدانیم که این نگاه کلی او به روان درمانی است
کل داستان هم بر این بستر شکل گرفته که روانشناس ها جزو گول خور ترین افراد جامعه هستند چون عادت دارند این طور فرض کنند که همه به آنها راست میگویند
ببخشید کمی داستان را لو دادم
من کتاب صوتی را گوش دادم که میشود گفت یک نمایش رادیویی با تنظیمی حرفه ای بود با چندین گوینده در نقش کاراکترهای مختلف و فضاسازی نسبتا خوب
بسیار کامل تر و محکم تر از رمان معروف وقتی نیچه گریست
و البته اینجا هم یالوم بر پایه نظریات وجودگرایانه خودش در کتاب رواندرمانی اگزیستانسیال جهان داستانش را ساخته
ماجرای دو روانشناس را میخوانیم که یکی به شغلش نگاهی مکانیکی دارد و آن را صرفا کاری برای کسب درآمد میداند و دیگری تصمیم میگیرد شغلش را بستری برای یک رابطه انسانی تمام عیار قرار بدهد. بنابراین در رابطه با یکی از بیمارانش شروع به خودافشاگری میکند و اگرچه تا لبه پرتگاه خارج شدن از چارچوب رابطه بیمار-درمانگر میرود اما نهایتا روشش برای بیمار مفید واقع میشود.
اینجا شاید یالوم کمی خوش بینانه ماجرا را ترتیب داده باشد اما میدانیم که این نگاه کلی او به روان درمانی است
کل داستان هم بر این بستر شکل گرفته که روانشناس ها جزو گول خور ترین افراد جامعه هستند چون عادت دارند این طور فرض کنند که همه به آنها راست میگویند
ببخشید کمی داستان را لو دادم
من کتاب صوتی را گوش دادم که میشود گفت یک نمایش رادیویی با تنظیمی حرفه ای بود با چندین گوینده در نقش کاراکترهای مختلف و فضاسازی نسبتا خوب
March 12, 2014
Ce-mi rămâne altceva de făcut decât să devin psihoterapeut? Cartea mi-a plăcut mult, foarte mult, atât de mult încât am dat comandă și de alte cărți de-ale lui, cărți pe care le-ar citi doar cei care au treabă cu psihoterapia. Dar mie mi-a plăcut prea mult ideea de a-mi fi propriul psihoterapeut ca să nu fac cercetări pe tema asta. în mod sigur nu aș fi în stare să fac din asta o profesie și cu atât mai puțin o ocupație.
În ciuda faptului că, din punct de vedere literar, nu mi-a plăcut atât de mult ca Plânsul lui Nietzsche, cred că pe viitor cartea asta va avea un impact mult mai mare asupra mea.
În ciuda faptului că, din punct de vedere literar, nu mi-a plăcut atât de mult ca Plânsul lui Nietzsche, cred că pe viitor cartea asta va avea un impact mult mai mare asupra mea.
May 27, 2012
Not my favorite of Yalom's more oriented towards the public and love of drama with clients versus typical therapy. Believe it or not most of us don't sleep with our clients.
July 14, 2020
اصلا دوست نداشتم تموم بشه در عین حال هم دوست داشتم با سرعت بخونمش که ببینم چی میشه!
April 26, 2023
ترجمه: موسی رضایی
خیلی جالب و لذتبخش بود.
چقدر 《گه� پشت به زین و گهی زین به پشت� رو خوب تصویر کرد، نیازه که بازهم بخونمش.
خیلی جالب و لذتبخش بود.
چقدر 《گه� پشت به زین و گهی زین به پشت� رو خوب تصویر کرد، نیازه که بازهم بخونمش.
February 1, 2020
Ce mi-a plăcut mai mult și mai mult a fost că am avut ocazia de a intra în intimitatea unui terapeut, mi s-a dezvăluit fără pudoare și fără minciuni, că doar vorbea cu sine însuși.
Te întrebi uneori dacă medicii se gândesc la pacienți, dacă psihologii încheie cu adevărat ședința când se termină ora, iar acum ai răspunsul.
Alt lucru care mi-a plăcut foarte mult a fost perspectiva diferită asupra aceluiași lucru. Fără să vrei, când citești gândurile lui Justin, îi dai dreptate, dar ce te faci când și lui Carolyn îi dai dreptate?
Una peste alta, o carte excelentă, un roman spus ca un film.
Te întrebi uneori dacă medicii se gândesc la pacienți, dacă psihologii încheie cu adevărat ședința când se termină ora, iar acum ai răspunsul.
Alt lucru care mi-a plăcut foarte mult a fost perspectiva diferită asupra aceluiași lucru. Fără să vrei, când citești gândurile lui Justin, îi dai dreptate, dar ce te faci când și lui Carolyn îi dai dreptate?
Una peste alta, o carte excelentă, un roman spus ca un film.
August 23, 2020
Am citit pentru prima data aceasta carte acum zece ani, daca nu ma insel. Am recitit-o de curand si pot spune ca mi-a placut la fel de mult, insa, categoric, am perceput-o diferit. Cum era si normal. Unele carti sunt facute pentru a fi citite si recitite la varste diferite, caci fiecare recitire aduce cu ea ceva in plus fata de citirea anterioara. In aceasta categorie intra si cartea de fata. Si, probabil, toate cartile lui Yalom, pe care le vei percepe diferit odata cu inaintarea in varsta.
Yalom este un psihoterapeut nonconformist, un fin cunoscator al mintii umane si un scriitor exceptional. Minciuni pe canapea reflecta vastele lui cunostinte referitoare la viata terapeutilor si ne introduce in spatele cortinei, acolo unde vom descoperi ca psihiatrii, psihoterapeutii si toti acesti doctori ai mintii sunt si ei tot oameni, cu bune si cu rele, cu demoni si cu dorinte, cu temeri si cu vicii.
Una dintre cele mai importante teme discutate -practic laitmotivul cartii -, este aceea care vizeaza relatia dintre pacient si terapeut. Este aceasta relatie mult prea formala? Nu este una autentica, care sa ajute cu adevarat pacientul si poate, la un anumt nivel, chiar sa-i fie de folos si terapeutului, prin bine cunoscutul transfer? Care sunt limitele unei astfel de relatii si cand sunt ele incalcate?
Minciuni pe canapea este o carte amuzanta, inteligenta si acaparatoare, care ridica numeroase intrebari despre umanitate, vulnerabilitate, lipsa dragostei, dorinta de apartenenta, sexualitate, traume si anxietate.
"Uita de tot rahatul ala cu pacientul care nu e pregatit de terapie. Terapia nu e cea care-i pregatita pentru pacient. "
Yalom este un psihoterapeut nonconformist, un fin cunoscator al mintii umane si un scriitor exceptional. Minciuni pe canapea reflecta vastele lui cunostinte referitoare la viata terapeutilor si ne introduce in spatele cortinei, acolo unde vom descoperi ca psihiatrii, psihoterapeutii si toti acesti doctori ai mintii sunt si ei tot oameni, cu bune si cu rele, cu demoni si cu dorinte, cu temeri si cu vicii.
Una dintre cele mai importante teme discutate -practic laitmotivul cartii -, este aceea care vizeaza relatia dintre pacient si terapeut. Este aceasta relatie mult prea formala? Nu este una autentica, care sa ajute cu adevarat pacientul si poate, la un anumt nivel, chiar sa-i fie de folos si terapeutului, prin bine cunoscutul transfer? Care sunt limitele unei astfel de relatii si cand sunt ele incalcate?
Minciuni pe canapea este o carte amuzanta, inteligenta si acaparatoare, care ridica numeroase intrebari despre umanitate, vulnerabilitate, lipsa dragostei, dorinta de apartenenta, sexualitate, traume si anxietate.
"Uita de tot rahatul ala cu pacientul care nu e pregatit de terapie. Terapia nu e cea care-i pregatita pentru pacient. "
June 12, 2021
3.5
تعهد به قوانین یا تعهد به درمان؟ مساله این است. تعمیمش در باقی موارد هم با شما!ا
اگرچه به نسبت تعداد صفحات، محتوی خیلی قلیل هستش اما بنظر من همچنان با محتوی باکیفیتی روبرو هستیم. و اگرچه داستان قابل توجهی وجود نداره اما همون داستان نیمبن� کشش حداقلی برای جلو رفتن کتاب رو تامین میکن�.
ماجرا هم به طور کلی در رابطه با چندین روانکاو مختلف هستش که به شکل آگاهانه یا ناخواسته از حدود و قوانین حرفها� و اخلاقی رواندرمان� تجاوز میکن�. حالا یا به این دلیل که فکر میکن� که این کار کاملا بیخطر� یا اینکه فکر میکن� این قوانین ناکارآمده و در بعضی موارد لازمه برای کمک به بیمار، این قوانین رو زیرپا گذاشت. خوبی کتاب اینه که سعی نمیکن� جواب صریحی به شما در این مورد بده. بلکه صرفا سعی میکن� شما رو با محدودیتها� روش اول و مخاطرات روش دوم آشنا کنه. و از جمله این مخاطرات، یکیش مساله بروز رابطه جنسی بین درمانگر و بیمار هستش که ظاهرا از جمله موارد شایع هستش و خوب بخش قابل توجهی از این کتاب هم حول همین موضوعه.
طی کتاب، ما شاهد جلسات متعدد رواندرمان� یا مشاوره هستیم و بنظرم در بیشتر جلسات میش� نکات آموزنده و جالب توجهی پیدا کرد. هر چند متاسفانه هیچ وقت تاکید کتاب روی اونه� نیست و همیشه در میان دیالوگها� بعضا خستهکنند� گم و گور میش�. من جمله حربههای� که کاراکتر "ارنست" در زمینه روبرو کردن بیمار با مرگ بکار میبر�. مثلا اینکه "بنظرت بعد از مرگت چه چیزی راجع بهت خواهند گفت"، یا "روی سنگ قبرت دوست داری چه چیزی بنویسن"، یا یک مورد خیلی جالبش اینکه "یک خط روی کاغذ از نقطه تولد تا نقطه مرگت رسم کن و محلی که فکر میکن� الان قرار داری رو با ضربدر روی خط مشخص کن". یا بعضی موارد دیگه. من خیلی دوست داشتم به نوعی روی این ترفندهای درمانگری بیشتر مانور بده.
یک چیز دیگها� که خوشم اومد، واکاوی شخ��یت "مارشال استریدر" بود. یک روانکاو بسیار کاردرست و موفق و البته بلندپروا� که شاید به نوعی بشه گفت در کنار واکاوی شخصیت "کارول"، بدنه اصلی کتاب رو تشکیل مید�. و جالب اینکه
بنظرم انتهای کتاب حقیقتا خیلی خوب بود و تا حد زیادی جبران مافات کرد.
تعهد به قوانین یا تعهد به درمان؟ مساله این است. تعمیمش در باقی موارد هم با شما!ا
اگرچه به نسبت تعداد صفحات، محتوی خیلی قلیل هستش اما بنظر من همچنان با محتوی باکیفیتی روبرو هستیم. و اگرچه داستان قابل توجهی وجود نداره اما همون داستان نیمبن� کشش حداقلی برای جلو رفتن کتاب رو تامین میکن�.
ماجرا هم به طور کلی در رابطه با چندین روانکاو مختلف هستش که به شکل آگاهانه یا ناخواسته از حدود و قوانین حرفها� و اخلاقی رواندرمان� تجاوز میکن�. حالا یا به این دلیل که فکر میکن� که این کار کاملا بیخطر� یا اینکه فکر میکن� این قوانین ناکارآمده و در بعضی موارد لازمه برای کمک به بیمار، این قوانین رو زیرپا گذاشت. خوبی کتاب اینه که سعی نمیکن� جواب صریحی به شما در این مورد بده. بلکه صرفا سعی میکن� شما رو با محدودیتها� روش اول و مخاطرات روش دوم آشنا کنه. و از جمله این مخاطرات، یکیش مساله بروز رابطه جنسی بین درمانگر و بیمار هستش که ظاهرا از جمله موارد شایع هستش و خوب بخش قابل توجهی از این کتاب هم حول همین موضوعه.
طی کتاب، ما شاهد جلسات متعدد رواندرمان� یا مشاوره هستیم و بنظرم در بیشتر جلسات میش� نکات آموزنده و جالب توجهی پیدا کرد. هر چند متاسفانه هیچ وقت تاکید کتاب روی اونه� نیست و همیشه در میان دیالوگها� بعضا خستهکنند� گم و گور میش�. من جمله حربههای� که کاراکتر "ارنست" در زمینه روبرو کردن بیمار با مرگ بکار میبر�. مثلا اینکه "بنظرت بعد از مرگت چه چیزی راجع بهت خواهند گفت"، یا "روی سنگ قبرت دوست داری چه چیزی بنویسن"، یا یک مورد خیلی جالبش اینکه "یک خط روی کاغذ از نقطه تولد تا نقطه مرگت رسم کن و محلی که فکر میکن� الان قرار داری رو با ضربدر روی خط مشخص کن". یا بعضی موارد دیگه. من خیلی دوست داشتم به نوعی روی این ترفندهای درمانگری بیشتر مانور بده.
یک چیز دیگها� که خوشم اومد، واکاوی شخ��یت "مارشال استریدر" بود. یک روانکاو بسیار کاردرست و موفق و البته بلندپروا� که شاید به نوعی بشه گفت در کنار واکاوی شخصیت "کارول"، بدنه اصلی کتاب رو تشکیل مید�. و جالب اینکه
بنظرم انتهای کتاب حقیقتا خیلی خوب بود و تا حد زیادی جبران مافات کرد.
July 28, 2023
این کتاب برای من که تقریبا همه� کتابها� یالوم رو خوندم هیچ نکته� جدیدی نداشت و هیچ چیز جدیدی به من اضافه کرد. ضمن اینکه ماجراهای کتاب به هم ارتباط و پیوستگی� نداشتن و حتی تم کتاب هم برام مشخص نیست که در نهایت میخواست چی� رو بهمون یاد بده.
July 5, 2019
Despre credulitate, naivitate și vulnerabilitate în lumea medicilor psihiatri.
El însuși psihiatru, Yalom dezvăluie vulnerabilitatea celui care (crede că) deține controlul asupra celorlalți, pornind de la povestea doctorului Ernest Lash.
Tânăr și ambițios psihiatru, Lash consiliază, timp de mai mulți, ani un pacient ce nu reușește să se elibereze din jugul căsniciei cu o soție dominantă și manipulativă. După ce acest pacient face, în cele din urmă, pasul decisiv, doctorul Lash devine el însuși ținta răzbunării soției părăsite, care se va da drept una din pacientele neajutorate, având drept scop răzbunarea, prin seducerea și discreditarea medicului presupus vinovat.
Abandonând regulile de bază ale profesiei, Lash decide să folosească unele tehnici experimentale de transfer psihologic medic-pacient, dezvăluindu-se pe sine la modul imprudent și necenzurat pacientilor săi, fără a bănui nici măcar o secundă că vreunul din ei ar putea fi nesincer sau ar urmări vreodată un alt scop decât vindecarea.
Pe de altă parte, Dr. Marshal Streider, mentorul și supervizorul său, are la rândul lui de a face cu pacienți manipulativi și escroci și ajunge, din cauza acestora, la limita conduitei legale și a eticii profesionale.
Iar exemplele continuă și cu alte cazuri din lumea medicilor psihiatri care, manipulați de pacienți dominanți, duplicitari sau vicleni, ajung să își compromită pentru totdeauna cariera, fiindcă, extrem de siguri pe faptul că nu pot fi sub nicio formă păcăliți, fracturează involuntar transferul psihiatru-pacient, o zonă extrem de sensibilă, care poate duce la inversarea rolurilor: analistul devine analizat, iar pacientul își manipuleaza psihiatrul.
"Poate că suntem prea creduli. Suntem atât de obișnuiți ca pacienții să ne plătească pentru ca noi să le ascultăm adevăratele probleme, încât probabil nu ne imaginăm că există și posibilitatea ca ei să mintă. Am auzit de o cercetare recentă care arată că psihiatrii și agenții FBI nu se pricep câtuși de puțin să-i identifice pe cei care mint."
Dacă ești în căutarea unei lecturi faine de vacanță, foarte bine scrisă, cu multe chestiuni serioase plasate în cheie umoristică, acest roman spumos și savuros poate fi alegerea ideală. Mai mult decât atât, la final te trezești că ai descoperit lucruri nebănuite chiar despre tine însuți.
El însuși psihiatru, Yalom dezvăluie vulnerabilitatea celui care (crede că) deține controlul asupra celorlalți, pornind de la povestea doctorului Ernest Lash.
Tânăr și ambițios psihiatru, Lash consiliază, timp de mai mulți, ani un pacient ce nu reușește să se elibereze din jugul căsniciei cu o soție dominantă și manipulativă. După ce acest pacient face, în cele din urmă, pasul decisiv, doctorul Lash devine el însuși ținta răzbunării soției părăsite, care se va da drept una din pacientele neajutorate, având drept scop răzbunarea, prin seducerea și discreditarea medicului presupus vinovat.
Abandonând regulile de bază ale profesiei, Lash decide să folosească unele tehnici experimentale de transfer psihologic medic-pacient, dezvăluindu-se pe sine la modul imprudent și necenzurat pacientilor săi, fără a bănui nici măcar o secundă că vreunul din ei ar putea fi nesincer sau ar urmări vreodată un alt scop decât vindecarea.
Pe de altă parte, Dr. Marshal Streider, mentorul și supervizorul său, are la rândul lui de a face cu pacienți manipulativi și escroci și ajunge, din cauza acestora, la limita conduitei legale și a eticii profesionale.
Iar exemplele continuă și cu alte cazuri din lumea medicilor psihiatri care, manipulați de pacienți dominanți, duplicitari sau vicleni, ajung să își compromită pentru totdeauna cariera, fiindcă, extrem de siguri pe faptul că nu pot fi sub nicio formă păcăliți, fracturează involuntar transferul psihiatru-pacient, o zonă extrem de sensibilă, care poate duce la inversarea rolurilor: analistul devine analizat, iar pacientul își manipuleaza psihiatrul.
"Poate că suntem prea creduli. Suntem atât de obișnuiți ca pacienții să ne plătească pentru ca noi să le ascultăm adevăratele probleme, încât probabil nu ne imaginăm că există și posibilitatea ca ei să mintă. Am auzit de o cercetare recentă care arată că psihiatrii și agenții FBI nu se pricep câtuși de puțin să-i identifice pe cei care mint."
Dacă ești în căutarea unei lecturi faine de vacanță, foarte bine scrisă, cu multe chestiuni serioase plasate în cheie umoristică, acest roman spumos și savuros poate fi alegerea ideală. Mai mult decât atât, la final te trezești că ai descoperit lucruri nebănuite chiar despre tine însuți.
Read
May 24, 2016 کرول گفت : پدربزرگِ من در ناپل متولد شد . چیز زیادی ازش یادم نمیاد ، جز اینکه شطرنج بازی کردن رو بهم یاد داد . هر بار که بازیمون تموم می شد و مهره ها رو توی جعبه اش می زاشتیم ، یه چیز بهم می گفت ، هنوز صدای آرومش توی گوشمه : " می بینی کرول ! زندگی مثل شطرنجه ؛ وقتی بازی تموم می شه ، همه مهره ها � پیاده ها ، شاه ها و وزیرها _ همه به یک جعبه بر میگردن.
" این می تونه درس خوبی برای تو هم باشه مارشال ، بهش فکر کن ؛ بعد ازتموم شدن بازی ، پیاده ها ، شاه ها و وزیرها همه به یک جعبه برمی گردن ..
" این می تونه درس خوبی برای تو هم باشه مارشال ، بهش فکر کن ؛ بعد ازتموم شدن بازی ، پیاده ها ، شاه ها و وزیرها همه به یک جعبه برمی گردن ..
August 18, 2019
اگه از توصیفات بیش از حد یالوم چشم پوشی کنیم کتاب محشریه! محور اصلی کتاب درباره داشتن اصول اخلاقی جامعه روانپزشکی و عواقب رعایت نکردن اون توسط روانپزشکان رو نشون میده و نیاز به صداقت و خود افشاگری درمانگر در رابطه با بیمار رو نیاز ضروری در درمان بیمار میدونه به صورتی که درمانگر با خودافشاگری خودش رو درمان میکنه.کتاب تشکیل شده از دو تا درمانگر اصلی که حوادثی در زندگی شخصی و کاریشون پیش میاد و بیماران متعددی که در نهایت مشکلات درمانگرا و بیمارا به نوعی بهم گره میخوره و پیدا کردن این رد شباهتا برای من خیلی جذاب بود. کتاب تو نیمه دوم خودش خیلی جذاب میشه در حدی که دیگه نتونستم کمتر از پنج بدم!
April 4, 2018
“Minciuni pe canapea� fix asta este: minciuni (gogonate) pe canapea. Descrierea de pe copertă este înșelătoare, abia dacă o treime din carte se referă la Ernest și Carolyn, restul se referă la orice altceva!
Există o mulțime de plot-uri amestecate, unele relevante, altele complet irelevante, autorul nu a știut cum să jongleze cu personajele și situațiile astfel încât să creeze o poveste complexă, chiar dacă la un moment dat începe să încurce ițele și să facă un fel de pânză de păianjen.
Mă așteptam ca povestea să se axeze pe Ernest și pe Carolyn, și să văd cam cum anume își pierde Ernest mințile, însă cel care chiar își pierde mințile este de fapt Marshal, asupra căruia mă voi referi mai târziu.
Motivul de răzbunare al lui Carolyn nu mi se pare suficient fondat, Carolyn nu este prea bine individualizată, cumva pare de carton pe alocuri. Are însușiri omenești, dar uneori am simțit că motivația ei nu este plauzibilă, iar modalitatea în care alege să se comporte pentru a se răzbuna lasă mult de dorit, nu pare prea bine gândită.
Se fac apoi niște salturi uriașe în istoria lui Shelly cu doctorul Pande, apoi pagini întregi despre poker și cum se joacă poker, pagini despre Peter Macondo, Marshal, despre obsesia lui Shirley cu ikebana, chestia total irelevantă că Shirley îl înșală pe Marshal și care este lăsată în aer! Multe sub-plot-uri nu au deznodământ, nici chiar plot-urile mari nu au deznodământ, îmi lasă impresia că povestea este neterminată!
Singurul motiv pentru care am dat 3/5 este faptul că în timp ce citeam ultimele 50-60 de pagini, s-a întâmplat ceva interesant în storyline-ul cu Marshal și Peter Macondo, care chiar mi-a plăcut. A fost imprevizibil pentru mine, și chiar când credeam că am să mor de plictiseală, m-a izbit în față ca un camion! Și tocmai faptul că mi-a plăcut atât de mult m-a înfuriat și aproape că eram cât pe aici să dau 1/5, fiindcă autorul a avut niște idei atât de bune pe care să le exploateze, și n-a știut ce să facă cu ele!
M-a mai enervat și faptul că nu așa îmi imaginam eu psihiatria, sau poate că așa se procedează în SUA. Am înțeles, ei sunt terapeuți, oferă pacienților terapie pentru tot felul de probleme, însă unele nu cred că țin neapărat de psihiatrie, cât țin de psihologie. N-am studiat încă psihiatrie, dar din puținele mele cunoștințe, nu despre asta ar trebui să fie psihiatria. Îmi e atât de greu să cred că tu, ca psihiatru, ai putea să stai să asculți cum o pacientă vine și îți descrie fanteziile ei sexuale cu tine. Nu contest că e ceva clar patologic aici, pacienta are un comportament sexual cam deviat, însă eu când am citit descrierea de pe copertă, mi-am imaginat o femeie cu niște probleme mult mai serioase, ceva din sfera schizofreniei poate, sau ceva care chiar să mă ducă cu gândul la psihiatrie. Să dai 150 de dolari pe oră unui psihiatru doar ca să îi înșiri probleme de cuplu, probleme cu familia și alte porcării, mi se pare cea mai mare aberație. De aceea există 2 profesii total diferite: psiHOLOGIE, psiHIATRIE!
De asemenea, prin carte se mai vehiculează tot felul de filosofii, pe care le-am înțeles mai mult sau mai puțin, niște idei referitoare la psihanaliză, se fac trimiteri la Freud și Jung, chestii din astea intelectuale.
Nu pot să neg și partea educativă a cărții, se relevă niște chestii foarte interesante cu privire la moralitatea asta, care le dă mari bătăi de cap oamenilor: faptul că medicii se folosesc de tot felul de tertipuri pentru a stoarce pacienții de bani, faptul că lăcomia distruge omul, iar uneori o persoană evitând “păcatul iubirii de arginți�, dă în “păcatul mândriei� (fac referire la Marshal, care pozează drept om cinstit, dar care are niște laturi întunecate pe care și le neagă, doar pentru că îi e frică de consecințe).
Marshal cred că este cel mai bine construit personaj, inițial am crezut că-l urăsc, dar la final îmi dau seama că el este prototipul oricăruia dintre noi. Niciun om nu este doar cinstit, doar escroc, suntem o combinație, iar sintagma de “om cinstit/om escroc� derivă din lupta aceasta între cele două părți care ne alcătuiesc, și de partea care iese cel mai adesea la iveală. Deseori avem impresia că dacă doar gândim mișelește și nu înfăptuim ceva, suntem cu mult mai buni decât alții care se lasă pradă părții întunecate din ei. Mi-a plăcut lucrul ăsta la Marshal, că este construit ca un om veritabil, un om pe care l-aș putea întâlni oricând pe stradă, iar reacțiile lui cu privire la ce i s-a întâmplat, chiar îmi par firești și umane.
Cartea m-a lăsat împărțită în două, are și minusuri, și plusuri, probabil fiindcă aveam o idee preconcepută despre ea, și anume că, făcând parte din colecția “Raftul Denisei�, va fi ceva extraordinar.
O recomand pentru partea educativă și pentru amărâta aia de acțiune din ultimele pagini.
Două citate interesante:
„Am uitat cum te cheamă. În fiecare minut, a spus el, bătându-se ușurel pe tâmplă, o duzină de neuroni corticali pier zumzăind, ca niște muște muribunde. Ironia e că am publicat patru articole despre boala Alzheimer, evident că am uitat unde, dar în reviste bune.�
„Nu confunda valoarea cu permanența, asta duce la nihilism. [...] Totul piere. [...] Asta e soarta oricărei experiențe. Nimic nu persistă. Permanența este o iluzie și, într-o zi, întregul sistem solar va fi distrus.�
Există o mulțime de plot-uri amestecate, unele relevante, altele complet irelevante, autorul nu a știut cum să jongleze cu personajele și situațiile astfel încât să creeze o poveste complexă, chiar dacă la un moment dat începe să încurce ițele și să facă un fel de pânză de păianjen.
Mă așteptam ca povestea să se axeze pe Ernest și pe Carolyn, și să văd cam cum anume își pierde Ernest mințile, însă cel care chiar își pierde mințile este de fapt Marshal, asupra căruia mă voi referi mai târziu.
Motivul de răzbunare al lui Carolyn nu mi se pare suficient fondat, Carolyn nu este prea bine individualizată, cumva pare de carton pe alocuri. Are însușiri omenești, dar uneori am simțit că motivația ei nu este plauzibilă, iar modalitatea în care alege să se comporte pentru a se răzbuna lasă mult de dorit, nu pare prea bine gândită.
Se fac apoi niște salturi uriașe în istoria lui Shelly cu doctorul Pande, apoi pagini întregi despre poker și cum se joacă poker, pagini despre Peter Macondo, Marshal, despre obsesia lui Shirley cu ikebana, chestia total irelevantă că Shirley îl înșală pe Marshal și care este lăsată în aer! Multe sub-plot-uri nu au deznodământ, nici chiar plot-urile mari nu au deznodământ, îmi lasă impresia că povestea este neterminată!
Singurul motiv pentru care am dat 3/5 este faptul că în timp ce citeam ultimele 50-60 de pagini, s-a întâmplat ceva interesant în storyline-ul cu Marshal și Peter Macondo, care chiar mi-a plăcut. A fost imprevizibil pentru mine, și chiar când credeam că am să mor de plictiseală, m-a izbit în față ca un camion! Și tocmai faptul că mi-a plăcut atât de mult m-a înfuriat și aproape că eram cât pe aici să dau 1/5, fiindcă autorul a avut niște idei atât de bune pe care să le exploateze, și n-a știut ce să facă cu ele!
M-a mai enervat și faptul că nu așa îmi imaginam eu psihiatria, sau poate că așa se procedează în SUA. Am înțeles, ei sunt terapeuți, oferă pacienților terapie pentru tot felul de probleme, însă unele nu cred că țin neapărat de psihiatrie, cât țin de psihologie. N-am studiat încă psihiatrie, dar din puținele mele cunoștințe, nu despre asta ar trebui să fie psihiatria. Îmi e atât de greu să cred că tu, ca psihiatru, ai putea să stai să asculți cum o pacientă vine și îți descrie fanteziile ei sexuale cu tine. Nu contest că e ceva clar patologic aici, pacienta are un comportament sexual cam deviat, însă eu când am citit descrierea de pe copertă, mi-am imaginat o femeie cu niște probleme mult mai serioase, ceva din sfera schizofreniei poate, sau ceva care chiar să mă ducă cu gândul la psihiatrie. Să dai 150 de dolari pe oră unui psihiatru doar ca să îi înșiri probleme de cuplu, probleme cu familia și alte porcării, mi se pare cea mai mare aberație. De aceea există 2 profesii total diferite: psiHOLOGIE, psiHIATRIE!
De asemenea, prin carte se mai vehiculează tot felul de filosofii, pe care le-am înțeles mai mult sau mai puțin, niște idei referitoare la psihanaliză, se fac trimiteri la Freud și Jung, chestii din astea intelectuale.
Nu pot să neg și partea educativă a cărții, se relevă niște chestii foarte interesante cu privire la moralitatea asta, care le dă mari bătăi de cap oamenilor: faptul că medicii se folosesc de tot felul de tertipuri pentru a stoarce pacienții de bani, faptul că lăcomia distruge omul, iar uneori o persoană evitând “păcatul iubirii de arginți�, dă în “păcatul mândriei� (fac referire la Marshal, care pozează drept om cinstit, dar care are niște laturi întunecate pe care și le neagă, doar pentru că îi e frică de consecințe).
Marshal cred că este cel mai bine construit personaj, inițial am crezut că-l urăsc, dar la final îmi dau seama că el este prototipul oricăruia dintre noi. Niciun om nu este doar cinstit, doar escroc, suntem o combinație, iar sintagma de “om cinstit/om escroc� derivă din lupta aceasta între cele două părți care ne alcătuiesc, și de partea care iese cel mai adesea la iveală. Deseori avem impresia că dacă doar gândim mișelește și nu înfăptuim ceva, suntem cu mult mai buni decât alții care se lasă pradă părții întunecate din ei. Mi-a plăcut lucrul ăsta la Marshal, că este construit ca un om veritabil, un om pe care l-aș putea întâlni oricând pe stradă, iar reacțiile lui cu privire la ce i s-a întâmplat, chiar îmi par firești și umane.
Cartea m-a lăsat împărțită în două, are și minusuri, și plusuri, probabil fiindcă aveam o idee preconcepută despre ea, și anume că, făcând parte din colecția “Raftul Denisei�, va fi ceva extraordinar.
O recomand pentru partea educativă și pentru amărâta aia de acțiune din ultimele pagini.
Două citate interesante:
„Am uitat cum te cheamă. În fiecare minut, a spus el, bătându-se ușurel pe tâmplă, o duzină de neuroni corticali pier zumzăind, ca niște muște muribunde. Ironia e că am publicat patru articole despre boala Alzheimer, evident că am uitat unde, dar în reviste bune.�
„Nu confunda valoarea cu permanența, asta duce la nihilism. [...] Totul piere. [...] Asta e soarta oricărei experiențe. Nimic nu persistă. Permanența este o iluzie și, într-o zi, întregul sistem solar va fi distrus.�
March 14, 2015
Irvin Yalom’un okuduğum ilk kitabı. Bana kalsa Nietzsche Ağladığında kitabından başlardım ama ekip okumalarında ilk sırada olduğu için ve hakkında çok olumlu yorumlar gördüğüm için biraz geç de olsa ben de okudum.
Bu eseri klasik romanlardan ayıran birkaç özelliği var. Öncelikle bir psikoterapist tarafından yazılmış olması zaten yeteri kadar ilginç yapıyor. Irvın Yalom’un psikoterapist olarak kaleminin iyi olduğunu söyleyebilirim ama kitap edebi olarak çok üst düzey diyemem. Zaten öyle bir beklentim olmadığı için beklediğimden daha akıcı ve sade bir dilinin olduğunu söyleyebilirim. Bu belki de tercümanın maharetidir bilemiyorum. Kitap ile ilgili dikkatimi çeken bir başka nokta da kitapta baskın olan bir karakter bulamamam. Bunu birazdan spoiler altında daha detaylı anlatacağım ama kitap sanki ana bir hikaye olmadan birçok alt hikayeyi birleştiren bir roman gibi geldi bana. İlişkilerin ve olayların haritasını çıkaracak olsak sürekli belli noktalarda kesişen ve çok karmaşık bir yapısı olan aratmayacağından eminim. Gerçek hayatta olabileceğinden çok fazlaca tesadüflerle biraz da zorlama bir ilişkiyle olaylar iç içe girmiş olsa da bunun kitaba heyecan ve akıcılık getirdiği de yadsınamaz bir gerçek.
Terapi ve analiz kavramları üzerine kurulu diyaloglarla bezenmiş bir roman olması nedeniyle bu meslek dışında olan insanlara yer yer sıkıcı gelebilecek bir kitap aslında. Birkaç psikoterapist dostumun olması ve onlarla bir projede birlikte çalışmış olmam nedeniyle olsa gerek bu kitaptaki diyalogları hiç yadırgamadım ve bana sıkıcı gelmedi. Kitap hakkında belki de başlarda biraz zorlanırsın gibi bir önyargı ile yaklaşmamdan ötürü olsa gerek benim için hem akıcı hem de zevkli bir okuma oldu. Bunun yanı sıra mesleki etik konusunda da bizim daha ne kadar yol kat etmemiz gerektiğini anlamama vesile oldu. Zira kitap içinde birçok kez sorgulanana bu kavramın ne yazık ki insanımız tarafından bu düzeyde bir önemde algılandığı düşünmüyorum. Kitabı okumadan önce de genel olarak batının etik, mesleki etik, etik öz disiplin gibi kavramlarda bizden daha ileri olduğunu düşünmekteydim ve kitabı okuduktan sonra da bu kanaatim kesinlikle arttı.
Etik kavramının yanı sıra insanın bilinç altında yer alan bazı hasletlerin hayatlarına sirayet etme derecelerine göre -iş hayatı olsun özel hayatı olsun- ilişkilerine ne kadar da kuvvetli bir şekilde yön verebildiğini anladım. Kitap içinde geçen bazı tespitler ise bende keskin bir aydınlanmaya neden oldu desem herhalde abartmış olmam.
Bundan sonrasının kitap ile ilgili detaylı bilgilerle dolu olacağını ve henüz bu kitabı okumayanların devam etmemesinin daha iyi olacağını uyarmak isterim.
Özetlemek gerekirse zevkli, akıcı, zaman zaman geren zaman zaman gülümseten ama mutlaka bir şeyler katan bir kitap. Kesinlikle okunması gereken bir kitap...
Bu eseri klasik romanlardan ayıran birkaç özelliği var. Öncelikle bir psikoterapist tarafından yazılmış olması zaten yeteri kadar ilginç yapıyor. Irvın Yalom’un psikoterapist olarak kaleminin iyi olduğunu söyleyebilirim ama kitap edebi olarak çok üst düzey diyemem. Zaten öyle bir beklentim olmadığı için beklediğimden daha akıcı ve sade bir dilinin olduğunu söyleyebilirim. Bu belki de tercümanın maharetidir bilemiyorum. Kitap ile ilgili dikkatimi çeken bir başka nokta da kitapta baskın olan bir karakter bulamamam. Bunu birazdan spoiler altında daha detaylı anlatacağım ama kitap sanki ana bir hikaye olmadan birçok alt hikayeyi birleştiren bir roman gibi geldi bana. İlişkilerin ve olayların haritasını çıkaracak olsak sürekli belli noktalarda kesişen ve çok karmaşık bir yapısı olan aratmayacağından eminim. Gerçek hayatta olabileceğinden çok fazlaca tesadüflerle biraz da zorlama bir ilişkiyle olaylar iç içe girmiş olsa da bunun kitaba heyecan ve akıcılık getirdiği de yadsınamaz bir gerçek.
Terapi ve analiz kavramları üzerine kurulu diyaloglarla bezenmiş bir roman olması nedeniyle bu meslek dışında olan insanlara yer yer sıkıcı gelebilecek bir kitap aslında. Birkaç psikoterapist dostumun olması ve onlarla bir projede birlikte çalışmış olmam nedeniyle olsa gerek bu kitaptaki diyalogları hiç yadırgamadım ve bana sıkıcı gelmedi. Kitap hakkında belki de başlarda biraz zorlanırsın gibi bir önyargı ile yaklaşmamdan ötürü olsa gerek benim için hem akıcı hem de zevkli bir okuma oldu. Bunun yanı sıra mesleki etik konusunda da bizim daha ne kadar yol kat etmemiz gerektiğini anlamama vesile oldu. Zira kitap içinde birçok kez sorgulanana bu kavramın ne yazık ki insanımız tarafından bu düzeyde bir önemde algılandığı düşünmüyorum. Kitabı okumadan önce de genel olarak batının etik, mesleki etik, etik öz disiplin gibi kavramlarda bizden daha ileri olduğunu düşünmekteydim ve kitabı okuduktan sonra da bu kanaatim kesinlikle arttı.
Etik kavramının yanı sıra insanın bilinç altında yer alan bazı hasletlerin hayatlarına sirayet etme derecelerine göre -iş hayatı olsun özel hayatı olsun- ilişkilerine ne kadar da kuvvetli bir şekilde yön verebildiğini anladım. Kitap içinde geçen bazı tespitler ise bende keskin bir aydınlanmaya neden oldu desem herhalde abartmış olmam.
Bundan sonrasının kitap ile ilgili detaylı bilgilerle dolu olacağını ve henüz bu kitabı okumayanların devam etmemesinin daha iyi olacağını uyarmak isterim.
Özetlemek gerekirse zevkli, akıcı, zaman zaman geren zaman zaman gülümseten ama mutlaka bir şeyler katan bir kitap. Kesinlikle okunması gereken bir kitap...
November 7, 2021
بنظرم این رمان برای یک روان درمانگر کتاب جالب تری باشه
و بیشتر درباره مرزهایی است که باید بین بیمار و درمانگر باشه
در حالیکه طولانی بود ولی خسته کننده نبود و تا پایان با کتاب همراه شدم (با اینکه الکترونیک خوندم و گوش دادم و معمولا را
شخصیت های کتاب نسبتا زیادند
ازاونجایی که علاقه زیادی به شنیدن روایت های روان درمانی دارم خوندن این کتاب برام جالب بود (اما نه به اندازه درمان شوپنهاور) ، اما خب فکر نمیکنم همه از این کتاب خوششون بیاد به همون دلیل که بیشتر حس میشه مناسب یک درمانگره تا یک خواننده عادی
*و اینکه پیشنهاد میکنم به عنوان اولین کتاب از یالوم نخونیدش
و اگر بقیه کتاب های یالوم رو دوست دارید شاید این هم براتون جالب باشه
نسخه صوتی کتاب رو گوش دادم با گویندگی حسین کاظمی یزدی و راضی بودم
سومین کتابی که از یالوم خوندم
اولی : وقتی نیچه گریست : کتابی که چند سال قبل خوندم و خیلی تو ذهنم نمونده ، باید دوباره بخونمش
دومی درمان شوپنهاور : چه کتاب خوبی با علاقه من به گروه درمانی کلی لذت بردم از خوندنش
و بیشتر درباره مرزهایی است که باید بین بیمار و درمانگر باشه
در حالیکه طولانی بود ولی خسته کننده نبود و تا پایان با کتاب همراه شدم (با اینکه الکترونیک خوندم و گوش دادم و معمولا را
شخصیت های کتاب نسبتا زیادند
ازاونجایی که علاقه زیادی به شنیدن روایت های روان درمانی دارم خوندن این کتاب برام جالب بود (اما نه به اندازه درمان شوپنهاور) ، اما خب فکر نمیکنم همه از این کتاب خوششون بیاد به همون دلیل که بیشتر حس میشه مناسب یک درمانگره تا یک خواننده عادی
*و اینکه پیشنهاد میکنم به عنوان اولین کتاب از یالوم نخونیدش
و اگر بقیه کتاب های یالوم رو دوست دارید شاید این هم براتون جالب باشه
نسخه صوتی کتاب رو گوش دادم با گویندگی حسین کاظمی یزدی و راضی بودم
سومین کتابی که از یالوم خوندم
اولی : وقتی نیچه گریست : کتابی که چند سال قبل خوندم و خیلی تو ذهنم نمونده ، باید دوباره بخونمش
دومی درمان شوپنهاور : چه کتاب خوبی با علاقه من به گروه درمانی کلی لذت بردم از خوندنش
June 9, 2017
I liked it, it was ok, and definitely a book that poses uncomfortable questions in a smart way. But unfortunately for Irvin Yalom's (unmistakable) qualities as a writer, his background as a therapist tends, in my opinion, to get in the way of his writing.
Yes, his professional insights are giving him more ideas of things to write about and an understanding of human nature. I agree with all that. But at the same time, you can see how his background also makes his portrayals of people and stories pretty limited. Every situation and relationship is thoroughly 'explained', labeled, and ultimately lacking subtlety. It's like an attempt of a poem where an over-eager author explains to the reader every metaphor he used, right after using it. Also, unfortunately, it all bears an aftertaste of the obsessions people from the field of psychology tend to have - like mapping out the power dynamic of every relationship, determining who is 'manipulating' who and stuff like that.
Even though I enjoyed several of his books and would probably read another novel of his in the future, or maybe two, I am a little put off by this.
Yes, his professional insights are giving him more ideas of things to write about and an understanding of human nature. I agree with all that. But at the same time, you can see how his background also makes his portrayals of people and stories pretty limited. Every situation and relationship is thoroughly 'explained', labeled, and ultimately lacking subtlety. It's like an attempt of a poem where an over-eager author explains to the reader every metaphor he used, right after using it. Also, unfortunately, it all bears an aftertaste of the obsessions people from the field of psychology tend to have - like mapping out the power dynamic of every relationship, determining who is 'manipulating' who and stuff like that.
Even though I enjoyed several of his books and would probably read another novel of his in the future, or maybe two, I am a little put off by this.
July 27, 2020
باز هم یالوم.این پیرمرد دِین بزرگی به گردن ما داره.چند تا نکته ی کمک کننده ی روانشناسی داشت که جالب بودن.
مثل:در لحظه دلیل احساس های مهم رو بازگو کردن.چون انسان ها در آن واحد چندین احساس رو تجربه می کنن.مثلا ترس، خشم، خوشحالی.با گفتن دلیل هر کدوم آرامش ذهنی بیشتر میشه.البته نوشتن کاربردی تره.
یا فکر کردن به این موضوع که یک روز منظومه شمسی از بین میره.اگه بهش فکر کنیم دلیل این همه نگرانی رو متوجه نمی شیم و آزادی درونی بیشتری داریم.
یا به قضیه سیزیف فکر کردن.ما هر چقدر هم تلاش کنیم و موفق باشیم و به خودمون فشار بیاریم بازم نمی تونیم از لبه کوه عبور کنیم و منظره عبورمونو با خیال راحت ببینیم.
یا تمرین سنگ قبر.که دوست داریم چی روی سنگ قبرمون بنویسن.این مسیر زندگی باعث میشه جوری زندگی کنیم که هر کسی نوشته ی روی سنگ قبرمونو دید به بغل دستیش بگه عجب انتخاب درستی.
یالوم یک روش غافلگیر کننده رو هم معرفی می کنه.هم با خود و هم با اطرافیان این روش رو امتحان کردن حس عجیبی داره.روش این طوریه که یک خط مستقیم رو روی کاغذ می کشیم و ابتدا و انتهاش رو نقطه می ذاریم.نقطه ی ابتدا به عنوان تولد و انتها به عنوان مرگ.و از بقیه می خوایم با نقطه گذاشتن بگن احساس می کنن الان توی کدوم مرحله از زندگیشون هستن.جواب های جالبی بودن.
مثل:در لحظه دلیل احساس های مهم رو بازگو کردن.چون انسان ها در آن واحد چندین احساس رو تجربه می کنن.مثلا ترس، خشم، خوشحالی.با گفتن دلیل هر کدوم آرامش ذهنی بیشتر میشه.البته نوشتن کاربردی تره.
یا فکر کردن به این موضوع که یک روز منظومه شمسی از بین میره.اگه بهش فکر کنیم دلیل این همه نگرانی رو متوجه نمی شیم و آزادی درونی بیشتری داریم.
یا به قضیه سیزیف فکر کردن.ما هر چقدر هم تلاش کنیم و موفق باشیم و به خودمون فشار بیاریم بازم نمی تونیم از لبه کوه عبور کنیم و منظره عبورمونو با خیال راحت ببینیم.
یا تمرین سنگ قبر.که دوست داریم چی روی سنگ قبرمون بنویسن.این مسیر زندگی باعث میشه جوری زندگی کنیم که هر کسی نوشته ی روی سنگ قبرمونو دید به بغل دستیش بگه عجب انتخاب درستی.
یالوم یک روش غافلگیر کننده رو هم معرفی می کنه.هم با خود و هم با اطرافیان این روش رو امتحان کردن حس عجیبی داره.روش این طوریه که یک خط مستقیم رو روی کاغذ می کشیم و ابتدا و انتهاش رو نقطه می ذاریم.نقطه ی ابتدا به عنوان تولد و انتها به عنوان مرگ.و از بقیه می خوایم با نقطه گذاشتن بگن احساس می کنن الان توی کدوم مرحله از زندگیشون هستن.جواب های جالبی بودن.
May 17, 2023
از خوندن این کتاب بسیار لذت بردم
هم آموزنده بود و هم جذاب
و پر بود از شخصیت هایی که با ظرافت و دقت هر چه تمام خلق شده بودن و نوشتن این داستان و پیوند زدن ماجراها به یکدیگه واقعا هنرمندانه بود
هم آموزنده بود و هم جذاب
و پر بود از شخصیت هایی که با ظرافت و دقت هر چه تمام خلق شده بودن و نوشتن این داستان و پیوند زدن ماجراها به یکدیگه واقعا هنرمندانه بود
October 15, 2021
Recunosc că am fost puțin sceptică la început poate fiindcă terapia nu este un lucru pe care eu l-aș face, deși consider că este esențială conexiunea prin discuție și că multe metode și analize profunde puse în practică de diverși terapeuți/psihologi/psihanaliști pot rezolva probleme esențiale și pot schimba traiectorii. Astfel că la început am fost puțin în dezacord cu perspectiva asupra terapiei, mai ales că Yalom evidențiază părți mai puțin neplăcute. Însă, pe parcursul cărții m-am deschis din ce în ce mai tare și mi-a plăcut nespus de mult să văd cum rolurile se inversează, cum terapeutul devine pacient și viceversa. Mi se pare foarte ingenios! Plus că Yalom a construit încetișor o premisă, tocmai pentru a o demonta la sfârșit. A demonstrat, până la urmă, că tot ce este realizat de oameni și cu oameni are propriile deficiențe și că nici măcar un terapeut de succes nu poate să surprindă toate dedesubturile ființei umane. O carte foarte faină!
November 27, 2018
Το μόνο βιβλίο του Γιάλομ για την ώρα που δεν κατάφερε να με πείσει καθόλου. Με καλές στιγμές πότε αστείες, πότε συγκινητικές σίγουρα αλλά σε καμία περίπτωση δε μου έδωσε εκείνα τα στοιχεία που θεωρούσα ότι θα διαβάσω εξού και δεν εχω να γραψω και πολλά στην κριτική μου. Απλά δε με αγγιξε. Τιποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
June 7, 2023
این کتاب هم مثل بقیه� کتاب های یالوم برای من دوست داشتنی بود…بخصو� اینکه جملها� توی متن این کتاب خوندم که ذهن پریشونم رو آروم کرد�
«گاهی اوقات سرنوشت ما رو به موقعیت هایی میکشون� که توش چیزهای درست غلطه.»
«گاهی اوقات سرنوشت ما رو به موقعیت هایی میکشون� که توش چیزهای درست غلطه.»
August 10, 2022
این نویسنده همیشه منو مبهوت کرده.. سیر داستانی این آدم ها و ربطی که به هم پیدا می کنن واقعا جالبه..
September 10, 2022
Man žiauriai, žiauriai, nu tiesiog ŽIAU-RIAI patinka Yalom'o rašymo stilius, jo požiūris, mintys ir unikali psichologijos doktrina. "Melagis ant kušetės" - ne išimtis.
Autorius labai aiškiai ir nedviprasmiškai atskleidžia nuolatinę psichoterapeuto ir paciento ryšio kontflikto egzistencijos koliziją. Kaip pagelbėti pacientui, padėti jam išsilaisvinti iš psichologinių kančių, bet kartu neišklysti iš profesinio neutralumo, diskretiškumo ribų, jų neperžengti? Atsakymas toks sudėtingas, kad tiesiog prašosi milijonų traktatų.
Yalom dar kartą parodo, koks svarbus yra žmogaus moralinis stuburas - net ir kitu norėjęs pasinaudoti individas geba galų galiausiai pasikeisti į gerąją pusę ir pats save pastatyti į psichoterapeuto vietą. O kitas, galbūt net ir labiausiai nepriekaištingai gludinantis savo reputacijos ir įvaizdžio atspindį susimauna dėl nepasotinamo šlovės, garbės ir materialinio gėrio siekio.
Knyga, kuri sukrečia, apverčia tavo įsivaizdavimą apie pasitikėjimą kitu ir padeda dar labiau įvertinti save bei tai, kad psichoterapija dažnai yra tas tikrasis išsigelbėjimo ratas, ištraukiantis iš savinaikos liūno.
Autorius labai aiškiai ir nedviprasmiškai atskleidžia nuolatinę psichoterapeuto ir paciento ryšio kontflikto egzistencijos koliziją. Kaip pagelbėti pacientui, padėti jam išsilaisvinti iš psichologinių kančių, bet kartu neišklysti iš profesinio neutralumo, diskretiškumo ribų, jų neperžengti? Atsakymas toks sudėtingas, kad tiesiog prašosi milijonų traktatų.
Yalom dar kartą parodo, koks svarbus yra žmogaus moralinis stuburas - net ir kitu norėjęs pasinaudoti individas geba galų galiausiai pasikeisti į gerąją pusę ir pats save pastatyti į psichoterapeuto vietą. O kitas, galbūt net ir labiausiai nepriekaištingai gludinantis savo reputacijos ir įvaizdžio atspindį susimauna dėl nepasotinamo šlovės, garbės ir materialinio gėrio siekio.
Knyga, kuri sukrečia, apverčia tavo įsivaizdavimą apie pasitikėjimą kitu ir padeda dar labiau įvertinti save bei tai, kad psichoterapija dažnai yra tas tikrasis išsigelbėjimo ratas, ištraukiantis iš savinaikos liūno.
Displaying 1 - 30 of 1,385 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.