What do you think?
Rate this book
نامه به فلیسه
در این مجموعه، نامه‌ها� کافکا به نامزدش «فلیسه باوئر» گردآوری شده است. گفتنی است فلیسه باوئر در سال ۱۹۱۶ میلادی، به تشویق کافکا داوطلب کار در «خانه قوم یهود» در برلین شد. هدف از تشکیل این خانه، آموزش فرهنگی و مذهبی به کودکان و نوجوانان بی‌بضاع� بود که فلیسه در آن جا به کار تدریس اشتغال داشت. کافکا در ۲۰ سپتامبر ۱۹۱۲، نخستین نامه‌ا� را به فلیسه نوشت و در حقیقت او را دانسته یا نادانسته، به صورت پناهگاهی برای گریز از یورش «واقعیت» خود می‌دانس�. سه ماه بعد، در شب سال نو، کافکا به فلیسه نامه شگفت‌انگیز� نوشت. در این نامه � با مضمون «ادبیات، ادبیات ناب است» � کافکا از فلیسه می‌خواه� به سوالی جواب دهد که وقتی به آن می‌پردازد� اصولا سوال نیست بلکه توصیفی است از خودش و «رابطه به شدت مسئله آفرین‌ا� با او و دنیا». کافکا، در ۱۲ فوریه ۱۹۲۲، در یادداشت‌ها� روزانه‌ا� نوشت که او هرگز در خود عبارتی چون «عاشقت هستم» را نمی‌شناسد� بلکه فقط از آرامش مورد اشتیاقی خبر دارد که: بی‌تردی� با عاشقت هستم من درهم می‌شکن�.
807 pages, Hardcover
First published January 1, 1967
426 people are currently reading
7,735 people want to read
About the author
Franz Kafka
3,237books35.2kfollowersPrague-born writer Franz Kafka wrote in German, and his stories, such as "
The Metamorphosis
" (1916), and posthumously published novels, including
The Trial
(1925), concern troubled individuals in a nightmarishly impersonal world.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 133 reviews
February 14, 2025
"Eres la paz y la zozobra de mi corazón."
Es el 13 de agosto 1912 y Franz Kafka asiste a una velada íntima en la casa de su amigo y albacea Max Brod.
Sin darse cuenta al principio no nota que hay una dama sentada allí. Viene de Berlín y se llama Felice Bauer. Se produce así el primer encuentro entre Franz y una mujer que lo llevará hasta los rincones más recónditos del amor.
Kafka ha quedado hechizado de esta simple mujer con prácticamente pocos atributo. No importa: la atracción fue más y lo cautivó.
Comenzaría así una relación que terminará el día de Navidad de 1917, dos meses después de que Kafka escupe sangre y comienza a entender que su destino está sellado: la tuberculosis lo acechará e implacablemente lo matará el 3 de junio de 1924.
En el medio de este período de años pasarán más de quinientas cartas, escritas a veces con apuro, en otras ocasiones bajo una presión enloquecedora; así también como dos sendos compromisos matrimoniales: el primero (con la única foto mediante conservada afortunadamente) se llevó a cabo el 1 de junio de 1914 y el segundo a principio de julio de 1917.
Naturalmente, a ambos compromisos les corresponderá una ruptura, el 12 de julio de 1914 en el "juicio del hotel Askanischer Hof", como Kafka lo definiera oportunamente y el otro en esa Navidad indicada anteriormente.
La relación epistolar será una necesidad, una dependencia emocional muy fuerte, un amor extraño y controvertido entre ambos, pero principalmente para Kafka que entrará en un torbellino de pasiones que le deparará su corazón, el cual lucha con su necesidad de establecerse definitivamente como escritor.
Esta puja nunca cejará y ahondará el conflicto. Kafka, completamente fuera de control presionará con sus palabras una y otra vez a Felice quien por momentos no entiende cuál es el punto al que el escritor quiere llegar.
Tal vez, ambos fueron arrastrados bajo el influjo de esa famosa frase de Franz que dice "A partir de determinado punto no hay retorno. Ese es el punto que hay que alcanzar."
El la ama, se siente completamente absorbido por la relación y está a sus pies, pero rehúye constantemente a la posibilidad de casarse y es lógico, ya que su único propósito es escribir: "Mi empleo me resulta insoportable porque contradice mi único anhelo y mi única vocación que es la literatura, dado que no soy nada más que literatura y no puedo ni quiero ser otra cosa".
Por otro lado, la idea de convivir con una esposa lo aterra. Íntimamente ella lo sabe y seguramente se habrá dado cuenta que nunca iba a funcionar. Es claro, ella quiere vivir con él en Berlín mientras que él prefiere establecerse en Praga y vivir de la literatura. Es más, juntos averiguan distintos apartamentos y casas para alquilar pero nunca llegan a zanjar la cuestión.
Uno como lector va comprobando cómo la naturaleza de las cartas va variando de la pasión, la necesidad y la dependencia al conflicto innecesario, para transformarse con el correr de los años en un una apatía por parte de ella y el creciente desconcierto por parte de él.
La relación va en a un franco declive y será insoslayable el fin. Todo terminará en la nada, aún con la ayuda de algunos interlocutores como Max Brod y especialmente de Grete Bloch, amiga de Felice que terminará carteándose también con él en un auténtico "triángulo de amor bizarro" como esa canción de New Order.
Kafka, que siempre luchó contra sí mismo y contra las barreras y obstáculos que creó para complicarlo todo, tal vez como le sucede a los personajes de sus novelas -especialmente K. y Joseph K. de "El castillo" y "El proceso", hizo lo mismo para su relación personal que siempre fue débil, dependiente y conflictiva también con otras, tal es el caso de Juli Wohryzek y muy marcadamente con Mílena Jesenská con quien también mantuvo un intercambio epistolar intenso y complejo teniendo en cuenta que Mílena estaba casada.
Lo que realmente es de destacar aquí es la naturaleza (y belleza) de muchas de estas cartas, algunas de ellas de una factura notable y teñidas de una literatura exultante, con frases poderosas e inolvidables que confirman el poder que Franz Kafka tenía a la hora de sentarse a escribir.
Todo lo que escribía era de calidad, poderoso e inigualable y si tenemos en cuenta que ponía su corazón en ello, todo adquiere un relieve aún más hermoso.
Cito algunos ejemplos:
"Para que lo sepas, mi amor, pienso en ti con tanto amor y devoción como si Dios te hubiera confiado a mí con las más inequívocas palabras."
"Actualmente corro hacia la soledad como el agua hacia el mar."
"Termino, ya es tarde, no acabaría nunca, menuda ocupación para mis manos, esta de escribir cartas, cuando para lo único que están hechas y lo único que desean es tenerte a ti."
"Soy tuyo a más no poder, esto puedo decirlo gracias a la visión de conjunto que, a estas alturas, poseo sobre mis treinta años de existencia."
"Desde que nos amamos serenamente, tus cartas se han convertido en una imprescindible ayuda para mi existencia; alguien y no silente alguien, sino la que es mi amada se preocupa por mí, y esto me hace saltar de tu carta a mi trabajo en un mejor estado de ánimo."
"Mi amor, ¿por qué cerrar las cartas con besos, puesto que las cartas son de por sí poco importantes, y que ante tu presencia anhelada y sin embargo inconcebible, papel y pluma se precipitarían a la nada que de hecho ya son?"
Mañana me pondré a escribir de nuevo, con todas mis fuerzas, cuando no escribo siento como si una mano inflexible me arrojara de la vida a empujones."
La editorial Nórdica ha publicado un volumen realmente maravilloso y muy completo, a partir de una investigación concienzuda y seria en una edición de más de ochocientas páginas.
Dijo Kafka una vez "Yo soluciono mis problemas dejando que ellos me devoren."
Al parecer, en lo que concierne a los problemas de su corazón, fue devorado por su propia pasión y contradicciones.
Es el 13 de agosto 1912 y Franz Kafka asiste a una velada íntima en la casa de su amigo y albacea Max Brod.
Sin darse cuenta al principio no nota que hay una dama sentada allí. Viene de Berlín y se llama Felice Bauer. Se produce así el primer encuentro entre Franz y una mujer que lo llevará hasta los rincones más recónditos del amor.
Kafka ha quedado hechizado de esta simple mujer con prácticamente pocos atributo. No importa: la atracción fue más y lo cautivó.
Comenzaría así una relación que terminará el día de Navidad de 1917, dos meses después de que Kafka escupe sangre y comienza a entender que su destino está sellado: la tuberculosis lo acechará e implacablemente lo matará el 3 de junio de 1924.
En el medio de este período de años pasarán más de quinientas cartas, escritas a veces con apuro, en otras ocasiones bajo una presión enloquecedora; así también como dos sendos compromisos matrimoniales: el primero (con la única foto mediante conservada afortunadamente) se llevó a cabo el 1 de junio de 1914 y el segundo a principio de julio de 1917.
Naturalmente, a ambos compromisos les corresponderá una ruptura, el 12 de julio de 1914 en el "juicio del hotel Askanischer Hof", como Kafka lo definiera oportunamente y el otro en esa Navidad indicada anteriormente.
La relación epistolar será una necesidad, una dependencia emocional muy fuerte, un amor extraño y controvertido entre ambos, pero principalmente para Kafka que entrará en un torbellino de pasiones que le deparará su corazón, el cual lucha con su necesidad de establecerse definitivamente como escritor.
Esta puja nunca cejará y ahondará el conflicto. Kafka, completamente fuera de control presionará con sus palabras una y otra vez a Felice quien por momentos no entiende cuál es el punto al que el escritor quiere llegar.
Tal vez, ambos fueron arrastrados bajo el influjo de esa famosa frase de Franz que dice "A partir de determinado punto no hay retorno. Ese es el punto que hay que alcanzar."
El la ama, se siente completamente absorbido por la relación y está a sus pies, pero rehúye constantemente a la posibilidad de casarse y es lógico, ya que su único propósito es escribir: "Mi empleo me resulta insoportable porque contradice mi único anhelo y mi única vocación que es la literatura, dado que no soy nada más que literatura y no puedo ni quiero ser otra cosa".
Por otro lado, la idea de convivir con una esposa lo aterra. Íntimamente ella lo sabe y seguramente se habrá dado cuenta que nunca iba a funcionar. Es claro, ella quiere vivir con él en Berlín mientras que él prefiere establecerse en Praga y vivir de la literatura. Es más, juntos averiguan distintos apartamentos y casas para alquilar pero nunca llegan a zanjar la cuestión.
Uno como lector va comprobando cómo la naturaleza de las cartas va variando de la pasión, la necesidad y la dependencia al conflicto innecesario, para transformarse con el correr de los años en un una apatía por parte de ella y el creciente desconcierto por parte de él.
La relación va en a un franco declive y será insoslayable el fin. Todo terminará en la nada, aún con la ayuda de algunos interlocutores como Max Brod y especialmente de Grete Bloch, amiga de Felice que terminará carteándose también con él en un auténtico "triángulo de amor bizarro" como esa canción de New Order.
Kafka, que siempre luchó contra sí mismo y contra las barreras y obstáculos que creó para complicarlo todo, tal vez como le sucede a los personajes de sus novelas -especialmente K. y Joseph K. de "El castillo" y "El proceso", hizo lo mismo para su relación personal que siempre fue débil, dependiente y conflictiva también con otras, tal es el caso de Juli Wohryzek y muy marcadamente con Mílena Jesenská con quien también mantuvo un intercambio epistolar intenso y complejo teniendo en cuenta que Mílena estaba casada.
Lo que realmente es de destacar aquí es la naturaleza (y belleza) de muchas de estas cartas, algunas de ellas de una factura notable y teñidas de una literatura exultante, con frases poderosas e inolvidables que confirman el poder que Franz Kafka tenía a la hora de sentarse a escribir.
Todo lo que escribía era de calidad, poderoso e inigualable y si tenemos en cuenta que ponía su corazón en ello, todo adquiere un relieve aún más hermoso.
Cito algunos ejemplos:
"Para que lo sepas, mi amor, pienso en ti con tanto amor y devoción como si Dios te hubiera confiado a mí con las más inequívocas palabras."
"Actualmente corro hacia la soledad como el agua hacia el mar."
"Termino, ya es tarde, no acabaría nunca, menuda ocupación para mis manos, esta de escribir cartas, cuando para lo único que están hechas y lo único que desean es tenerte a ti."
"Soy tuyo a más no poder, esto puedo decirlo gracias a la visión de conjunto que, a estas alturas, poseo sobre mis treinta años de existencia."
"Desde que nos amamos serenamente, tus cartas se han convertido en una imprescindible ayuda para mi existencia; alguien y no silente alguien, sino la que es mi amada se preocupa por mí, y esto me hace saltar de tu carta a mi trabajo en un mejor estado de ánimo."
"Mi amor, ¿por qué cerrar las cartas con besos, puesto que las cartas son de por sí poco importantes, y que ante tu presencia anhelada y sin embargo inconcebible, papel y pluma se precipitarían a la nada que de hecho ya son?"
Mañana me pondré a escribir de nuevo, con todas mis fuerzas, cuando no escribo siento como si una mano inflexible me arrojara de la vida a empujones."
La editorial Nórdica ha publicado un volumen realmente maravilloso y muy completo, a partir de una investigación concienzuda y seria en una edición de más de ochocientas páginas.
Dijo Kafka una vez "Yo soluciono mis problemas dejando que ellos me devoren."
Al parecer, en lo que concierne a los problemas de su corazón, fue devorado por su propia pasión y contradicciones.
Read
October 21, 2020Той е толкова труден за проумяване. Творбите му са енигматични и задушаващи. Въздейства повече чрез светоусещане, отколкото с идеи и образи. Затова и влиянието му е огромно. Мисля, че цялата модерна литература на 20 век дължим основно на него, на първият истински нещастен човек от това столетие.
А в писмата си той е свободен и искрен по най-уязвимия начин. Независимо дали са до любимите Фелице и Милена, до страшния баща или до приятелите, те звучат сякаш са до един и същи човек. Явно това е ефектът на изповедта. Писал ги е сякаш за самия себе си, адресатът е повод да повдигне завесата към вътрешния си свят � сякаш единственият, който обитава.
Кафка е изтерзана душа. Жизнените сокове на този млад старец са изсмукани в детска възраст от тираничното възпитание и грубиянската енергия на еснафа Херман, бащата на Франц.
(Нищо необичайно за ония времена, когато родителската власт се е схващала в буквалния смисъл на думата “власт�, но докато някои деца порастват устойчиви, други се прекършват.)
Другото име на Кафка е “противоречие�. Самотник, който копнее за компания, но бяга от нея. Мъж, който мечтае за брак, но разтрогва неколкократно годежите си. Писател, който не може да живее без писането, но който иска да бъде заличен като такъв след смъртта си.
Накратко, човек който ужасно се е боял от материализацията на желанията си. Затова е стопирал всяка възможност за щастие в зародиш. Не му помага особено и крехкото здраве � постоянната умора и безсъние, главоболието и нервно напрежение, в което “живее�. Слабост, колкото физическа, толкова и душевна. Безкрайна умора от живота.
Избирам да не давам оценка на писмата. Не ги е писал с идеята за публикация, не са художествени (в този смисъл), не би трябвало да подлежат на директна читателска присъда. Не мога да кажа, че ми харесват или че не ми харесват. Точно както е с творчеството му � не е замислено да е приятно, отморяващо, да поражда красиви представи. Изживява се болезнено, а послевкусът остава дълго.
“Поняког� не разбирам как хората са открили понятието “радост�, вероятно са го измислили единствено, за да може “скръб� да си има противоположно понятие.�
“Изобщ� мисля, че човек би трябвало да чете само такива книги, които хапят и бодат. Ако книгата, която четем, не ни събужда като удар с пестник по главата, за какво я четем? ...книгата трябва да бъде брадва за заледеното море вътре в нас.�
“Н� тъй като не можеше да стане по-ужасно, работите взеха да се оправят.�
“Дефиницият� за писателя...той е изкупителната жертва на човечеството, той позволява на хората невинно, почти невинно, да се наслаждават на греха.�
А в писмата си той е свободен и искрен по най-уязвимия начин. Независимо дали са до любимите Фелице и Милена, до страшния баща или до приятелите, те звучат сякаш са до един и същи човек. Явно това е ефектът на изповедта. Писал ги е сякаш за самия себе си, адресатът е повод да повдигне завесата към вътрешния си свят � сякаш единственият, който обитава.
Кафка е изтерзана душа. Жизнените сокове на този млад старец са изсмукани в детска възраст от тираничното възпитание и грубиянската енергия на еснафа Херман, бащата на Франц.
(Нищо необичайно за ония времена, когато родителската власт се е схващала в буквалния смисъл на думата “власт�, но докато някои деца порастват устойчиви, други се прекършват.)
Другото име на Кафка е “противоречие�. Самотник, който копнее за компания, но бяга от нея. Мъж, който мечтае за брак, но разтрогва неколкократно годежите си. Писател, който не може да живее без писането, но който иска да бъде заличен като такъв след смъртта си.
Накратко, човек който ужасно се е боял от материализацията на желанията си. Затова е стопирал всяка възможност за щастие в зародиш. Не му помага особено и крехкото здраве � постоянната умора и безсъние, главоболието и нервно напрежение, в което “живее�. Слабост, колкото физическа, толкова и душевна. Безкрайна умора от живота.
Избирам да не давам оценка на писмата. Не ги е писал с идеята за публикация, не са художествени (в този смисъл), не би трябвало да подлежат на директна читателска присъда. Не мога да кажа, че ми харесват или че не ми харесват. Точно както е с творчеството му � не е замислено да е приятно, отморяващо, да поражда красиви представи. Изживява се болезнено, а послевкусът остава дълго.
“Поняког� не разбирам как хората са открили понятието “радост�, вероятно са го измислили единствено, за да може “скръб� да си има противоположно понятие.�
“Изобщ� мисля, че човек би трябвало да чете само такива книги, които хапят и бодат. Ако книгата, която четем, не ни събужда като удар с пестник по главата, за какво я четем? ...книгата трябва да бъде брадва за заледеното море вътре в нас.�
“Н� тъй като не можеше да стане по-ужасно, работите взеха да се оправят.�
“Дефиницият� за писателя...той е изкупителната жертва на човечеството, той позволява на хората невинно, почти невинно, да се наслаждават на греха.�
August 27, 2021
.
وقتی از جانب تو اطمینان خاطر ندارم، وقتی به حیرتم می‌انداز� چه می‌توان� بکنم؟ اگر تو طوری بودی که با یک آه، دست از همه چیز بر می‌داشت� درک کردنش فوق‌العاد� آسان بود. اگر من جای تو بودم به آن سر دنیا فرار کرده بودم. ولی تو من نیستی، تو سرشار از انرژی هستی، سریع‌الانتقا� و هوشیاری.
💍
این کتاب شامل نامه‌ها� کافکا به فلیسه هست؛ یعنی نامه‌ها� فلیسه به کافکا داخلش نیست، از قرار معلوم چیزی از نامه‌ها� فلیسه به کافکا باقی نمانده... در بخش دوم کتاب، کافکا با یکی از دوستان فلیسه به نام گرته بلوخ هم نامه‌نگار� دارد که برخی از آن‌ه� داخل کتاب آمده، هرچند که بعد از بازیافت آن‌ه� را توانستند دوباره بنویسند، زیرا تماما ریز ریز شده بوده. چند تا نامه از مادر کافکا به خانواده� فلیسه هم موجوده. در جستار مقدماتی که اول کتاب آمده شرح کلی از زندگی کافکا و آثارش و دید و نگرشش به ادبیات هم آمده که بسیار خواندنی بود.
وقتی از جانب تو اطمینان خاطر ندارم، وقتی به حیرتم می‌انداز� چه می‌توان� بکنم؟ اگر تو طوری بودی که با یک آه، دست از همه چیز بر می‌داشت� درک کردنش فوق‌العاد� آسان بود. اگر من جای تو بودم به آن سر دنیا فرار کرده بودم. ولی تو من نیستی، تو سرشار از انرژی هستی، سریع‌الانتقا� و هوشیاری.
💍
این کتاب شامل نامه‌ها� کافکا به فلیسه هست؛ یعنی نامه‌ها� فلیسه به کافکا داخلش نیست، از قرار معلوم چیزی از نامه‌ها� فلیسه به کافکا باقی نمانده... در بخش دوم کتاب، کافکا با یکی از دوستان فلیسه به نام گرته بلوخ هم نامه‌نگار� دارد که برخی از آن‌ه� داخل کتاب آمده، هرچند که بعد از بازیافت آن‌ه� را توانستند دوباره بنویسند، زیرا تماما ریز ریز شده بوده. چند تا نامه از مادر کافکا به خانواده� فلیسه هم موجوده. در جستار مقدماتی که اول کتاب آمده شرح کلی از زندگی کافکا و آثارش و دید و نگرشش به ادبیات هم آمده که بسیار خواندنی بود.
February 2, 2022
تک تک نامه ها رو تا عمق استخون میشه حس کرد!
اگه حس داشته باشی!
اگه حس داشته باشی!
November 15, 2023
No, I will never forgive Franz Kafka!
Yes, I maintain my earlier comment, as below, but this time without any second thoughts!
**
I am almost, or I seem to come near in small steps, at the first half of this very big volume and I got a pretty violent inspiration, that made me produce, quietly and not out loud, a very unusual verdict: ‘you really are a little blockhead, Franz!� Seriously, you make me say things I don’t believe a bit. But there is one thing I surely cannot deny feeling, that you’re killing the most profound vibes of optimism that I still have sheltered inside of me. That’s a horrid feeling. And I am continually dumbfounded how Felice keeps writing back to you :) To understand this weird mystery I have to keep you company in the second half of the book too
Yes, I maintain my earlier comment, as below, but this time without any second thoughts!
**
I am almost, or I seem to come near in small steps, at the first half of this very big volume and I got a pretty violent inspiration, that made me produce, quietly and not out loud, a very unusual verdict: ‘you really are a little blockhead, Franz!� Seriously, you make me say things I don’t believe a bit. But there is one thing I surely cannot deny feeling, that you’re killing the most profound vibes of optimism that I still have sheltered inside of me. That’s a horrid feeling. And I am continually dumbfounded how Felice keeps writing back to you :) To understand this weird mystery I have to keep you company in the second half of the book too
July 8, 2013
This is a book of love letters sent by Franz Kafka to Felice Bauer between 1912-1917, the woman he was engaged to marry several times. A prolific letter writer, sometimes Kafka would write her twice a day. The following is a line from one of his more famous letters to her and it’s quite intense:
“…I answer one of your letters, then lie in bed in apparent calm, but my heart beats through my entire body and is conscious only of you.�
The letters offer an insight into Kafka’s genius and are reflective of his works, often filled with paranoia, nervousness, and feelings of isolation. There is a lot of emotion there as well � passion, a need to be loved, jealousy. Here’s an example, “I am jealous of all the people in your letter, those named and those unnamed, men and girls, business people and writers…�
Kafka wrote more than 500 letters to Felice but he destroyed all her correspondences to him. Sadly their relationship ended in 1917 when Kafka was diagnosed with tuberculosis. He died in 1924.
“…I answer one of your letters, then lie in bed in apparent calm, but my heart beats through my entire body and is conscious only of you.�
The letters offer an insight into Kafka’s genius and are reflective of his works, often filled with paranoia, nervousness, and feelings of isolation. There is a lot of emotion there as well � passion, a need to be loved, jealousy. Here’s an example, “I am jealous of all the people in your letter, those named and those unnamed, men and girls, business people and writers…�
Kafka wrote more than 500 letters to Felice but he destroyed all her correspondences to him. Sadly their relationship ended in 1917 when Kafka was diagnosed with tuberculosis. He died in 1924.
September 15, 2015
اگر عمری را به انتظار باشم و هر آنچه با مشقت تمام٬هر چند اندک٬به دست آورده باشم و تمام عمر نمانده ام را٬برای آن لحظه که چشمهای بی قرار تو به من آرامش می دهد که دوستم داری...از دست بدهم می دانم که خیلی کم است و ارزش دارد.
خواستن تو نه از دوست داشتن است نه از روی هوس٬من نیازمند تو نیستم٬نمی خواهم که مال من باشی٬من عاشقم٬طالبم٬تمام ذرات وجودم ترا می طلبد.من عاشقم!عشقی که با آن به دنیا آمدم.با آن زندگی می کنم و برای آن میمیرم.عشقی که حتا در لحظاتی که ممکن است به یادت نباشم در وجودم لانه دارد.عشقی که تمام لحظات آرامشم را آشفته می سازد و در تمام اشفتگی هایم به من آرامش می بخشد.همیشه خود را خیلی کوچکتر از آن می دیدم که کلمه ی عشق را بر زبان جاری سازم.احساس می کنم با تمام کوچک بودنم توانسته ام عشقی بزرگ٬عشق ترا٬در وجودم جای دهم.
پس می توانم بگویم عاشقم.عاشق تو فلیسه ی من.بهترین٬بهترین من.آره من عاشقم.صادقم...اگر باور نداری هر چه می پسندی٬مرا بدان بخوان از تو دلگیر نخواهم شد.زیرا وجدان من در نزد عشقی که در وجودم لانه کرده راحت است
خواستن تو نه از دوست داشتن است نه از روی هوس٬من نیازمند تو نیستم٬نمی خواهم که مال من باشی٬من عاشقم٬طالبم٬تمام ذرات وجودم ترا می طلبد.من عاشقم!عشقی که با آن به دنیا آمدم.با آن زندگی می کنم و برای آن میمیرم.عشقی که حتا در لحظاتی که ممکن است به یادت نباشم در وجودم لانه دارد.عشقی که تمام لحظات آرامشم را آشفته می سازد و در تمام اشفتگی هایم به من آرامش می بخشد.همیشه خود را خیلی کوچکتر از آن می دیدم که کلمه ی عشق را بر زبان جاری سازم.احساس می کنم با تمام کوچک بودنم توانسته ام عشقی بزرگ٬عشق ترا٬در وجودم جای دهم.
پس می توانم بگویم عاشقم.عاشق تو فلیسه ی من.بهترین٬بهترین من.آره من عاشقم.صادقم...اگر باور نداری هر چه می پسندی٬مرا بدان بخوان از تو دلگیر نخواهم شد.زیرا وجدان من در نزد عشقی که در وجودم لانه کرده راحت است
September 25, 2013
She was dull, had no taste for literature, poetry or theatre, yet he was intent on marrying her. Their break up gave literature The Trail. Behind a very great writer there is a dull woman. (I myself am too interesting to inspire great art.)
Read
February 22, 2021„Изобщ� мисля, че човек би трябвало да чете само такива книги, които хапят и бодат. Ако книгата, която четем, не ни събужда като удар с пестник по главата, за какво я четем? За да ни направи щастливи, както пишеш ти? Господи, та ние бихме могли да сме щастливи и ако нямахме книги, а такива книги, които ни ощастливяват, бихме могли в краен случай и сами да си ги пишем. Ние обаче имаме нужда от книги, които ни въздействат подобно на нещастие, от което много ни боли, като смъртта на някого, когото сме обичали повече от самите нас, като прокуждане вдън горите, далеч от всички хора, като самоубийство; книгата трябва да бъде брадва за заледеното море вътре в нас. Така мисля.�
Франц Кафка
Франц Кафка
December 8, 2016
Franz Kafka and Felice Bauer's engagement photograph, July 1917
Kafka's True Will: An Introductory Essay, by Erich Heller
Editors' Note
First Page of a letter from Franz Kafka to Felice Bauer
Biographical Note
--Letters to Felice Bauer
Biographical Note
--Letters to Grete Bloch
Notes
Appendix
Chronology
Index
Kafka's True Will: An Introductory Essay, by Erich Heller
Editors' Note
First Page of a letter from Franz Kafka to Felice Bauer
Biographical Note
--Letters to Felice Bauer
Biographical Note
--Letters to Grete Bloch
Notes
Appendix
Chronology
Index
December 18, 2023
و بلاخره بعد از یک ماه و نیم مزه مزه کردن و همنشینی این کتاب هم به پایان رسید.
خوندن نامه‌ها� کافکا کمک میکنه هر چه بیشتر به دنیای منحصر به فرد این نویسنده آشنا بشیم، و به روحیات، زندگی و اعتقاداتش پی ببریم..
و چه مرد نابغه و نویسنده بزرگ و روشن بین و در عین حال مهربان، منزوی، فوق‌العاد� حساس که بیماری جسمانی هم به رنج‌ها� متعددش اضافه کرده بود.
و چقدر روحیاتمان به هم شباهت دارند جنابِ کافکای بسیار عزیزم!..
نقل قول‌ه�:
*وای که چقدر همه ما ضعیف هستیم!
*آدم وابسته نمی‌توان� یار و یاور فراوانی داشته باشد!
*من برای همیشه به خودم غل و زنجیر شده‌ام� این است آنچه من هستم و آنچه باید بکوشم با آن زندگی کنم.
*زندگی مشترک دائمی بدون دروغ به همان اندازه غیرممکن است که زندگی مشترک دائمی بدون صداقت.
خوندن نامه‌ها� کافکا کمک میکنه هر چه بیشتر به دنیای منحصر به فرد این نویسنده آشنا بشیم، و به روحیات، زندگی و اعتقاداتش پی ببریم..
و چه مرد نابغه و نویسنده بزرگ و روشن بین و در عین حال مهربان، منزوی، فوق‌العاد� حساس که بیماری جسمانی هم به رنج‌ها� متعددش اضافه کرده بود.
و چقدر روحیاتمان به هم شباهت دارند جنابِ کافکای بسیار عزیزم!..
نقل قول‌ه�:
*وای که چقدر همه ما ضعیف هستیم!
*آدم وابسته نمی‌توان� یار و یاور فراوانی داشته باشد!
*من برای همیشه به خودم غل و زنجیر شده‌ام� این است آنچه من هستم و آنچه باید بکوشم با آن زندگی کنم.
*زندگی مشترک دائمی بدون دروغ به همان اندازه غیرممکن است که زندگی مشترک دائمی بدون صداقت.
December 22, 2020
Η αλληλογραφία του Kafka με τη Felice Bauer με βοήθησε ιδιαίτερα στο να κατανοήσω τις ιδέες αλλά και τις εμμονές που βρίσκονται μέσα στο λογοτεχνικό του έργο. Και στην περίπτωση αυτή, όπως και στις άλλες συλλογές επιστολών του, οι απαντήσεις της Felice δεν σώζονται. Αν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση για το κατά πόσο ο Kafka προσπάθησε να δημιουργήσει μια παρασιτική σχέση εις βάρος της νεαρής αρραβωνιαστικιάς του, νομίζω πως θα έπρεπε να πω πως, ναι, αυτό ισχύει. Το ήξερε πως για εκείνον το να την κόψει και να την ράψει στα δικά του μέτρα ήταν θέμα επιβίωσης και δεν έπαψε να βασανίζεται από ενοχές γι' αυτήν του ανάγκη.
Σε ένα πρακτικό επίπεδο εκείνη αντιπροσωπεύει την ανάληψη των ευθυνών που προκύπτουν από τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, είναι αρκετά δυνατή ώστε να μπορεί να εργάζεται ακούραστα προκειμένου να συντηρεί την οικογένειά της, είναι έξυπνη ώστε να μπορεί να κατανοήσει τις λογοτεχνικές του αγωνίες, και καταφέρνει να του γίνει οικεία σε σημείο που να μην του προκαλεί αποστροφή. Όταν ο Kafka διαγιγνώσκεται με φυματίωση η σχέση τους τελειώνει - ευτυχώς για εκείνη, δυστυχώς για εκείνον. Νομίζω πως χάνοντάς την, χάνει τη μοναδική ευκαιρία σωτηρίας που είχε. Υπηρξε για εκείνον αναντικατάστατη.
Υπάρχει ένα απόσπασμα στο πέμπτο από τα Οκτώ Μπλε Τετράδια (μετάφρ. Ερατώ Τριανταφυλλίδη, εκδ. Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 118 - 119 το οποίο προσδιορίζει τον τρόπο με το οποίο θεωρούσε τη σχέση του μαζί της:
"Για το ενδεχόμενο ότι μπορεί στο προσεχές μέλλον να πεθάνω ή να καταντήσω εντελώς ακατάλληλος για ζωή, - υπάρχει μεγάλη πιθανότητα γι' αυτό αφού τις τελευταίες δύο νύχτες έχω φτύσει πολύ αίμα - οφείλω να πω λοιπόν, πως έχω κάνει τον εαυτό μου κουρέλια. Αν ο πατέρας μου παλιότερα συνήθιζε να ξεστομίζει φριχτές αλλά κούφιες απειλές του είδους "θα σε σκίσω σαν ψάρι" - στην πραγματικότητα ούτε που μ' είχε αγγίξει ποτέ με το μικρό του δαχτυλάκι - η απειλή τώρα υλοποιείται ερήμην του. ο κόσμος - η Φ. είναι εκπρόσωπός του - και το Εγώ μου σκίζουν το σώμα μου κομμάτια σε μια διαμάχη που δεν έχει λύση".
Για εκείνον η χάρτινη Felice των επιστολών και της αλληλογραφίας και η πραγματική Felice, από σάρκα και οστά, υπήρξαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα της σχέσης τους δύο διαφορετικά, ξεχωριστά πρόσωπα. Όταν μετά από απανωτούς χωρισμούς και συμφιλιώσεις κατάφεραν να γίνουν ένα, εκείνος αρρώστησε.
Η εποχή που γράφει τη Μεταμόρφωση.
23 Νοεμβρίου 1912
Πολυαγαπημένη, θεέ μου πόσο σε αγαπάω! Είναι πολύ αργά τη νύχτα. Άφησα στην άκρη τη μικρή μου ιστορία, την οποία δεν δούλεψα καθόλου τα δύο τελευταία βράδια, και η οποία σιγά σιγά εξελίσσεται σε μια μεγαλύτερη διήγηση. Πώς θα μπορούσα να στη δώσω να τη διαβάσεις, ακόμα κι αν την είχα ολοκληρώσει; Είναι ιδιαίτερα ακατανόητη και ακόμα κι αν αυτό δεν στεκόταν εμπόδιο - ως τώρα δεν σε έχω κακομάθει με τίποτε ωραία γραψίματα - δεν θέλω να σου στείλει τίποτα για να διαβάσεις. Θέλω να στο διαβάσω εγώ ο ίδιος. Ναι, αυτό θα ήταν υπέροχο, να σου διαβάσω αυτήν την ιστορία μου, και παράλληλα να σου κρατώ το χέρι, καθώς η συγκεκριμένη διήγηση είναι λιγάκι τρομαχτική. Έχει το τίτλο "Η μεταμόρφωση"¨και θα σε τρόμαζε ολωσδιόλου, ίσως να μη θέλεις να ακούσεις ούτε μια λέξη από δαύτη καθώς, αλίμονο, σε τρομάζω αρκετά κάθε μέρα με τα γράμματά μου".
Λουλούδια, μουσική και ανεπάρκειες.
10 προς 11 Μαρτίου 1912 [1913] (Η Felice του στέλνει λουλούδια)
Τι έκανα για να αξίζω αυτό το κουτί με τα ωραία λουλούδια; Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι για να τα αξίζω, θα ήταν προτιμότερο αν ένας δαίμονας, κρυμμένος μέσα στο κουτί, μου δάγκωνε τη μύτη και δεν ξεκολλούσε από πάνω μου, έτσι ώστε να τον κουβαλάω επάνω μου για πάντα. Ξέρεις πως ποτέ πριν δεν αγαπούσα τα λουλούδια κι ακόμα και τώρα μπορώ να τα εκτιμήσω μονάχα εάν προέρχονται από εσένα κι επιπλέον τα εκτιμώ έμμεσα επειδή εσύ τα αγαπάς. Από την παιδική μου ηλικία υπήρχαν στιγμές που γινόμουν σχεδόν δυστυχισμένος εξαιτίας της ανικανότητάς μου να εκτιμήσω τα λουλούδια. Αυτή η ανικανότητα σχετίζεται ως ένα βαθμό με την ανικανότητά μου να εκτιμήσω τη μουσική ή τουλάχιστον ένιωθα πως αυτά τα δύο κατά κάποιον τρόπο συνδέονταν. Δεν διακρίνω παρά μόνο με μεγάλη δυσκολία την ομορφιά των λουλουδιών. Ένα τριαντάφυλλο είναι για μένα κάτι το αδιάφορο, δύο τριαντάφυλλα μοιάζουν ολόιδια κι ένα μπουκέτο μου φαίνεται ακανόνιστο και αναποτελεσματικό. Και όπως συμβαίνει με αυτές τις ανεπάρκειες, συχνά προσπαθώ να υποκρίνομαι στους άλλους πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα λουλούδια".
Ο Αυτοκράτορας και ο καφκικός γέλως.
Είναι αδύνατον να διαβάσω την συγκεκριμένη επιστολή χωρίς να με πιάσει κι εμένα νευρικό γέλιο. Είναι μεταδοτικό. Βαθιά καταπιεσμένος άνθρωπος ο Kafka ορισμένες φορές έχανε τον έλεγχο των συναισθημάτων του, στην προκειμένη περίπτωση είναι η επιτηδευμένη σοβαροφάνεια του εργασιακού του περιβάλλοντος αυτή που πυροδοτεί την έκρηξή του:
Ιανουάριος 8 προς 9 1912 [1913]
Κι εγώ μπορώ εξίσου να γελάσω, Felice, μην αμφιβάλλεις γι' αυτό. Είμαι περιβόητος για το γέλιο μου αν και παλιότερα ήμουν πολύ πιο τρελός από όσο είμαι τώρα. Μάλιστα με έπιασε κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον πρόεδρο της εταιρίας μας - πάνε δυο χρόνια από τότε, αλλά αυτήν την υπόθεση θα την θυμούνται όλοι στο γραφείο ακόμα κι όταν εγώ θα έχω φύγει - μια κρίση γέλιου και πώς! Πού να σου εξηγώ τη σημασία αυτού του άνδρα. Πίστεψέ με, πρόκειται περί σημαντικότατης προσωπικότητας. Ένας απλός υπάλληλος τον θεωρεί ό��ι ως κάτι γήινο αλλά ουράνιο. Και καθώς δεν είχαμε όλοι την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, η επαφή μας με το πρόεδρο ήταν για τον μέσο υπάλληλο - κι αυτό συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους οργανισμούς - εξίσου σημαντική όπως θα ήταν και μια συνάντηση με τον αληθινό Αυτοκράτορα [...]
Ο πιο αξιότιμος ανάμεσά μας (εγώ ήμουν ο πιο νέος) έβγαλε έναν ευχαριστήριο λόγο - σύντομο, συνετό, ζωηρό, σύμφωνο με τον χαρακτήρα του. Ο πρόεδρος άκουγε με τη στάση που συνήθιζε να παίρνει στις επίσημες περιστάσεις, θυμίζοντας λιγάκι τον Αυτοκράτορα όποτε παραχωρεί ακρόαση - και, αν κάποιος βρεθεί σε μια ορισμένη ψυχική διάθεση, μπορεί να βρει την πόζα αυτή εξαιρετικά αστεία. Πόδια ελαφρώς σταυρωμένα, αριστερό χέρι σφιγμένο σε γροθιά, ακουμπισμένο επάνω στη γωνία του τραπεζιού, κεφάλι σκυμμένο έτσι ώστε η μακριά, λευκή γενειάδα του να διπλώνει στο στήθος του, και πάνω από όλα το, όχι υπερβολικά μεγάλο, αλλά αρκούντως προτεταμένο στομάχι του, να ανεβοκατεβαίνει απαλά. Πρέπει να ήμουν εκτός εαυτού εκείνη τη μέρα, γιατί αυτή η στάση σώματος μου ήταν οικεία, και χωρίς αιτία με έπιασαν κρίσεις χαχανητών (διακοπτόμενες) οι οποίες αρχικά ακούγονταν σαν να είχα κάτι στο λαιμό που να με γαργαλάει, κι ευτυχώς ο πρόεδρος είχε σκυμμένο το βλέμμα [...]
Όταν όμως ο συνάδελφός μου τελείωσε την ομιλία του, ο πρόεδρος σήκωσε το κεφάλι και τότε για μια στιγμή καταλήφθηκα από τρόμο, μου κόπηκε το γέλιο, γιατί τώρα πλέον μπορούσε να δει την έκφρασή και να διαπιστώσει με ευκολία πως ο ήχος που έβγαινε από το στόμα μου δεν οφειλόταν σε βήχα [...]
Αρχικά γελούσα μόνο με τα μικρά αστειάκια που έκανε περιστασιακά ο πρόεδρος, αλλά αντί να το κάνω συγκρατημένα και με σεβασμό, είχα αρχίσει να γελάω δυνατά. Παρατηρώντας πως αυτό άρχισε να μεταδίδεται και στους συναδέλφους, γεγονός που τους προκάλεσε ανησυχία, αισθάνθηκα μεγαλύτερη λύπη για εκείνους παρά για μένα, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν προσπάθησα καν να το αποτρέψω ή να καλύψω το πρόσωπό μου, αλλά συνέχισα, αβοήθητος, να κοιτάζω κατάματα τον πρόεδρο [...]
Ο κόσμος, η όψη του κόσμου που μέχρι εκείνη τη στιγμή έβλεπα μπροστά μου, διαλύθηκε ολοσχερώς, και ξέσπασα σε ένα δυνατό και ασυγκράτητο γέλιο με τέτοιο ξεκάρδισμα για το οποίο μονάχα οι μαθητές πίσω από τα θρανία τους είναι ικανοί. Μια βαθιά σιωπή έπεσε και επιτέλους το γέλιο μου κι εγώ ήμασταν πλέον το κέντρο της προσοχής. Φυσικά, ενώ γελούσα, τα γόνατά μου έτρεμαν από το φόβο και οι συνάδελφοί μου με σιγοντάριζαν ξεκαρδισμένοι αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το ολοκληρωτικό τρόμο του προβαρισμένου και καλά προετοιμασμένου γέλιου μου κι έτσι παρέμειναν, λίγο -πολύ, απαρατήρητοι. Χτυπώντας το στήθος μου με το δεξί μου χέρι, αναγνωρίζοντας, αφενός, την αμαρτία μου (ενθυμούμενος την Ημέρα του Εξιλασμού) κι αφετέρου προκειμένου να βγάλω από μέσα όλο το καταπιεσμένο γέλιο, ζήτησα χίλια συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, χωρίς να γίνομαι πειστικός, καθώς νέα κύματα γέλιου έρχονταν να σκεπάσουν την ομιλία μου [...]
Περιττό να πω, πως ποτέ δεν μου συγχωρήθηκε ολοσχερώς αυτό μου το ατόπημα. Αλλά δεν με νοιάζει. Μπορεί να συμπεριφέρθηκα με αυτόν τον τρόπο τότε, προκειμένου να μπορέσω κατόπιν να σου αποδείξω πως είμαι ικανός να γελάσω".
Η σχέση του Kafka με τη λογοτεχνία.
[14 Αυγούστου 1913]
Κι αυτό που αναφέρει ως "καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα" δεν είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια από όλες τις λανθασμένες θεωρήσεις αυτή είναι η πλέον λανθασμένη. Δεν έχω καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, αλλά είμαι καμωμένος από λογοτεχνία, δεν είμαι τίποτε άλλο και δεν θα μπορούσα να γίνω τίποτε άλλο. Τις προάλλες διάβασα την ακόλουθη ιστορία σε μια "Ιστορία του Σατανισμού":
"Ήταν κάποτε ένας κληρικός που είχε φωνή τόσο γλυκιά και τόσο όμορφη ώστε όλοι όσοι τον άκουγαν ξεχείλιζαν από ευφορία. Μια μέρα ένας παπάς άκουσε τη γλυκύτητα αυτών των ήχων και είπε: "αυτό δεν είναι η φωνή ενός ανθρώπου αλλά του διαβόλου". Μπροστά σε όλους τους θαυμαστές εξόρκισε τον δαίμονα και τον έβγαλε έξω κι ύστερα το πτώμα (γιατί το σώμα είχε καταληφθεί από το διάβολο στη θέση της ψυχής) αποσυντέθηκε μέσα σε ένα σύννεφο δυσωδίας"
Κάπως έτσι είναι και η δική μου σχέση με τη λογοτεχνία, με τη μόνη διαφορά πως η δική μου λογοτεχνία δεν είναι τόσο γλυκιά όσο η φωνή του μοναχού".
Οι δαίμονες - φαντάσματα.
Αυτοί οι λογοτεχνικοί δαίμονες, αλλού τους ονομάζει "φαντάσματα" είναι κάτι στο οποίο ο Kafka αναφέρεται αδιάκοπα και φαίνεται πως αισθανόταν πως υπήρχαν δυνάμεις που του υπαγόρευαν τα όσα έγραφε. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα εννοούσε συμβολικά ή αν πίστευε πως υπάρχουν ως ανεξάρτητες οντότητες, κάτι παρόμοιο με τους μεσαιωνικούς δαίμονες. Άλλωστε η ιδέα που έχει για τον εσωτερικό Πύργο της Βαβέλ του υποδεικνύει πως το ίδιο γεγονός μπορεί να ερμηνευθεί με διαφορετικούς τρόπους, μπορεί να υπάρχει σε διαφορετικά επίπεδα και να παίρνει την ανάλογη μορφή.
Σε μια επιστολή του (προς την Grete Bloch - με την οποία παρεμπιπτόντως ο Kafka διέπραξε επιστολική απιστία απέναντι στη Felice, κάτι το οποίο οδήγησε στα γεγονότα του Askanischer Hof hotel, εκεί όπου οι δύο γυναίκες τον συνάντησαν και του κατέβασαν καντήλια και επτάφωτες λυχνίες - 8 Ιουνίου 1914) αναφέρει:
"Οι γονείς εδώ συνηθίζουν να λένε πως τα παιδιά σου σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο γερνάς. Αν κάποιος δεν έχει παιδιά τότε είναι τα φαντάσματά του που τον κάνουν να το συνειδητοποιεί και το κάνουν με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο. Ξέρω πως όταν ήμουν νέος (σημειωτέον είναι μόνο 31 ετών όταν γράφει αυτό το γράμμα) προσπάθησα να τα δελεάσω για να εμφανιστούν, σπάνια μου εμφανίζονταν. Προσπάθησα περισσότερο, βαριόμουν χωρίς αυτά, αλλά δεν έρχονταν κι άρχισα να πιστεύω πως δεν θα εμφανίζονταν ποτέ. Γι' αυτό το λόγο συχνά έφτανα στο σημείο να καταριέμαι τη ζωή μου. Αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται, αραιά και που, πάντα σαν ένδοξοι επισκέπτες, έπρεπε να υποκλίνομαι μπροστά τους παρόλο που ήταν ακόμα πολύ μικρά [....]
Αργότερα ωστόσο μεγάλωσαν, έρχονταν και έφευγαν όποτε ήθελαν, εύθραυστα πουλιά με ράχες που μεταμορφώνονταν σε ράχες πελώριων γιγάντων, έρχονταν από κάθε πόρτα, άνοιγαν με τη βία όσες ήταν κλειστές, μεγάλα οστεώδη φαντάσματα, ανώνυμα μέσα στο πλήθος τους. Θα μπορούσα να παλέψω με ένα αλλά όχι με όλα όσα με περικύκλωναν. Αν έγραφα, τότε όλα ήταν αγαθοποιά πνεύματα. Όταν δεν έγραφα, ήταν δαίμονες και με πίεζαν τόσο πολύ που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σηκώσω το χέρι μου για να δηλώσω τη παρουσία μου. Προφανώς δεν ήμουν υπεύθυνος για τον τρόπο που τέντωνα το σηκωμένο χέρι".
Και σε άλλη επιστολή του προς τη Milena Jesenská, Πράγα, τέλη Μαρτίου 1922, συνδέει τα φαντάσματα - δαίμονες με την επιστολογραφία και κατ' επέκταση με όλες αυτές τις χάρτινες σχέσεις τις οποίες αδυνατούσε να διαχειριστεί στον πραγματικό κόσμο (αυτόν τον οποίο αντιπροσωπεύει η Felice):
"Το να γράφεις γράμματα σημαίνει πως εκτίθεσαι στα φαντάσματα, τα οποία περιμένουν λαίμαργα ακριβώς γι' αυτό. Τα γραμμένα φιλιά ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους, τα φαντάσματα τα πίνουν στη διαδρομή. Αυτή είναι η επαρκής τροφή που τους επιτρέπει να πολλαπλασιάζονται τόσο πολύ.
Οι άνθρωποι το διαισθάνονται αυτό και παλεύουν εναντίον τους. Προκειμένου να εξαλείψουν το περισσότερο δυνατό από τη δύναμη των φαντασμάτων και να πετύχουν μια φυσική συνεύρεση, μια ψυχική ηρεμία, επινόησαν τα τραίνα, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα - αλλά τίποτα δεν βοηθάει πλέον: Αυτά τελικά είναι απλές εφευρέσεις τη στιγμή πριν από τη συντριβή. Η αντίπαλη πλευρά είναι πιο ήρεμη και πιο δυνατή. Μετά το ταχυδρομικό σύστημα, τα φαντάσματα επινόησαν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, τον ασύρματο. Δεν θα πεινάσουν αλλά εμείς θα πεθάνουμε".
Σε ένα πρακτικό επίπεδο εκείνη αντιπροσωπεύει την ανάληψη των ευθυνών που προκύπτουν από τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, είναι αρκετά δυνατή ώστε να μπορεί να εργάζεται ακούραστα προκειμένου να συντηρεί την οικογένειά της, είναι έξυπνη ώστε να μπορεί να κατανοήσει τις λογοτεχνικές του αγωνίες, και καταφέρνει να του γίνει οικεία σε σημείο που να μην του προκαλεί αποστροφή. Όταν ο Kafka διαγιγνώσκεται με φυματίωση η σχέση τους τελειώνει - ευτυχώς για εκείνη, δυστυχώς για εκείνον. Νομίζω πως χάνοντάς την, χάνει τη μοναδική ευκαιρία σωτηρίας που είχε. Υπηρξε για εκείνον αναντικατάστατη.
Υπάρχει ένα απόσπασμα στο πέμπτο από τα Οκτώ Μπλε Τετράδια (μετάφρ. Ερατώ Τριανταφυλλίδη, εκδ. Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 118 - 119 το οποίο προσδιορίζει τον τρόπο με το οποίο θεωρούσε τη σχέση του μαζί της:
"Για το ενδεχόμενο ότι μπορεί στο προσεχές μέλλον να πεθάνω ή να καταντήσω εντελώς ακατάλληλος για ζωή, - υπάρχει μεγάλη πιθανότητα γι' αυτό αφού τις τελευταίες δύο νύχτες έχω φτύσει πολύ αίμα - οφείλω να πω λοιπόν, πως έχω κάνει τον εαυτό μου κουρέλια. Αν ο πατέρας μου παλιότερα συνήθιζε να ξεστομίζει φριχτές αλλά κούφιες απειλές του είδους "θα σε σκίσω σαν ψάρι" - στην πραγματικότητα ούτε που μ' είχε αγγίξει ποτέ με το μικρό του δαχτυλάκι - η απειλή τώρα υλοποιείται ερήμην του. ο κόσμος - η Φ. είναι εκπρόσωπός του - και το Εγώ μου σκίζουν το σώμα μου κομμάτια σε μια διαμάχη που δεν έχει λύση".
Για εκείνον η χάρτινη Felice των επιστολών και της αλληλογραφίας και η πραγματική Felice, από σάρκα και οστά, υπήρξαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα της σχέσης τους δύο διαφορετικά, ξεχωριστά πρόσωπα. Όταν μετά από απανωτούς χωρισμούς και συμφιλιώσεις κατάφεραν να γίνουν ένα, εκείνος αρρώστησε.
Η εποχή που γράφει τη Μεταμόρφωση.
23 Νοεμβρίου 1912
Πολυαγαπημένη, θεέ μου πόσο σε αγαπάω! Είναι πολύ αργά τη νύχτα. Άφησα στην άκρη τη μικρή μου ιστορία, την οποία δεν δούλεψα καθόλου τα δύο τελευταία βράδια, και η οποία σιγά σιγά εξελίσσεται σε μια μεγαλύτερη διήγηση. Πώς θα μπορούσα να στη δώσω να τη διαβάσεις, ακόμα κι αν την είχα ολοκληρώσει; Είναι ιδιαίτερα ακατανόητη και ακόμα κι αν αυτό δεν στεκόταν εμπόδιο - ως τώρα δεν σε έχω κακομάθει με τίποτε ωραία γραψίματα - δεν θέλω να σου στείλει τίποτα για να διαβάσεις. Θέλω να στο διαβάσω εγώ ο ίδιος. Ναι, αυτό θα ήταν υπέροχο, να σου διαβάσω αυτήν την ιστορία μου, και παράλληλα να σου κρατώ το χέρι, καθώς η συγκεκριμένη διήγηση είναι λιγάκι τρομαχτική. Έχει το τίτλο "Η μεταμόρφωση"¨και θα σε τρόμαζε ολωσδιόλου, ίσως να μη θέλεις να ακούσεις ούτε μια λέξη από δαύτη καθώς, αλίμονο, σε τρομάζω αρκετά κάθε μέρα με τα γράμματά μου".
Λουλούδια, μουσική και ανεπάρκειες.
10 προς 11 Μαρτίου 1912 [1913] (Η Felice του στέλνει λουλούδια)
Τι έκανα για να αξίζω αυτό το κουτί με τα ωραία λουλούδια; Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι για να τα αξίζω, θα ήταν προτιμότερο αν ένας δαίμονας, κρυμμένος μέσα στο κουτί, μου δάγκωνε τη μύτη και δεν ξεκολλούσε από πάνω μου, έτσι ώστε να τον κουβαλάω επάνω μου για πάντα. Ξέρεις πως ποτέ πριν δεν αγαπούσα τα λουλούδια κι ακόμα και τώρα μπορώ να τα εκτιμήσω μονάχα εάν προέρχονται από εσένα κι επιπλέον τα εκτιμώ έμμεσα επειδή εσύ τα αγαπάς. Από την παιδική μου ηλικία υπήρχαν στιγμές που γινόμουν σχεδόν δυστυχισμένος εξαιτίας της ανικανότητάς μου να εκτιμήσω τα λουλούδια. Αυτή η ανικανότητα σχετίζεται ως ένα βαθμό με την ανικανότητά μου να εκτιμήσω τη μουσική ή τουλάχιστον ένιωθα πως αυτά τα δύο κατά κάποιον τρόπο συνδέονταν. Δεν διακρίνω παρά μόνο με μεγάλη δυσκολία την ομορφιά των λουλουδιών. Ένα τριαντάφυλλο είναι για μένα κάτι το αδιάφορο, δύο τριαντάφυλλα μοιάζουν ολόιδια κι ένα μπουκέτο μου φαίνεται ακανόνιστο και αναποτελεσματικό. Και όπως συμβαίνει με αυτές τις ανεπάρκειες, συχνά προσπαθώ να υποκρίνομαι στους άλλους πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα λουλούδια".
Ο Αυτοκράτορας και ο καφκικός γέλως.
Είναι αδύνατον να διαβάσω την συγκεκριμένη επιστολή χωρίς να με πιάσει κι εμένα νευρικό γέλιο. Είναι μεταδοτικό. Βαθιά καταπιεσμένος άνθρωπος ο Kafka ορισμένες φορές έχανε τον έλεγχο των συναισθημάτων του, στην προκειμένη περίπτωση είναι η επιτηδευμένη σοβαροφάνεια του εργασιακού του περιβάλλοντος αυτή που πυροδοτεί την έκρηξή του:
Ιανουάριος 8 προς 9 1912 [1913]
Κι εγώ μπορώ εξίσου να γελάσω, Felice, μην αμφιβάλλεις γι' αυτό. Είμαι περιβόητος για το γέλιο μου αν και παλιότερα ήμουν πολύ πιο τρελός από όσο είμαι τώρα. Μάλιστα με έπιασε κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον πρόεδρο της εταιρίας μας - πάνε δυο χρόνια από τότε, αλλά αυτήν την υπόθεση θα την θυμούνται όλοι στο γραφείο ακόμα κι όταν εγώ θα έχω φύγει - μια κρίση γέλιου και πώς! Πού να σου εξηγώ τη σημασία αυτού του άνδρα. Πίστεψέ με, πρόκειται περί σημαντικότατης προσωπικότητας. Ένας απλός υπάλληλος τον θεωρεί ό��ι ως κάτι γήινο αλλά ουράνιο. Και καθώς δεν είχαμε όλοι την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, η επαφή μας με το πρόεδρο ήταν για τον μέσο υπάλληλο - κι αυτό συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους οργανισμούς - εξίσου σημαντική όπως θα ήταν και μια συνάντηση με τον αληθινό Αυτοκράτορα [...]
Ο πιο αξιότιμος ανάμεσά μας (εγώ ήμουν ο πιο νέος) έβγαλε έναν ευχαριστήριο λόγο - σύντομο, συνετό, ζωηρό, σύμφωνο με τον χαρακτήρα του. Ο πρόεδρος άκουγε με τη στάση που συνήθιζε να παίρνει στις επίσημες περιστάσεις, θυμίζοντας λιγάκι τον Αυτοκράτορα όποτε παραχωρεί ακρόαση - και, αν κάποιος βρεθεί σε μια ορισμένη ψυχική διάθεση, μπορεί να βρει την πόζα αυτή εξαιρετικά αστεία. Πόδια ελαφρώς σταυρωμένα, αριστερό χέρι σφιγμένο σε γροθιά, ακουμπισμένο επάνω στη γωνία του τραπεζιού, κεφάλι σκυμμένο έτσι ώστε η μακριά, λευκή γενειάδα του να διπλώνει στο στήθος του, και πάνω από όλα το, όχι υπερβολικά μεγάλο, αλλά αρκούντως προτεταμένο στομάχι του, να ανεβοκατεβαίνει απαλά. Πρέπει να ήμουν εκτός εαυτού εκείνη τη μέρα, γιατί αυτή η στάση σώματος μου ήταν οικεία, και χωρίς αιτία με έπιασαν κρίσεις χαχανητών (διακοπτόμενες) οι οποίες αρχικά ακούγονταν σαν να είχα κάτι στο λαιμό που να με γαργαλάει, κι ευτυχώς ο πρόεδρος είχε σκυμμένο το βλέμμα [...]
Όταν όμως ο συνάδελφός μου τελείωσε την ομιλία του, ο πρόεδρος σήκωσε το κεφάλι και τότε για μια στιγμή καταλήφθηκα από τρόμο, μου κόπηκε το γέλιο, γιατί τώρα πλέον μπορούσε να δει την έκφρασή και να διαπιστώσει με ευκολία πως ο ήχος που έβγαινε από το στόμα μου δεν οφειλόταν σε βήχα [...]
Αρχικά γελούσα μόνο με τα μικρά αστειάκια που έκανε περιστασιακά ο πρόεδρος, αλλά αντί να το κάνω συγκρατημένα και με σεβασμό, είχα αρχίσει να γελάω δυνατά. Παρατηρώντας πως αυτό άρχισε να μεταδίδεται και στους συναδέλφους, γεγονός που τους προκάλεσε ανησυχία, αισθάνθηκα μεγαλύτερη λύπη για εκείνους παρά για μένα, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν προσπάθησα καν να το αποτρέψω ή να καλύψω το πρόσωπό μου, αλλά συνέχισα, αβοήθητος, να κοιτάζω κατάματα τον πρόεδρο [...]
Ο κόσμος, η όψη του κόσμου που μέχρι εκείνη τη στιγμή έβλεπα μπροστά μου, διαλύθηκε ολοσχερώς, και ξέσπασα σε ένα δυνατό και ασυγκράτητο γέλιο με τέτοιο ξεκάρδισμα για το οποίο μονάχα οι μαθητές πίσω από τα θρανία τους είναι ικανοί. Μια βαθιά σιωπή έπεσε και επιτέλους το γέλιο μου κι εγώ ήμασταν πλέον το κέντρο της προσοχής. Φυσικά, ενώ γελούσα, τα γόνατά μου έτρεμαν από το φόβο και οι συνάδελφοί μου με σιγοντάριζαν ξεκαρδισμένοι αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το ολοκληρωτικό τρόμο του προβαρισμένου και καλά προετοιμασμένου γέλιου μου κι έτσι παρέμειναν, λίγο -πολύ, απαρατήρητοι. Χτυπώντας το στήθος μου με το δεξί μου χέρι, αναγνωρίζοντας, αφενός, την αμαρτία μου (ενθυμούμενος την Ημέρα του Εξιλασμού) κι αφετέρου προκειμένου να βγάλω από μέσα όλο το καταπιεσμένο γέλιο, ζήτησα χίλια συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, χωρίς να γίνομαι πειστικός, καθώς νέα κύματα γέλιου έρχονταν να σκεπάσουν την ομιλία μου [...]
Περιττό να πω, πως ποτέ δεν μου συγχωρήθηκε ολοσχερώς αυτό μου το ατόπημα. Αλλά δεν με νοιάζει. Μπορεί να συμπεριφέρθηκα με αυτόν τον τρόπο τότε, προκειμένου να μπορέσω κατόπιν να σου αποδείξω πως είμαι ικανός να γελάσω".
Η σχέση του Kafka με τη λογοτεχνία.
[14 Αυγούστου 1913]
Κι αυτό που αναφέρει ως "καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα" δεν είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια από όλες τις λανθασμένες θεωρήσεις αυτή είναι η πλέον λανθασμένη. Δεν έχω καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, αλλά είμαι καμωμένος από λογοτεχνία, δεν είμαι τίποτε άλλο και δεν θα μπορούσα να γίνω τίποτε άλλο. Τις προάλλες διάβασα την ακόλουθη ιστορία σε μια "Ιστορία του Σατανισμού":
"Ήταν κάποτε ένας κληρικός που είχε φωνή τόσο γλυκιά και τόσο όμορφη ώστε όλοι όσοι τον άκουγαν ξεχείλιζαν από ευφορία. Μια μέρα ένας παπάς άκουσε τη γλυκύτητα αυτών των ήχων και είπε: "αυτό δεν είναι η φωνή ενός ανθρώπου αλλά του διαβόλου". Μπροστά σε όλους τους θαυμαστές εξόρκισε τον δαίμονα και τον έβγαλε έξω κι ύστερα το πτώμα (γιατί το σώμα είχε καταληφθεί από το διάβολο στη θέση της ψυχής) αποσυντέθηκε μέσα σε ένα σύννεφο δυσωδίας"
Κάπως έτσι είναι και η δική μου σχέση με τη λογοτεχνία, με τη μόνη διαφορά πως η δική μου λογοτεχνία δεν είναι τόσο γλυκιά όσο η φωνή του μοναχού".
Οι δαίμονες - φαντάσματα.
Αυτοί οι λογοτεχνικοί δαίμονες, αλλού τους ονομάζει "φαντάσματα" είναι κάτι στο οποίο ο Kafka αναφέρεται αδιάκοπα και φαίνεται πως αισθανόταν πως υπήρχαν δυνάμεις που του υπαγόρευαν τα όσα έγραφε. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα εννοούσε συμβολικά ή αν πίστευε πως υπάρχουν ως ανεξάρτητες οντότητες, κάτι παρόμοιο με τους μεσαιωνικούς δαίμονες. Άλλωστε η ιδέα που έχει για τον εσωτερικό Πύργο της Βαβέλ του υποδεικνύει πως το ίδιο γεγονός μπορεί να ερμηνευθεί με διαφορετικούς τρόπους, μπορεί να υπάρχει σε διαφορετικά επίπεδα και να παίρνει την ανάλογη μορφή.
Σε μια επιστολή του (προς την Grete Bloch - με την οποία παρεμπιπτόντως ο Kafka διέπραξε επιστολική απιστία απέναντι στη Felice, κάτι το οποίο οδήγησε στα γεγονότα του Askanischer Hof hotel, εκεί όπου οι δύο γυναίκες τον συνάντησαν και του κατέβασαν καντήλια και επτάφωτες λυχνίες - 8 Ιουνίου 1914) αναφέρει:
"Οι γονείς εδώ συνηθίζουν να λένε πως τα παιδιά σου σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο γερνάς. Αν κάποιος δεν έχει παιδιά τότε είναι τα φαντάσματά του που τον κάνουν να το συνειδητοποιεί και το κάνουν με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο. Ξέρω πως όταν ήμουν νέος (σημειωτέον είναι μόνο 31 ετών όταν γράφει αυτό το γράμμα) προσπάθησα να τα δελεάσω για να εμφανιστούν, σπάνια μου εμφανίζονταν. Προσπάθησα περισσότερο, βαριόμουν χωρίς αυτά, αλλά δεν έρχονταν κι άρχισα να πιστεύω πως δεν θα εμφανίζονταν ποτέ. Γι' αυτό το λόγο συχνά έφτανα στο σημείο να καταριέμαι τη ζωή μου. Αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται, αραιά και που, πάντα σαν ένδοξοι επισκέπτες, έπρεπε να υποκλίνομαι μπροστά τους παρόλο που ήταν ακόμα πολύ μικρά [....]
Αργότερα ωστόσο μεγάλωσαν, έρχονταν και έφευγαν όποτε ήθελαν, εύθραυστα πουλιά με ράχες που μεταμορφώνονταν σε ράχες πελώριων γιγάντων, έρχονταν από κάθε πόρτα, άνοιγαν με τη βία όσες ήταν κλειστές, μεγάλα οστεώδη φαντάσματα, ανώνυμα μέσα στο πλήθος τους. Θα μπορούσα να παλέψω με ένα αλλά όχι με όλα όσα με περικύκλωναν. Αν έγραφα, τότε όλα ήταν αγαθοποιά πνεύματα. Όταν δεν έγραφα, ήταν δαίμονες και με πίεζαν τόσο πολύ που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σηκώσω το χέρι μου για να δηλώσω τη παρουσία μου. Προφανώς δεν ήμουν υπεύθυνος για τον τρόπο που τέντωνα το σηκωμένο χέρι".
Και σε άλλη επιστολή του προς τη Milena Jesenská, Πράγα, τέλη Μαρτίου 1922, συνδέει τα φαντάσματα - δαίμονες με την επιστολογραφία και κατ' επέκταση με όλες αυτές τις χάρτινες σχέσεις τις οποίες αδυνατούσε να διαχειριστεί στον πραγματικό κόσμο (αυτόν τον οποίο αντιπροσωπεύει η Felice):
"Το να γράφεις γράμματα σημαίνει πως εκτίθεσαι στα φαντάσματα, τα οποία περιμένουν λαίμαργα ακριβώς γι' αυτό. Τα γραμμένα φιλιά ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους, τα φαντάσματα τα πίνουν στη διαδρομή. Αυτή είναι η επαρκής τροφή που τους επιτρέπει να πολλαπλασιάζονται τόσο πολύ.
Οι άνθρωποι το διαισθάνονται αυτό και παλεύουν εναντίον τους. Προκειμένου να εξαλείψουν το περισσότερο δυνατό από τη δύναμη των φαντασμάτων και να πετύχουν μια φυσική συνεύρεση, μια ψυχική ηρεμία, επινόησαν τα τραίνα, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα - αλλά τίποτα δεν βοηθάει πλέον: Αυτά τελικά είναι απλές εφευρέσεις τη στιγμή πριν από τη συντριβή. Η αντίπαλη πλευρά είναι πιο ήρεμη και πιο δυνατή. Μετά το ταχυδρομικό σύστημα, τα φαντάσματα επινόησαν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, τον ασύρματο. Δεν θα πεινάσουν αλλά εμείς θα πεθάνουμε".
Read
February 7, 2017فلیسه، من با هر آنچه در وجودم به عنوان یک انسان خوب است، تو را دوست دارم. با هر آنچه در وجودم سزاوار هشیار بودن در میان هستی می کند. اگر این چیزی نیست، پس من هم چیزی نیستم. من تو را همین طور که هستی دوست دارم، با بخش هایی، از تو که خوشم می آید و نیز آنهایی که خوشم نمی آید، همه چیز را، همه چیز را. تو این طور حس نمی کنی، حتی اگر هر چیز دیگر سر جایش باشد. تو از من خشنود نیستی، با چیزهای مختلفی از من مخالفی، مرا چیزی جز این که هستم می خواهی. من باید "بیشتر در دنیای واقعی زندگی کنم،" باید "همه چیز را همان طور که می بینم بپذیرم،" و غیره. این را متوجه نیستی که اگر واقعاً این برایت یک ضرورت درونی است که چنین بخواهی، در این صورت دیگر مرا نمی خواهی، بلکه می کوشی تا مرا از سر باز کنی. فلیسه، چرا می کوشیم آدم ها را تغییر دهیم؟ این درست نیست. آدم باید یا دیگران را همان طور که هستند بپذیرد، یا همان طور که هستند به حال خودشان بگذارد. آدم نمی تواند آنها را عوض کند، فقط توازن شان را برهم می زند. چون یک انسان از قطعه های واحدی درست نشده است که بتوان تکه ای را برداشت و به جایش چیز دیگری گذاشت. او یک کل است، و اگر آدم یک سویش را بکشد، سوی دیگرش، چه بخواهی چه نخواهی، کشیده می شود. اما، فلیسه - حتی با وجود این که با چیزهای مختلفی از من مخالفی و می خواهی آنها را عوض کنی، من حتی این را هم دوست دارم؛ اما آنچه برای تو می خواهم این است که آن را بدانی
September 19, 2015
نگاه کردن به آن رویِ آدمی که توانسته یکی از شاهکارهای ادبیات را خلق کند، هم جذاب است و هم غمناک. تماشای خلوت و خصلت‌ها� خاصی که اگر در هر آدمی جدا از نام و شهرتش باشد، می‌توان� او را غیرقابل تحمل کند و این نشان می‌ده� که چقدر فرانتس کافکا متفاوت است. تفاوتی فارغ از خوب یا بد بودنش. گاهی با کم تحملی معشوقه‌ا� را متهم می‌کن� و گاهی با احساساتی لبریز شده او را عزیزترین خطاب می‌کن�. و آن جمله� آخرین که در نهایت بی‌نتیج� بودن این رابطه را هم می‌رساند�
و بعد از تمام این‌ه� من همین هستم، باید باورت بشود.
و بعد از تمام این‌ه� من همین هستم، باید باورت بشود.
July 29, 2019
„Das letzte Werk Kafkas, anders ist es nicht zu nennen, sind seine Briefe an Felice. Es ist ein Werk wie seine Tagebücher, aber auch wie der „Prozess�. Vielleicht ist es sogar mehr ein Werk wie dieser, dann es hat Einheit und Richtung. Es ist sogar, was man von wenigen Werken Kafkas sagen kann, abgeschlossen.�
(Elias Canetti)
"(...) ich kann nicht glauben, daß in irgendeinem Märchen um irgendeine Frau mehr und verzweifelter gekämpft worden ist als um Dich in mir, seit dem Anfang und immer von neuem und vielleicht für immer."
(Franz Kafka an Felice Bauer)
(Elias Canetti)
"(...) ich kann nicht glauben, daß in irgendeinem Märchen um irgendeine Frau mehr und verzweifelter gekämpft worden ist als um Dich in mir, seit dem Anfang und immer von neuem und vielleicht für immer."
(Franz Kafka an Felice Bauer)
March 7, 2025
بعداً احتمالا مینویسم.
پایان 241 شب نامه خوانی.
پایان 241 شب نامه خوانی.
August 20, 2023
زیبا،دلنشین و غیر قابل توصیف�
March 22, 2017
I read this in my late teens - or rather about half of the letters, for at some point I had enough of Kafka's constant whining. The letters give an interesting insight into daily life at that time, for the two have been in constant written exchange. However, Kafka's emotional and mental state seems as unhealthy in these lines as it appears in his stories. Was there any room for positive thoughts in him at all? Even his dedication to Felice is more the clinging of a drowning man to the next person he can reach...
Perhaps I am too sensitive, perhaps I soak his negativity in too much when reading this, but I found these letters truly unsettling.
Perhaps I am too sensitive, perhaps I soak his negativity in too much when reading this, but I found these letters truly unsettling.
May 18, 2023
»Ich kann nicht glauben, daß in irgendeinem Märchen um irgendeine Frau mehr und verzweifelter gekämpft worden ist, als um Dich in mir, seit dem Anfang und immer von Neuem und vielleicht für immer.«
Ich werde unmöglich jemals über diese Briefe hinwegkommen können. Obwohl ich schon viel von und über Franz Kafka gelesen habe, kenne ich kein Dokument, das persönlicher und aufschlussreicher ist als seine Briefe an Felice.
� 5 Sterne
Ich werde unmöglich jemals über diese Briefe hinwegkommen können. Obwohl ich schon viel von und über Franz Kafka gelesen habe, kenne ich kein Dokument, das persönlicher und aufschlussreicher ist als seine Briefe an Felice.
� 5 Sterne
Read
January 17, 2024Много сложна и противоречива личност е Кафка. Писмата, събрани в тази книга, го разкриват в цялата му уязвимост, душевни терзания, поглъщащи страхове в различни форми, заедно с тежкото безсъние, което го измъчва, умората, постоянните мисли за смъртта, тъгата� Опитва се да се бори със самотата и в същото време я предпочита. Изпитва желание да е сред хора, да осъществи контакт и близост, а същевременно се страхува да е сред тях� Така литературата се превръща в негово убежище и утеха.
Отношенията с баща му и този огромен страх, който Кафка изпитва от своя родител, повлияват целия му живот и отношения� той пише дълго и много емоционално писмо до него, събрало толкова чувства на болка и гняв, което обаче остава неизпратено.
Много показателни са думите на един от приятелите му Макс Брод, който му пише: „Т� си щастлив в нещастието си.�
Цитати:
„…всичк� е преувеличение, единствено копнежът е истински, него не можем да преувеличим.�
„…онов�, което ме грабва, теб едва те докосва и обратно, онова, което остава за теб без всякакви последици, за мен може да се превърне в капак на ковчега ми.�
„Изобщ� мисля, че човек би трябвало да чете само такива книги, които хапят и бодат. Ако книгата, която чете, не ни събужда като удар с пестник по главата, за какво да я четем.�
„…книгат� трябва да бъде брадва за заледеното море вътре в нас.�
Отношенията с баща му и този огромен страх, който Кафка изпитва от своя родител, повлияват целия му живот и отношения� той пише дълго и много емоционално писмо до него, събрало толкова чувства на болка и гняв, което обаче остава неизпратено.
Много показателни са думите на един от приятелите му Макс Брод, който му пише: „Т� си щастлив в нещастието си.�
Цитати:
„…всичк� е преувеличение, единствено копнежът е истински, него не можем да преувеличим.�
„…онов�, което ме грабва, теб едва те докосва и обратно, онова, което остава за теб без всякакви последици, за мен може да се превърне в капак на ковчега ми.�
„Изобщ� мисля, че човек би трябвало да чете само такива книги, които хапят и бодат. Ако книгата, която чете, не ни събужда като удар с пестник по главата, за какво да я четем.�
„…книгат� трябва да бъде брадва за заледеното море вътре в нас.�
May 12, 2018
همیشه احساس خستگی میکنم� آرزوی خوابیدن را، همواره و همواره باید در سر بپرورانم. تنش و فشار به طور مداوم در قسمت راست و چپ بالای جمجمه ام وجود دارد. دیروز داستان کوچکی را شروع کردم که متن آن گویی در یک لحظه جلوی چشمانم گشوده شد و کاملا هم در حافظه ام جای گرفت؛ ولی امروز صفحه آن کاملا بسته شده است. وقتی میپرسم چه پیش خواهد آمد، به فکر خودم نیستم. من لحظات بدتری را گذرانده ام و کم و بیش هنوز هم زنده هستم. اگر برای خودم ننویسم وقت بیشتری خواهم داشت که برای تو بنویسم، و از نزدیک بودن به تو لذت ببرم، نزدیک بودنی که با فکر کردن، نوشتن، و جنگیدن با تمام وجودم به دستش آورده‌ا�. ولی تو، تو دیگر قادر نخواهی بود مرا دوست داشته باشی، نه برای اینکه دیگر نمیخواهم بنویسم بلکه به این دلیل که این ننوشتن، مرا به آدمی درمانده‌تر� نامتعادل‌ت� و بی‌پناه‌ت� تبدیل خواهد کرد که احتمالا تو نمی‌توان� دوستش داشته باشی. عزیز دلم، اگر بچه های فقیر خیابان را خوشحال می‌کن� مرا هم خوشحال کن، من کمتر از آن‌ه� درمانده نیستم. تو هیچ نمی‌توان� تصور کنی که من چه شباهت زیادی به فروشنده پیری دارم که شب با اجناس به فروش نرفته اش به خانه می‌رو�._ بنابراین همان رفتاری را با من داشته باش که با چنین آدم‌های� خواهی داشت.
نامه به فلیسه صفحه ۱۹۷
و چه عشق‌های� که از دست می‌رون�... نامه ها فقط نامه نبودند، شاهکاری به معنای واقعی، کافکا همانطور در نامه‌های� با فلیسه سخن میگفت که انگار با خود، یک نمونه تحلیل خود، تحلیل دیگری و امید به عشقی که می‌بایس� نجات دهنده باشد و نتوانست که باشد...
به شدت دنبال نسخه چاپی این کتاب گشتم و نتونستم پیداش کنم متاسفانه. با این که از روی پی دی اف خوندم اما اگه پیداش کردم حتما تهیه اش میکنم.
بخش دیگری از کتاب :
بی حس و سنگینم و نمی‌توان� کلمات مناسب را پیدا کنم. آنچه می‌توان� بگویم این است که : در کنارم بمان و تنهایم نگذار. و اگر یکی از دشمنان درونم چیزی مثل امروز صبح برایت نوشت باور نکن، فقط بی‌اعتنای� نشان بده و مستقیما به قلب من نگاه کن. زندگی خیلی دشوار و غم انگیز است. چطور آدم می‌توان� امیدوار باشد که خواهد توانست کسی را با نوشته برای خودش نگه دارد؟ نگه داشتن کار دست است؛ ولی این دست من، دست تو را که برای زندگی ام حیاتی شده فقط در سه لحظه لمس کرده و نگه داشته است: وقتی وارد اتاق شدم، هنگامی که قول سفر فلسطین را به من دادی، و وقتی من، با حماقتی که دارم، گذاشتم وارد آسانسور شوی.
با چنین وضعی آیا بوسیدن تو امکان‌پذی� است؟ آیا کاغذ ناقابل را ببوسم؟ اگر این‌طو� باشد که می‌توان� پنجره را باز کنم و هوای شب را ببوسم.
عزیز دلم، از دست من عصبانی نباش! این تنها چیزی‌اس� که از تو درخواست می‌کن�.
نامه به فلیسه صفحه ۹۹
نامه به فلیسه صفحه ۱۹۷
و چه عشق‌های� که از دست می‌رون�... نامه ها فقط نامه نبودند، شاهکاری به معنای واقعی، کافکا همانطور در نامه‌های� با فلیسه سخن میگفت که انگار با خود، یک نمونه تحلیل خود، تحلیل دیگری و امید به عشقی که می‌بایس� نجات دهنده باشد و نتوانست که باشد...
به شدت دنبال نسخه چاپی این کتاب گشتم و نتونستم پیداش کنم متاسفانه. با این که از روی پی دی اف خوندم اما اگه پیداش کردم حتما تهیه اش میکنم.
بخش دیگری از کتاب :
بی حس و سنگینم و نمی‌توان� کلمات مناسب را پیدا کنم. آنچه می‌توان� بگویم این است که : در کنارم بمان و تنهایم نگذار. و اگر یکی از دشمنان درونم چیزی مثل امروز صبح برایت نوشت باور نکن، فقط بی‌اعتنای� نشان بده و مستقیما به قلب من نگاه کن. زندگی خیلی دشوار و غم انگیز است. چطور آدم می‌توان� امیدوار باشد که خواهد توانست کسی را با نوشته برای خودش نگه دارد؟ نگه داشتن کار دست است؛ ولی این دست من، دست تو را که برای زندگی ام حیاتی شده فقط در سه لحظه لمس کرده و نگه داشته است: وقتی وارد اتاق شدم، هنگامی که قول سفر فلسطین را به من دادی، و وقتی من، با حماقتی که دارم، گذاشتم وارد آسانسور شوی.
با چنین وضعی آیا بوسیدن تو امکان‌پذی� است؟ آیا کاغذ ناقابل را ببوسم؟ اگر این‌طو� باشد که می‌توان� پنجره را باز کنم و هوای شب را ببوسم.
عزیز دلم، از دست من عصبانی نباش! این تنها چیزی‌اس� که از تو درخواست می‌کن�.
نامه به فلیسه صفحه ۹۹
December 29, 2019
These letters give you a little more insight to the man behind the mad genius. Maybe even more so than his private journals, which tend to swerve between mundane recitings of his day and outright kooky insane quips.
Kafka, along with Rilke (I love me a good turn-of-the-century German), was the first "serious" writer I fell in love with (though for the record you'll never see me denigrating a good YA, fantasy, or sci-fi). I came across A Hunger Artist when I was about 10 or 11, and I was captivated. He gets it I thought--he puts into words what I feel but can't explain! Along with In the Penal Colony I still think Hunger Artist is the greatest short story ever written.
I still feel a very powerful connection to Kafka. I even brought his grave in Prague some flowers when I was in town.
Anyway, these letters are great if you're a deep Kafka fan--for me, I loved finding things we shared, like our vegetarianism or how we keep our window cracked even in the deep of winter. I feel like reading any epistolary books is going to be a little dull if you aren't invested in the writer, though.
Kafka is a very humble man, very self-deprecating but not in an especially irritating way. It's endearing to see a man who became an everlasting classic apologetically say things like "[My latest project] is rather illegible, and even if that weren't an obstacle -- up to now, after all, I certainly haven't spoiled you with beautiful writing . . . "
He is also an incredibly kind man who elevates other people beyond himself. Though dismissive of his own virtues, he is quick to ascribe them to others, including his fiancee Felice.
He's also somewhat less depressive than you'd guess from some of his writing. You could, on its face, easily interpret his writing as that of a highly depressed, maybe even suicidal man, but the reality, as revealed by these letters, is that he wrote such grim stories with a kind of excited zeal (he enthusiastically refers to his Metamorphosis as "this exceptionally repulsive story"). He's more Addams Family than Sylvia Plath.
He is very obsessed with personal/spiritual cleanliness though. One can't help but assume he was a prime candidate for something like an eating disorder.
"The more I write and the more I liberate myself, the cleaner and the worthier
of you I may become, but no doubt there is a great deal more to be got rid of."
I actually think, counterintuitively, Kafka would make an excellent partner. He gives great credit to Felice's intelligence, wit, and education, and above all else sees her as an equal in every way (and bear in mind, these letters were written in the early 1910s, where that certainly wasn't a default). He's constantly concerned with her well-being and places her happiness above his at all times.
I was also fond of his relationship with his youngest and favorite sister (he had three), Ottilie (who, sadly, was later murdered in the Holocaust). He would be the sweetest brother.
~~~~Book Riot's Read Harder Challenge 2019~~~~
#1: An epistolary novel or collection of letters
Kafka, along with Rilke (I love me a good turn-of-the-century German), was the first "serious" writer I fell in love with (though for the record you'll never see me denigrating a good YA, fantasy, or sci-fi). I came across A Hunger Artist when I was about 10 or 11, and I was captivated. He gets it I thought--he puts into words what I feel but can't explain! Along with In the Penal Colony I still think Hunger Artist is the greatest short story ever written.
I still feel a very powerful connection to Kafka. I even brought his grave in Prague some flowers when I was in town.
Anyway, these letters are great if you're a deep Kafka fan--for me, I loved finding things we shared, like our vegetarianism or how we keep our window cracked even in the deep of winter. I feel like reading any epistolary books is going to be a little dull if you aren't invested in the writer, though.
Kafka is a very humble man, very self-deprecating but not in an especially irritating way. It's endearing to see a man who became an everlasting classic apologetically say things like "[My latest project] is rather illegible, and even if that weren't an obstacle -- up to now, after all, I certainly haven't spoiled you with beautiful writing . . . "
He is also an incredibly kind man who elevates other people beyond himself. Though dismissive of his own virtues, he is quick to ascribe them to others, including his fiancee Felice.
He's also somewhat less depressive than you'd guess from some of his writing. You could, on its face, easily interpret his writing as that of a highly depressed, maybe even suicidal man, but the reality, as revealed by these letters, is that he wrote such grim stories with a kind of excited zeal (he enthusiastically refers to his Metamorphosis as "this exceptionally repulsive story"). He's more Addams Family than Sylvia Plath.
He is very obsessed with personal/spiritual cleanliness though. One can't help but assume he was a prime candidate for something like an eating disorder.
"The more I write and the more I liberate myself, the cleaner and the worthier
of you I may become, but no doubt there is a great deal more to be got rid of."
I actually think, counterintuitively, Kafka would make an excellent partner. He gives great credit to Felice's intelligence, wit, and education, and above all else sees her as an equal in every way (and bear in mind, these letters were written in the early 1910s, where that certainly wasn't a default). He's constantly concerned with her well-being and places her happiness above his at all times.
I was also fond of his relationship with his youngest and favorite sister (he had three), Ottilie (who, sadly, was later murdered in the Holocaust). He would be the sweetest brother.
~~~~Book Riot's Read Harder Challenge 2019~~~~
#1: An epistolary novel or collection of letters
August 3, 2022
I am so nosy and I love letters!! This is a collection of the hundreds of letters Franz Kafka wrote to Felice from 1912-1917 starting from their first meeting to the ending of their second engagement. I feel that I too have just gone through a 5 year relationship in reading this. We go through the giddy phases of a crush, to falling in love, to relationship troubles, to engagement, to apartment hunting, to the blending of the families, to break ups, to friendship, to love, to break ups again. And all of this falls on the backdrop of the sociopolitical environment of the world during this time including the beginning of ww1. They talk about books, plays, their families, their homes, the draft, their jobs, technology, social politics and everything else 2 people in love might talk about all of which I found really interesting to read about through his eyes. Franz and Felice only hung out probably less than 10 times in 5 years and yet he is completely obsessed. Miss Felice really is just that girl (or he is a little desperate, it's definitely one of the two!)!
Now quickly, before I close: please suggest a remedy to stop me trembling with joy...when I recieve and read your letters at the office, something that would allow me to do my work and not get thrown out. It should be possible to read them calmly, don't you think?...I should be able to achieve this.
I was left alone in the room and was seized with such longing for you that all I wanted to do was lay my head on the table for some kind of support
...in any case, what business have my hands to write letters if all they are made for and all they want is to hold you ! (Olivie Blake has a quote like this in "Alone w you in the ether", she thought I wouldn't notice, but I did girl!! Kafka fans, let me hear you)
Farewell! I am proud that this letter contains not a single complaint, nice as it may be to complain to you.
Now quickly, before I close: please suggest a remedy to stop me trembling with joy...when I recieve and read your letters at the office, something that would allow me to do my work and not get thrown out. It should be possible to read them calmly, don't you think?...I should be able to achieve this.
I was left alone in the room and was seized with such longing for you that all I wanted to do was lay my head on the table for some kind of support
...in any case, what business have my hands to write letters if all they are made for and all they want is to hold you ! (Olivie Blake has a quote like this in "Alone w you in the ether", she thought I wouldn't notice, but I did girl!! Kafka fans, let me hear you)
Farewell! I am proud that this letter contains not a single complaint, nice as it may be to complain to you.
September 29, 2007
Lo que más me gusta de Kafka es las ganas que me hace venir de escribir. Pocos escritores lo consiguen. No se trata de que escriban bien. Nabokov y Dostoievski, otros de mis dos escritores favoritos, no me hacen venir ni el más débil deseo de escribir: todo lo contrario, me apabullan con su perfección y me convencen de que no vale la pena intentarlo. Pero no es que Kafka escriba mal. Por supuesto. Es por lo que cuenta y por la intensidad con la que lo hace.
Todo lo que cuenta Kafka me lo siento terriblemente cercano y esta sensación inevitablemente se agudiza con escritos personales como estas 'Cartas a Felice'. Adoro a Kafka porque sus escritos están profundamente ligados con su vida y su personalidad. Cuántos más textos personales suyos lees, más disfrutas de su ficción, más la comprendes, más te fascina. En Kafka no se puede separar vida y obra.
En las cartas a Felice Franz se presenta como un hombre que quiere salvarse, ya sea a través del matrimonio con Felice o a través de la escritura. La mayoría de veces Franz se da cuenta de que una cosa excluye la otra, pero aún así parece que para él es imposible renunciar a ninguna de ellas. Muchas veces se tiene la imagen de Kafka como alguien aislado de la sociedad, que no quería participar para nada en ella, porque la aborrecía, pero esto no es ni remotamente cierto. Probablemente a una parte de él nada le hubiera gustado más que poder llevar una perfecta vida burguesa, con una perfecta mujer burguesa como Felice, pero no podía porque la intensidad con la que sentía la escritura se lo impedía. Pocos escritores hay que se tomen tan en serio lo de escribir como Kafka. Y su necesidad de escribir te contagia. Nunca es pasión por escribir. Sólo una necesidad que causa quebraderos de cabeza y dolor.
Todo lo que cuenta Kafka me lo siento terriblemente cercano y esta sensación inevitablemente se agudiza con escritos personales como estas 'Cartas a Felice'. Adoro a Kafka porque sus escritos están profundamente ligados con su vida y su personalidad. Cuántos más textos personales suyos lees, más disfrutas de su ficción, más la comprendes, más te fascina. En Kafka no se puede separar vida y obra.
En las cartas a Felice Franz se presenta como un hombre que quiere salvarse, ya sea a través del matrimonio con Felice o a través de la escritura. La mayoría de veces Franz se da cuenta de que una cosa excluye la otra, pero aún así parece que para él es imposible renunciar a ninguna de ellas. Muchas veces se tiene la imagen de Kafka como alguien aislado de la sociedad, que no quería participar para nada en ella, porque la aborrecía, pero esto no es ni remotamente cierto. Probablemente a una parte de él nada le hubiera gustado más que poder llevar una perfecta vida burguesa, con una perfecta mujer burguesa como Felice, pero no podía porque la intensidad con la que sentía la escritura se lo impedía. Pocos escritores hay que se tomen tan en serio lo de escribir como Kafka. Y su necesidad de escribir te contagia. Nunca es pasión por escribir. Sólo una necesidad que causa quebraderos de cabeza y dolor.
Read
September 4, 2020“А�, да знаехте какво ме вълнува, госпожице! Върху мен непрестанно се излива порой от нервност. Нещо, което искам сега, в следния миг вече не го желая. Когато съм на последното стъпало, все още не знам в какво състояние ще бъда, щом вляза в жилището. Трябва да натрупам в себе си несигурност, преди тя да се превърне в сигурност или в писмо.�
Франц Кафка в писмо до Фелице Бауер
Прага, 28 септември 1912 г.
***
“Общ� взето, животът ми открай време се състои и се състоеше от опити да пиша, в повечето случаи � несполучливи. Но не пишех ли, се виждах легнал върху пода, достоен да бъда изметен оттам.�
Франц Кафка в писмо до Фелице Бауер
1 ноември 1912 г.
Превод: Ива Иванова (Кръг, 2020)
Франц Кафка в писмо до Фелице Бауер
Прага, 28 септември 1912 г.
***
“Общ� взето, животът ми открай време се състои и се състоеше от опити да пиша, в повечето случаи � несполучливи. Но не пишех ли, се виждах легнал върху пода, достоен да бъда изметен оттам.�
Франц Кафка в писмо до Фелице Бауер
1 ноември 1912 г.
Превод: Ива Иванова (Кръг, 2020)
November 28, 2021
Something about searching for fresh starts in every book and never finishing the books you began however long ago� it’s too much. Anyway ! Spent the entire break cooped up, reading this, noting down every other line because Kafka really was unconditional with his love for “dearest Felice.� So tired of it all 🤗 I want something new. I want something old. I want something. Anything at all.
July 9, 2021
تنها شادی ام این است که هیچ کس نمی داند کجا هستم. کاش می توانستم همین را تا به ابد کش بدهم! خیلی دلخواه تر از مرگ است. در کنه وجودم خالی و بی حاصلم، حتی در احساس شادمانی ام. حالا به جای آسایشگاه، دلم جزیره ای می خواهد، بدون دیاری در آن.
December 13, 2020
عشق همانقدر که در وصال غیرممکن� است غیرقابل پنهان شدن است.
October 5, 2020
Kafka's Letters - to Felice. A writer. Great writer. You have read his stories. Very heartily. Have read his novels. Magical. Just what you wanted to read. His characters speak to you. Some do such things that no one does. Words say so much and so much truth lies around him. You made an image of him in your heart.
And then you get his letters. Which he never wrote for anyone else to read. A person who looks at his writing with such a keen eye that he writes that he is clearing his inner self by writing, which he wanted to burn, a person who lives only for writing, who never considers a relationship to be true, falls in love.
Have you ever seen the innocent love of a child? Innocent, very inner, with its entire being. So much so that one word of the other person becomes the reason for him to live. The only problem is that the person finds his existence only in his writing. He says that he is only writing, if not writing, then he does not exist, and with all that he loves the other person.
Before that, think about your most amazing, greatest romantic novel or story you have read till now - these letters written over a period of 5 years will surpass that. The most beautiful thing is the writing style of Kafka - in his most private moments, in his most innocent moments. So beautiful that in the first 50 60 pages it was very personal - I felt wrong to read those. He did not write these for me to read. But I couldn't stop myself. Have apologized for reading these every day and will probably ask even further. But it is very beautiful. Life here is in its most beautiful, pathetic, cruel, disgusting, human form.
Kafka met Felice in 1912. At first glance, he found her plain but then something happened. They started corresponding through letters that year. After crossing the initial formality Kafka started loving Felice with the innocence of a child. The pain of not receiving a letter from Felice for even one day, speaks to you through his words and it is so personal that I felt disgusted with myself for reading this because they were not meant to be read by anyone but Felice. One day he receives 2 letters of Felice together and the sheer happiness in his words speaks to your the whole day.
Moving further, Kafka tells Felice everything about himself, his love for her, and his existence as a writer. He talks about the struggle he faces with himself at each moment due to his writing. He can't leave writing even while he is with Felice. Every single shortcoming is told with such honesty and detailing that everything around this person (Kafka) seems to be false and he is the only true one. If I talk honestly, I couldn't have tolerated this person. We can't tolerate this much honesty and truth about oneself.
Slowly the love blooms, engagement, and then the problem started appearing due to his views about writing and his own self. And the amazing and heartwrenching thing is that Kafka was anticipating all this and always warned Felice about this stage. In some letters, you can just feel his struggle, his emotional vulnerability, and it will leave you shattered. Kafka is so innocent and childlike in his tories, writing, love, and life.
Just before the marriage, the relationship is called off. And then after months, Kafka writes a letter and it is the most personal letter I have ever read. He has opened himself up to the very core, his every shortcoming, his struggle, his bad nature, his happiness - every single thing, and the most effective thing is that you can find parts of you somewhere in those words. I felt like I have all these things inside myself - I just don't have this much courage and honesty to talk about these things to anyone. I live in a world of lies to get away from that truth.
After reading this book I felt I have lost something very personal and close to me. I was living something for so many days and suddenly someone has taken that from me and I can't do anything about it. So much emptiness, such pain that for a long time I kept looking at my hands which seemed utter empty. The guilt of reading such beautiful and personal things, the emptiness of having nothing in the end, and still happiness of getting something about myself - and after all that - such human feelings that I can feel all of this on my skin. How much more can be written about this and still it all will be lies in light of the truths Kafka has written. Our single word will be an injustice to this immense writing giant who is truth and only truth in his life and writing.
And then you get his letters. Which he never wrote for anyone else to read. A person who looks at his writing with such a keen eye that he writes that he is clearing his inner self by writing, which he wanted to burn, a person who lives only for writing, who never considers a relationship to be true, falls in love.
Have you ever seen the innocent love of a child? Innocent, very inner, with its entire being. So much so that one word of the other person becomes the reason for him to live. The only problem is that the person finds his existence only in his writing. He says that he is only writing, if not writing, then he does not exist, and with all that he loves the other person.
Before that, think about your most amazing, greatest romantic novel or story you have read till now - these letters written over a period of 5 years will surpass that. The most beautiful thing is the writing style of Kafka - in his most private moments, in his most innocent moments. So beautiful that in the first 50 60 pages it was very personal - I felt wrong to read those. He did not write these for me to read. But I couldn't stop myself. Have apologized for reading these every day and will probably ask even further. But it is very beautiful. Life here is in its most beautiful, pathetic, cruel, disgusting, human form.
Kafka met Felice in 1912. At first glance, he found her plain but then something happened. They started corresponding through letters that year. After crossing the initial formality Kafka started loving Felice with the innocence of a child. The pain of not receiving a letter from Felice for even one day, speaks to you through his words and it is so personal that I felt disgusted with myself for reading this because they were not meant to be read by anyone but Felice. One day he receives 2 letters of Felice together and the sheer happiness in his words speaks to your the whole day.
Moving further, Kafka tells Felice everything about himself, his love for her, and his existence as a writer. He talks about the struggle he faces with himself at each moment due to his writing. He can't leave writing even while he is with Felice. Every single shortcoming is told with such honesty and detailing that everything around this person (Kafka) seems to be false and he is the only true one. If I talk honestly, I couldn't have tolerated this person. We can't tolerate this much honesty and truth about oneself.
Slowly the love blooms, engagement, and then the problem started appearing due to his views about writing and his own self. And the amazing and heartwrenching thing is that Kafka was anticipating all this and always warned Felice about this stage. In some letters, you can just feel his struggle, his emotional vulnerability, and it will leave you shattered. Kafka is so innocent and childlike in his tories, writing, love, and life.
Just before the marriage, the relationship is called off. And then after months, Kafka writes a letter and it is the most personal letter I have ever read. He has opened himself up to the very core, his every shortcoming, his struggle, his bad nature, his happiness - every single thing, and the most effective thing is that you can find parts of you somewhere in those words. I felt like I have all these things inside myself - I just don't have this much courage and honesty to talk about these things to anyone. I live in a world of lies to get away from that truth.
After reading this book I felt I have lost something very personal and close to me. I was living something for so many days and suddenly someone has taken that from me and I can't do anything about it. So much emptiness, such pain that for a long time I kept looking at my hands which seemed utter empty. The guilt of reading such beautiful and personal things, the emptiness of having nothing in the end, and still happiness of getting something about myself - and after all that - such human feelings that I can feel all of this on my skin. How much more can be written about this and still it all will be lies in light of the truths Kafka has written. Our single word will be an injustice to this immense writing giant who is truth and only truth in his life and writing.
September 21, 2020
Книгата ми допада, но според мен трябва да обърна повече внимание първо на произведенията на Кафка, преди да ми стане интересна личната му коренспонденция. Чела съм само две или три от произведенията му, той е великолепен автор, но има още толкова неща, които не знам. Нужно ми е първо да го усетя като разказвач по-силно, а после като "обикновен човек".
За първи път си мисля, че е удачно този послепис (може би бъркам думата) към българското издание да не е в края на книгата, а в началото, за да въведе читателя в тематиката. Този път имаше нужда от нещо такова.
За първи път си мисля, че е удачно този послепис (може би бъркам думата) към българското издание да не е в края на книгата, а в началото, за да въведе читателя в тематиката. Този път имаше нужда от нещо такова.
Displaying 1 - 30 of 133 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.